Złe dziecko recenzja

Po przeczytaniu powieści mam do niej ambiwalentny stosunek. Z jednej strony podobała mi się fabuła oraz kreacja Hannah. Autorka dogłębnie ukazała socjopatyczny umysł dziecka oraz jego dalszy rozwój, jak i pogłębiający się problem. Z drugiej strony zrobiła to zbyt dogłębnie. Kilkaset razy czytałam o przerażeniu, lęku o bliską osobę, smutku, pogardzie wywołanym jednym i tym samym zdarzeniem. Książka została przegadana, a że jest to thriller psychologiczny, to fabuła powinna trzymać poziom napięcia, a nie nużyć.

Akcja książki osadzona została w dwóch przestrzeniach czasowych. Sprzed lat, począwszy od roku 1986, dzieje się na przestrzeni kilku lat. Pierwszoosobowy narracyjny głos został oddany Beth Jennings, która wraz z mężem Doug'iem wychowuje pięcioletnią córkę Hannah. Dziewczynka rozmyślnie zadawała cierpienie. Dla czystej przyjemności patrzenia na załamaną matkę zabiła jej ukochanego ptaszka. Z tych samych powodów zepchnęła brata ze schodów, zraniła matkę, niszczyła kupione rzeczy. Beth i Doug postanawiają zasięgnąć rady specjalisty, jednak Hannah dowiaduje się o ich mrocznym sekrecie. W konsekwencji wygrywa lęk przed zdemaskowaniem, a dziewczynka nie trafia na terapię.
Druga rama czasowa jest znacznie węższa i dzieje się w Londynie w 2017 roku, głównie na przestrzeni kilkunastu dni. Perspektywę ukazuje trzecioosobowo Clara Haynes, która od pół roku mieszka ze swoim chłopakiem, czarującym, sympatycznym, charyzmatycznym Luke'iem, synem wykładowcy Oliviera i emerytowanej chirurg Rose Lawson. Luke i Clara pracują w redakcjach. Pewnego dnia mężczyzna nie pojawia się na ważnym dla niego zebraniu. Policyjne śledztwo nie posuwa się naprzód, więc Clara i przyjaciel Luke'a, Mac, podejmują się odnalezienia zaginionego na własną rękę.

Początek powieści jest fantastyczny, ale w połowie już tylko wątek z lat osiemdziesiątych mnie interesował. Ten z 2017 roku stał się powtarzaniem obaw bohaterów.

Ta książka to klasyczny brytyjski thriller psychologiczny, a z tym gatunkiem mam problem, bo często mnie nudzi i nie potrafię zrozumieć zachowań bohaterów. Tak też się stało w przypadku tej powieści. Nie chcę zdradzać fabuły, więc nie przytoczę przykładów, ale wszystkie reakcje postaci wydały mi się dość dziwne i niezrozumiałe.

To, co mi się nie podobało to jakaś dziecinna wiara bohaterów w dobre intencje innych: Wejdź do mieszkania, powiem o siostrze. Otwórz drzwi, powiem prawdę o twojej matce. Przyjdź, powiem ci o ukochanym. Postaci, które same stosowały taki szantaż emocjonalny, potem same wierzyły w podobne kłamstwo.
Wiadomo, że policja prowadzi kilka spraw związanych nie tylko z zaginięciem, ale na tym się kończy. Nie ma przesłuchań, czy choćby rozmów telefonicznych bohaterów z funkcjonariuszami. Wszystko ogranicza się do dialogu — pytania, czy policja czegoś się dowiedziała i zdawkowej negatywnej odpowiedzi.

Powieść jest dobra, precyzyjna, ale dla mnie zbyt szczegółowa i nie do końca logiczna.