Sieci widma recenzja

Droga na prom do Ystad rozpoczyna się dla wielu nerwowo, przed wypłynięciem w morze dochodzi do kilku drobnych sprzeczek. Na prom wsiada młode małżeństwo z dzieckiem, szóstka przyjaciół, starsze małżeństwo i ruda piękność – losy tych wszystkich osób połączą się w dramatyczny splot wydarzeń, kiedy na morzu zacznie się burza. Tymczasem dziennikarka Paulina natrafia na złodzieja dzieł sztuki, który przekazuje jej dziwny ciąg liter i liczb i mimo obietnicy znika. Czemu dawne włamania powiązane są rejsem do Szwecji, kto za tym stoi i czy uda się rozwikłać tajemnice te przeszłe i obecne?

Rozerwałam się przy tym thrillerze – dosłownie. Autor wciągnął mnie w zagadkę, popracował nad moimi emocjami, nie będę zdradzać tajemnicy całości, ale wierzcie mi napięcie rosło wraz z każdą przeczytana kartką. Początek jest troszeczkę inny niż się spodziewałam, musiałam wgryźć się w bohaterów, poznać ich nakreślone przez autora charaktery, dla osób, które chcą szaleńczej akcji od razu zaznaczam, że nic takiego tutaj nie ma. Jest wolne tempo. To bardziej powieść, która ma powoli pobudzać zmysły, aby na końcu gnać do przodu, ukazując wyjaśnienie zagadki. 

Duży rarytas dla marynarzy, a ja podszkoliłam się w budowie promów, nazewnictwie i w całej tej otoczce rejsów po morzach i oceanach. Też nie ukrywam, że rzadko potępiam wiadomości historyczne, które uwielbiam, więc i tutaj jest ich dość sporo, za co jestem wdzięczna. Postacie są bardzo charakterystyczne, ja bardzo polubiłam Annę, która niczym panna Marple chce rozwiązać zagadkę. W sumie nie wiem, czy bardziej mi się podobał wątek na promie, taki z gruntu thrillerowski, czy ten na lądzie, bardziej sensacyjny. 

Zagadką jest to, dlaczego, to, co czasami uznaję za negatywy w innych pozycjach, tutaj uznaję za plusy. Może przez to, że ten długi wstęp jest tak napisany, że chciałam i musiałam czytać dalej, aby dowiedzieć się jak to się skończy. Ilość bohaterów i wątków też mnie nie przeraził. Jedynie mam pretensje do pana Hermana, że wyjaśnienie pewnych spraw na końcu było tak jakby krótkim epilogiem, może taki był zamiar, ale mnie nie do końca ten chwyt zauroczył.