Niepokoje komisarza Maigreta recenzja

Wielu narzeka, że Simenon jest nudny i przewidywalny, ale moim zdaniem prawie nigdy nie schodzi poniżej pewnego poziomu. Poza tym jego kryminały są krótkie, każdy składa się z dziewięciu rozdziałów, a same rozdziały są mniej więcej tej samej długości (na moim kundelku czytam każdy przez osiem minut). Poza tym lektura jego powieści jest dla mnie niezawodną odskocznią od codziennych trosk.

W tym tomie Maigret, wracając z kongresu policyjnego w Bordeaux, postanawia odwiedzić przyjaciela z młodości, który jest sędzią śledczym w małej mieścinie. I trafia w sam środek burzy: w miasteczku popełniono w ostatnich dniach trzy morderstwa, pierwszą ofiarą jest Robert Vernoux, członek najbogatszej rodziny w okolicy, pozostali zabici to miejscowy biedacy. Wszystkie zbrodnie popełniono, uderzając ofiary tępym narzędziem w głowę, zatem sprawca jest najprawdopodobniej ten sam. Miejscowi myślą, że Maigret przyjechał pomóc lokalnym śledczym rozwikłać zagadkę, on jak najbardziej nie chce tego robić, ale zdaje się, że nie ma wyjścia.

Pokazuje Simenon świetnie gęstą prowincjonalną atmosferę małego miasteczka, gdzie wszyscy wiedzą wszystko o wszystkich, a urazy czy antagonizmy trwają przez dziesięciolecia, w szczególności bogacze gardzą biedakami, zaś ubodzy nienawidzą majętnych. Oczywiście mnożą się plotki i przypuszczenia, wszyscy podejrzewają o morderstwa doktora Vernoux, członka rodziny bogaczy, opinia publiczna właściwie wydała na niego wyrok. W takich warunkach prowadzenie niezależnego i rzetelnego śledztwa jest bardzo trudne. Maigret jako człowiek z zewnątrz, spoza układów, ma szansę rozwikłać zagadkę i robi to w swoim niepowtarzalnym stylu.

Ciekawy jest tam portret bogatej rodziny Vernoux: za murami wspaniałego domu kryją się olbrzymie kłopoty finansowe, kłótnie, nałogi, przemoc psychiczna, masa nieciekawych rzeczy. To jeden z ulubionych tematów Simenona: pokazanie, że bogacze mają takie same problemy jak biedacy, a czasami nawet poważniejsze. Niby banalna konstatacja, ale zawsze przyjemnie o tym przeczytać...

To dobry kryminał w starym stylu, Simenon trzyma poziom!