Żurawie rzężą żałośnie recenzja

Gdy zobaczyłam okładkę tej książki i przeczytałam opis, pomyślałam, że jej lektura dostarczy mi sporej dawki rozrywki. Niestety bardzo szybko się rozczarowałam.
Zawiło-rozwlekły-niezrozumiały styl Autora skutecznie zniechęcał mnie do czytania i powodował znużenie. Czułam narastające zmęczenie materiału czyli mojego umysłu.
Czytałam tę książkę chyba z tydzień, bo nie mogłam zmobilizować się do lektury. Ale udało mi się dotrwać do końca.

Baranow - jakaś miejscowość w Polsce. Jest tu dom towarowy, OSP, Bank Spółdzielczy, piekarnia, szkoły, przedszkola, żłóbek, zakłady pracy.
Przez karty powieści przewija się sporo oryginalnych postaci, takich jak Kleryk, Stary Madziaty czy Baby z Czarcich Kręgów. Są wędkarze, grzybiarze, punki, metale, łysi, blokersi, bunkersi, hipstersi, tubersi, setersi i cała masa innych indywiduów, cokolwiek oni oznaczają.
Jest także szeroki przekrój świata flory i fauny: ryby, aligatory, anakondy, krwiożercze koty, kociczki, psy, łasice, jeże. Prężnie działa przebiegły gang gołębi, borsuki spiskują, a aligatory wychodzą z toalet. Od czasu do czasu pojawiają się amatorzy wody po ogórkach, rzężące żurawie albo zmutowane szczeżuje. Pomieszane z poplątanym.

Konstrukcja tej powieści kompletnie mi się nie podobała. Całe ściany tekstu, prawie zero dialogów (bynajmniej nie oddzielonych żadnymi znakami), zdania przeogromnie długie, a w nich dygresje, wtrącenia, retrospekcje.
Pofatygowałam się, i w trakcie czytania policzyłam co w niektórych zdaniach ilość słów, np. w jednym zdaniu naliczyłam 107 słów i 19 przecinków!!! Dlaczego o tym piszę? Jestem copywriterem, piszącym artykuły i zawsze uczono mnie, że przekaz powinien być zrozumiały dla odbiorcy, i że zdanie nie powinno przekraczać 20 słów. Nie lubię gmatwaniny ani w mowie, ani na piśmie.

Czytanie tej książki było dla mnie bardzo męczące. Nie odczuwałam żadnej przyjemności z lektury. Postacie płaskie, jakby wykonane z przezroczystego szkła nie wzbudziły we mnie ani sympatii ani antypatii. Ta powieść nie dostarczyła mi żadnych emocji. Nie zauważyłam w treści logiki. Przeczytałam i szybko zapomniałam.

"Takie rzeczy, takie rzeczy, a baranek tylko beczy"

Na plus interesujący projekt okładki.
Lekturę książki "Żurawie rzężą żałośnie" uważam za czas stracony.
Jest to jednak moja opinia, innym Czytelnikom może się ta książka podobać.