Wioska kłamców recenzja

To moje drugie spotkanie z książkami autorki i już śmiało mogę powiedzieć, że wyczuwam ten charakterystyczny styl pisania, szybko postępującą akcję, specyficzne dialogi, jak i układnych, nieco przewidywalnych bohaterów, jakimi raczy nas pani Hanna Greń. Absolutnie nie jest to zarzut, choć ponownie odnoszę wrażenie, że pewne schematy ostatnio za często powielają się w naszych rodzimych kryminałach, tak jakby nie można było wyjść z bezpiecznej, wygodnej przystani raz po raz stosowanych autorskich chwytów.
Dioniza – młoda ekspolicjantka za sugestią ojczyma pragnie ustalić co stało się z jej biologicznym ojcem. Dwóch oskarżonych mężczyzn nie przyznaje się do winy, jak również mieszkańcy wsi Strzygom są zdania, że podejrzani niesłusznie siedzą w więzieniu. Dziewczyna jedzie do tytułowej wioski kłamców ustalić, co naprawdę wydarzyło się w tej hermetycznej miejscowości oraz kto zabił komendanta Roszaka. W ustaleniach, które Dioniza prowadzi na własną rękę pomagają bliscy oskarżonych, okoliczni mieszkańcy, jak i młodszy aspirant Lipski – pytanie tylko, czy wśród mieszkańców „wioski kłamców” znajdzie się ktoś, kto mówi prawdę? A może w całej sprawie jest miejsce na uleczenie starych ran oraz odnalezienie pokładów uczuć, które zwiastują miłość?
Sama nie wiem, co ma myśleć o najnowszej książce Hanny Greń. Z jednej strony to dość zgrabnie czytająca się powieść kryminalna, z drugiej absolutnie nie zaskoczyła mnie niczym nowym. Ot, kryminał, jakich ostatnio wysyp, o których szybko zapomina się po przeczytaniu i sięga po kolejną książkę w poszukiwaniu większych emocji. Nie wiem, czy to kwestia moich coraz bardziej wygórowanych oczekiwań wobec tego gatunku im głębiej w nim brnę, czy może to rzeczywiście kryminał, jakich wiele ostatnio gości na księgarnianych półkach. Zasadniczo jedno, co zapamiętam to specyficzne imiona postaci, bo niecodziennie słyszymy o Dionizie czy Margericie. Czy warto sięgnąć po „Wioskę kłamców”? Musisz przekonać się sam; a nuż moja opinia to jedno wielkie kłamstwo i nie należy mi wierzyć…?