Dewocje recenzja

Za czysto, za grzecznie, za mało brudu, no cóż nie będę Was oszukiwać, ale spodziewałam się większego trzęsienia ziemi.
Ciarkowska Anna uderza w sedno, ale czyni to za pomocą grzecznego stylu, to jej domena. To coś na wzór powieści "Kult" Orbitowskiego bo i tu i tu mowa o religii.

Znacie ten obrazek? Niedziela. Już niewinnie połyskują złote oka w rosole, a już całą rodziną idziemy. Ubrać się odświętnie, wyglądać ładnie, bogato w końcu nas stać i do tego pierwsza ławka - tak właśnie tam, żeby nas widzieli, a niech zazdroszczą. Obowiązkowo do komunii, bo by gadali, a i ksiądz by krzywo spojrzał. Wtedy na pewno pójdziemy do nieba.
Jeszcze opłatek nie zdąży się dobrze odkleić, a język wypowiada słowa, których nie powinien... I oto obraz polskiego katolicyzmu, pełnego sprzeczności - piątkowe posty, niedzielne sumy z obowiązkiem przyjmowania komunii, przykładne życie na pokaz.

Czym są "Dewocje"? Namnożeniem absurdów, ukazaniem całej głupoty świata, tej małomiasteczkowości i zabobonności - choć uważam, że z tej książki można wyciągnąć o wiele więcej! Tematów do dyskusji będzie tu dosyć.

To także dramat kobiet, które mają być całkowicie poddane religii, ślepo wierzyć słowom księdza, wiernie służyć mężowi, nie wolno im mieć własnego zdania, to tak jakby były na wiecznej służbie. "Dobrego męża znaleźć, dzieci porodzić, wychować na dobrych ludzi, modlić się, spowiadać, o duszę dbać. Może i to największa posługa kobiet jest wobec Boga i wobec ludzi...".

Co mnie w tej prozie razi? Ano pewna fragmentaryczność, przeskakiwanie po tematach. Choć może spowiedź, gdyż w takiej formie przedstawiona tą opowieść właśnie taka jest, pełna niedopowiedzeń, urywanych zdań. Dużo tu metafor, styl jest podniosły, obrazowy, pełen spostrzeżeń.
Autorka jest świetną obserwatorką rzeczywistości i wzorowo konserwuje ten zastany świat. A temat jak najbardziej na czasie, coś na wzór dzisiejszych cnót niewieścich.
Autorka niestety nie opowiada się po jakiejkolwiek ze stron, stoi z boku, czeka, aby to czytelnik zdecydował.