Wschód księżyca recenzja

Magdalena Zimniak "Wschód Księżyca".

Monika, jako dwunastoletnia dziewczynka zostaje brutalnie pobita i zgwłałcona przez dwóch oprawców. W szpitalu walczy o życie. Po pewnym czasie dochodzi do siebie, jednak coś w niej się zmienia. Sama uważa się za ducha w ludzkim ciele. I tylko ksiądz Marcin zastanawia się nad tym, proponuje pomoc. Jednak i to zawodzi. Monika jako dorosła już kobieta, mężatka i matka ślicznej, półrocznej dziewczynki o imieniu Karolina, zapada się w sobie. Traci chęć do życia. Nie jest szczęśliwa w małżeństwie. Bowiem wydaje jej się, że kocha kogoś innego. Pawła, który daje jej ciało. W Tatrach Monika rzuca się w przepaść. Paweł początkowo nie idzie za nią. Śmierć Moniki zapoczątkowuje serię wydarzeń. Przykrych. Przekraczających normalne rozumowanie. Zapoczątkowuje serię tragedii. Czy uda się to zatrzymać? Kim była i kim stała się Monika? Jaki wpływ to wszystko ma na jej córkę? Co się wydarzy w Tatrach? Na szlaku? Gdzie w przepaść rzuciła się młoda kobieta, po czasie rzucili się inni?

To miał być thriller psychologiczny. No cóż. Dla mnie nie był. Psychologiczne przedstawienie postaci kuleje. I to dość mocno. Nie wyjaśniło się kim stała się Monika. Jaki wpływ miała na dalsze losy. Losy jej córki, matki, męża. Dobrze jednak pokazane rodzące się emocje gniewu, strachu i samotności. Krzywda ludzka ciągnie się bowiem za każdym. Bowiem każdy w tej powieści jest ze sobą w jakiś sposób związany. Można rzecz, że naznaczony.

Po pierwszym niesmaku, jakiego doznałam zatapiając się w lekturze stwierdziłam, że aby przeczytać do końca i przede wszystkim, aby się wczuć, muszę podejść do tego inaczej. Wyrzuciłam więc z myśli wzmiankę o thrillerze psychologicznym. Podeszłam do tego jako do lekkiego dramatu z wątkiem nadprzyrodzonym. Bowiem występują tu duchy. Duchy przeszłości, ale i duchy ze sfery nieznanej zwykłej człowiekowi. I to pomogło. Nawet bardzo.

Książkę czyta się bardzo szybko. Nie jest to arcydzieło. Gdyby autorka skupiła się bardziej na psychologicznej stronie bohaterów (nie tylko samej Moniki), byłby to kawał dobrej roboty. A tak wyszło przyjemne czytadło, na chłodne wieczory.

Czego mi jeszcze zabrakło? Opisów widoków w Tatrach. Tytuł wziął się z domku letniskowego właśnie w Tatrach. Ale nie wiele ma wspólnego z fabułą. Bowiem to szlak w górach odgrywał największą rolę.

Sam wątek ducha przypadł mi do gustu (chociaż ogólnie rzecz biorąc, był samym Złem). Przypominał mi książki, które czytałam jako nastolatka... taki sentyment 😉

Podsumowując. Nie ideał. Może nawet trochę przewidywalna fabuła. Za duże skupienie co do jednej postaci. Za mało opisów, za mało psychologii. Więc, jeśli ktoś ma ochotę na książkę, niech śmiało czyta, zastrzegając wcześniej, że nie jest to thriller. I na 100% nie jest psychologiczny. Szkoda, bo to miało potencjał.

Nie polecam jakoś bardzo, ale też do końca nie odradzam.