Zimowy monarcha recenzja

Posiadam niewyjaśniony sentyment do legend arturiańskich – zaczytuję się we wszystkim, co ma z nimi mniejszy lub większy związek. Nie ukrywam, że sięgnęłam po 'Zimowego monarchę' ze względu na przepiękną okładkę i znajdującą się na niej wzmiankę o królu Arturze. Powieść ta, chociaż oparta na znanych i wielokrotnie wykorzystywanych motywach, wyróżnia się na tle pozostałych. Jest to odświeżone spojrzenie na tę lubianą przez wielu historię.

Napisana właściwie na nowo przez Bernarda Cornwella legenda opowiada losy wielu znanych już bohaterów. Oprócz samego Artura, pojawiają się między innymi Lancelot, Ginewra, Morgana, Galahad, a także Merlin. Jednak nie są to już ci sami, wyidealizowani bohaterowie, a ludzie z krwi i kości - pełni wad i często borykający się ze zwykłymi problemami. Świat przedstawiony przez autora jest miejscem mrocznym i nieprzyjaznym, gdzie toczy się gra o władzę. Pomimo wprowadzenia większego realizmu, autor nie pozbył się całkowicie tajemnicy i magii, co tylko dodatkowo urozmaica i tak wartką akcję powieści.

Narratorem historii o Arturze oraz jego otoczeniu jest mnich Derfel, który wiele lat wcześniej był przyjacielem Artura, wojownikiem i tym samym naocznym świadkiem wydarzeń. Tworzy swoje dzieło w tajemnicy (pomijając swoją królową, a zarazem opiekunkę - Igraine) i opisuje całą historię bez żadnych ubarwień, które według niego występują w twórczości bardów. Opowiadane przez niego krok po kroku losy bohaterów, w tym podejmowane przez nich decyzje oraz ich skutki, wzbudzają wiele emocji i wciągają od początku do końca.

Nawiązując do okładki – zdecydowanie przyciąga ona wzrok. Sama jej kolorystyka sprawia, że człowiekowi robi się chłodno. Klimat tworzą celtycki wzór i padający śnieg, które są tłem dla samotnego, odartego z liści drzewa oraz wspaniałej rękojeści miecza na pierwszym planie. Obok takiej okładki nie da się przejść obojętnie. Myślę, że obok powieści także nie.