Tyle groźnych miejsc recenzja

Wkraczając w tę historię czułem się jak intruz. Wchodziłem "z butami" w czyjeś życie. Zaburzałem intymność. Jednak już po kilku przeczytanych stronach to odczucie zniknęło, gdyż poczułem się jak gość zaproszony do życia Isabell, by towarzyszyć jej w codzienności. Nie chciała być sama. Nie teraz. Nie znowu.

Przyjmuję to zaproszenie i milknę zatapiając się w tej opowieści.

Opowieści o złamanym sercu matki pogrążonej w żałobie po stracie ukochanego dziecka.

Opowieści o kobiecie walczącej z poporodową depresją, pozostawionej samej sobie, niezrozumiałej i osamotnionej.

Opowieści o rodzinie dręczonej wyrzutami sumienia: matce i jej milczącej winie oraz ojcu i jego wstydzie.

To wreszcie opowieść o kłamstwie, które puszczone w świat, "rozlegnie się w uszach innych ludzi i stanie się prawdą. Stanie się prawdą, ponieważ w nią uwierzą, naginając fakty, by pasowały do uczuć".

Czytając tę książkę chłonąłem każde słowo. Każde zdanie przybliżało mnie do prawdy. W pewnym momencie lektury poczułem jakbym to ja był głównym bohaterem tej historii. Miałem wrażenie, że przyglądają mi się natarczywie spojrzenia innych. Patrzą i czekają, aż się potknę i ujawnię coś mrocznego ze swojego życia, coś co ukrywam. "No bo chyba ukrywam".

Wszyscy mamy tajemnice. Sekrety. Spychamy je w głąb siebie, gdy podchodzą do gardła "niczym pragnąca się wydostać gula żółci". Przyklejamy piękny uśmiech do twarzy. Ignorujemy napięcie, które pojawia się w szczęce i... odpowiadamy światu, że u nas jest wszystko dobrze. Wszystko jest idealne.

Zanurzyłem się w emocjach, w myślach o poczuciu niewyjaśnionej winy, mrocznych i wstydliwych chwilach, brzydkich małych myślach. W mojej głowie pojawiły się pytania. Wirowały. Byłem ciekawy. Jej. Jego. Ich.

Najpierw jednak musiałem obmyślić plan, zbudować strategię. Zbyt wiele pytań w mojej głowie się beztrosko kłębiło. Zbyt wiele niewiadomych. Musiałem zdecydować czy iść na bezpośrednią konfrontację, czy udawać głupiego, dalej biorąc udział w tej grze, czekając dokąd mnie to zaprowadzi. I to ciągłe pytanie w głowie: "jak to jest utknąć w umyśle cierpiącej na bezsenność matki, która w głębi duszy wierzy, że jest winna zaginięcia swojego dziecka".

Szanowna autorko. Czuję się zmanipulowany tą historią, ale w dobrym tego słowa znaczeniu. Owinęłaś mnie tą opowieścią jak szalem. Emocjonująco opowiedziałaś mi fragment życia Isabelle.
Dziękuję.

Jeśli szukasz książki przepełnionej mrokiem, bezradnością, niepokojem i intrygą chwytającą za serce to jest to thriller dla ciebie. Polecam! Czytaj!