Recenzja książki W samym sercu morza

Chyba zaszufladkowalam Jojo Moyes jako autorkę romansów i za każdym razem jak sięgam po jakąś jej kolejną powieść, to zaskakuje mnie w niej rozbudowana warstwa obyczajowa okraszona zaledwie wątkiem romantycznym. Podobnie było w przypadku "W samym sercu morza". Już sam początek okazał się zaskoczeniem, gdyż chwilę po tym, jak poznaliśmy współczesne postacie - Jennifer i jej babcię odbywające podróż po Indiach, akcja przeskoczyła w czasie do 1946 roku, na pokład lotniskowca Victoria, transportującego z Australii do Wielkiej Brytanii tzw. wojenne żony. Poznaliśmy kilkoro bohaterów - cztery kobiety połączone jedną kajutą i marynarzy pełniących wartę na pokładzie. Początkowo trudno było wychwycić, o kim będzie ta historia i jak łączy się z wydarzeniami z Indii z samego początku.

Cztery młode kobiety płynące do Wielkiej Brytanii łączy fakt bycia wojennymi żonami. Poślubione przez brytyjskich żołnierzy, spędziły ze swoimi mężami zaledwie kilka dni w czasie wojny, a teraz, w czasie pokoju, mają wreszcie poznać swoje nowe rodziny i przypłynąć do ojczyzny swoich mężów. Każda z nich jest inna, kieruje się innymi motywacjami. Poznajemy więc aspirującą do wyższych sfer Avice, pogodną, lecz nieco zagubioną Maggie, roztrzepaną i figlarną Jean oraz tajemniczą Frances, wyważoną i skromną pielęgniarkę z przeszłością, o której wolałaby zapomnieć.
To właśnie Frances zwraca uwagę pewnego marynarza, sumiennego oficera, Henrego Nicola, który właśnie otrzymał druzgocące wieści z rodzinnego domu.
Kilkanaście dni rejsu odmienia losy każdego z bohaterów. Jeśli jednak od powieści oczekiwalibyśmy fajerwerków, to tutaj jakby ich nieco braknie. Mam wrażenie, że pomimo zadatków na intrygującą historię, autorka ją nieco spłyciła. Oczekiwałam, że historia ze statku będzie przeplatać się ze współczesnością, a jednak nie można po lekturze napisać, że akcja toczyła się dwutorowo. Raczej mamy małe nawiązanie do współczesności na początku i na końcu i to wszystko. Nieco mnie ten zabieg rozczarował.
Powieść sama w sobie nie jest nużąca, czyta się całkiem sprawnie, ale czuję po przeczytaniu jakiś nieokreślony niedosyt. Szkoda.