Żelazna zbrodnia recenzja

Brynn na własnej skórze dowie się, co naprawdę znaczy znaleźć się w złym miejscu i złym czasie. Kiedy dociera pod podany przez ojca adres, żeby w jakiś sposób spłacić zaciągnięte przez niego długi, bardzo szybko orientuje się, że ten po raz kolejny zaryzykował jej życiem. Wpadła w pułapkę. Kobieta jednak dostaje szansę na wyjście z opresji. Ma dostarczyć przesyłkę pewnej osobie. Niestety wszystko idzie źle. Nagle Brynn staje się świadkiem morderstwa i musi jak najszybciej ulotnić się z miejsca zbrodni, zanim ktoś ją zobaczy. Ale nie zdaje sobie sprawy, że ktoś już ją widział. A konkretnie Mattheo Wilson – dziedzic rodziny, która pociąga w Bostonie za sznurki. Mężczyzna od razu wie, że powinien złożyć Brynn wizytę. I wkrótce to zrobi.
.
Za egzemplarz dziękuję @wydawnictwoniezwykle oraz @agatapolte_autorka i za możliwość jej przeczytania. Jest to drugi tom z cyklu Żelazne serca i muszę stwierdzić, że tak średnio mi się podobało. Sama nie wiem co mam wam napisać no nie porwała mnie tak jak pierwszy tom, bo muszę przyznać, że był o niebo lepszy niż ten. Cały zamysł fabuły był świetny naprawdę, ten początek, dreszczyk emocji, adrenalina buzowała, bo nie mogłam się oderwać co będzie dalej. Myślałam sobie „Nosz w mordę jak zaczyna się tak zajebiście, to później będzie istna petarda” , no cóż ależ się zdziwiłam. Także historia jest napisana z dwóch perspektyw, dziewczyny zwanej Brynn, która łatwego życia nie miała, oraz Mattheo, dziedzica rodziny, który pociąga za sznurki wszędzie gdzie się da. Dziewczyna niestety wpada w niezłe tarapaty, przy próbie oddania długu swojego ojca alkoholika. Nie będę opowiadała dalej bo byłoby to nie fajne, lecz mniej więcej w tym momencie zaczyna się zabawa w kotka i myszkę. Jak już Mattheo odnajduje dziewczynę zaczyna ją uwodzić. Ona udaje niedostępną lecz zdradza ją ciało. Ten ma już w głowie zacny plan by zaciągnąć ją do łóżka lecz wystarczy, że Brynn powie coś swoim ciętym językiem i koło się zamyka. Wracamy do punktu wyjścia. Matko ta dwójka zachowywała się jak banda rozwydrzonych nastolatków i co najśmieszniejsze jak czytałam te sceny to w głowie miałam piosenkę. Nie wiem czy ją znacie ale tekst mi utkwił w głowie. „Łon zimny, łon zimny, ona gorąca, on nie chce on nie chce, ona go trąca…..” Tylko akurat w tej sytuacji z tym trącaniem było na odwrót. 😂 Ogólnie czytając dalej, nie czułam żadnych emocji tak jakbym była z nich wyprana. Zakończenie wcale mnie nie zaskoczyło, bo według mnie było przewidywalne. Z przykrością muszę stwierdzić, że pierwszą częścią Agata podniosła naprawdę wysoko poprzeczkę, lecz tutaj poziom spadł i to sporo. Oczekiwałam petardy, a dostałam historię bez jakiegokolwiek polotu. Nawet te wypowiedzi Daniki mnie nie urzekły, gdzie postać akurat przypadła mi do gustu. No cóż, oby kolejne części miały w sobie TO COŚ.