Recenzja książki Moja droga Emmie Blue

Wysłany przez nastoletnią Emmie Blue balonik staje się początkiem nietypowej znajomości. Znajdujący się przy baloniku list trafia aż do Francji, wprost do rąk Lucasa, który niespodziewanie staje się najlepszym przyjacielem dziewczyny. Ta liczy jednak na dużo więcej. Kiedy więc po latach Lucas chce zadać Emmie pewne pytanie, ona jest gotowa przyjąć oświadczyny. Niestety – kolacja w ukochanej knajpce nie przebiega tak, jak sobie to zaplanowała, a na dodatek jest zaledwie początkiem komplikacji w jej życiu.

Jaką piękną, słodką okładkę ma ta książka! Nie potrafię się na nią napatrzeć. Jest prosta, może nieco dziecinna, ale wyjątkowo dziewczęca i urokliwa. Mogłabym się w nią wpatrywać godzinami.

Co z historią samą w sobie? Jest urocza. To jedyne słowo, jakie przychodzi mi do głowy, kiedy myślę o tej książce. Pomysł skrzyżowania dróg głównych bohaterów jest niebanalny, może odrobinę oderwany od rzeczywistości, ale opisany tak zgrabnie, że naprawdę chce się uwierzyć w przeznaczenie i przeżyć coś podobnego. Dużym atutem są tutaj bohaterowie. W normalnych okolicznościach nazwałabym Emmie naiwną histeryczką, natomiast Lucasa ślepym na jej uczucia dupkiem, ale ponieważ czytało mi się ten tekst tak niesamowicie szybko i nieustannie towarzyszyły mi pozytywne emocje, to nie powiem o nich nawet jednego złego słowa. Rzadko trafia się na mojej czytelniczej drodze coś tak lekkiego, miłego, pozbawionego brutalności i innych patologicznych dramatów. Pojawił się nawet niespodziewany zwrot akcji i zaskoczenie, które sprawiło, że jeszcze bardziej zapragnęłam poznać zakończenie tej historii. Tutaj zagrało niemal wszystko, a ja jestem oczarowana stworzonym przez autorkę światem. Chyba potrzebowałam tego typu odpoczynku po tygodniach spędzonych w towarzystwie mafii i gangów.

Książkę niemal pochłonęłam, świetnie się przy tym bawiąc. Podobali mi się bohaterowie, ich historia, towarzyszące im problemy oraz ich rozwiązanie. Lekturę polecam każdemu, kto potrzebuje chwili oderwania się od rzeczywistości, czegoś nieskomplikowanego, ale jednocześnie bliskiego sercu, ponieważ tekst skupia się przede wszystkim na sile przyjaźni oraz miłości. Styl autorki jest bardzo prosty, ale to nie oznacza, że zdania są banalne. Wszystko jest bardzo poprawne, ale i lekkie, dlatego po zakończeniu czytania ma się po prostu dobry humor. Nie miałam pojęcia, że cierpiałam na deficyt tego typu historii, ale na szczęście uzupełniłam braki.