Recenzja książki Szamański blues

Po moich ostatnich zachwytach nad zbiorem opowiadań "Cud Miód Malina" od Pani Anety Jadowskiej, postanowiłam "iść za ciosem" i sięgnąć po coś jeszcze.
Mój wybór padł na I tom Szamańskiej Trylogii "Szamański blues" gdzie głównym bohaterem jest nie kto inny jak Piotr Duszyński - czyli Witkacy. Początkujący Szaman, zmęczony życiem policjant, przyjaciel Dory Wilk. I właśnie z heksalogii o Dorze Wilk, kojarzyłam go jako zdystansowanego człowieka, który z magią nie chce mieć nic wspólnego. O ile jego zmiana w podejściu do magii mnie przekonała i była wciągającym dodatkiem do fabuły tak jego przemiana charakterologiczna w obliczu kobiet już nie bardzo.
Jeśli mam być szczera to już dawno nie widziałam takiej "męskiej ciepłej kluchy" jaką okazywał się Witkacy w pobliżu kobiet. Każda z nich wydawała się bohaterskim "majstersztykiem" nawet irytująca Dora Wilk, a to jest nie lada wyczyn.
Owszem miał Witkacy swoje momenty, ale tak po ludzku zwyczajnie mi szkoda niewykorzystanego potencjału jego postaci.
Przechodząc do plusów: fabuła bardzo mnie wciągnęła od samego początku, a "kryminalno-paranormalna zagadka" była bardzo mocnym punktem w tej książce. Dodatkowo: wspaniała i nieustraszona Katia, irytujący jeszcze bardziej irytującego Witkacego jego psychopomp Sęp był niesamowity no i Dora, która miała szansę pokazać jak wiele znaczą dla niej przyjaciele.
To do czego nie jestem za bardzo przekonana to rewolucja w życiu Witkacego, jego współpraca z dawną miłością Konstancją, która była nijaka ( poza tym, że nasz Szaman cały czas, nieustannie miał na nią ochotę) i tajemnice, które były bardziej skrywane niż było to konieczne.
Miałam także wrażenie, że niektóre wątki były urywane, co mam na myśli: np to że : Witkacy miał jakiś konflikt: gdzie, kiedy ? tego nie wie nikt.
Jeśli jest o tym wzmianka w innej serii no to powinno to być podkreślone a nie jest.

Podsumowując: Kilka razy zastanawiałam się i zmieniałam swoją ocenę. Pozostałam przy 6- tce, ponieważ nie można zarzucić temu tytułowi że nie jest dobry (wciągający, językowo przystępny+ te cudne ilustracje), ale ten biedny Witkacy i jego kobiety (poza Katią oczywiście) bardzo odbierały przyjemność z czytania). Wiem, że ta recenzja jest chaotyczna, ale prawda jest taka, że przy lekturze takie właśnie myśli mi towarzyszyły. Niech to ostatnie zdanie będzie decydujące: Polecam, gdyż się dobrze przy lekturze bawiłam.