Recenzja książki Zaplanuj sobie śmierć

Z twórczością Mileny Wójcik spotkałam się po raz pierwszy, ale sam gatunek komedii kryminalnej jest mi dosyć dobrze znany. Zaplanuj sobie śmierć posiada bardzo dobrą konstrukcję i przemyślaną akcję. Nic nie dzieje się przypadkiem, a wątki są logicznie przemyślane i wzajemnie się przenikają. Gdyby autorka nie podążyła w stronę humorystyczną, książka byłaby dobrym, rasowym kryminałem.
Sam główny wątek morderstwa jest niezwykle przemyślany. Logiczny ciąg zdarzeń, próbują zburzyć wątki poboczne i zwroty akcji, tak by zwieść czytelnika (i zapewne uda się to w większości przypadków). Podejrzani wzajemnie się oskarżają, ale tym samym ich motywy są równie prawdziwe, wiec oprócz tego, że z siebie nie ściągają podejrzeń, to dokładają pracy śledczym.

Wiele osób uważa, że komedia, bez zależności, czy jest to kryminał, czy nie, powinna wywoływać salwy śmiechu. Czy zaśmiewałam się do łez? Zdecydowanie nie, ale to nie znaczy, że humor się nie pojawia czy jest niskich lotów. Wójcik umiejętnie wplata wątki humorystyczne, które opierają się w dużej dozie na sarkazmie i abstrakcji. Wiele cech postaci jest przejaskrawionych, uwypuklonych, w sposób taki, że zamiast razić, zaczynają bawić. Dialogi często polegają na intensywności odczuć, nagromadzeniu emocji i dozie absurdu, ale finalnie tworzą smaczny kąsek.

Wracając do postaci, to podoba mi się ich budowa i charakterystyka. Na wstępie powieści, w krótkim wprowadzeniu, jest opis czym dana osoba się zajmuje i jaką pełni rolę. Kiedy nowy bohater wkracza do akcji, to dostajemy także informację, jak widziany jest w oczach innych. Taki zabieg dodaje nuty tajemniczości, gdyż opinie często są skrajne. Postacie oddziałują na czytelnika, niektórzy irytują od samego początku (tak jak mnie, np. Perkoz), a o innych myśli się ciepło. Na pewno Wójcik udało się osiągnąć to, że nie polubiłam denata i jakoś tak mi go nie było szkoda.

Podoba mi się opisany plan zdarzeń. Budynek firmowy, z opisanymi dwoma biurami, halą i terenem wokół, w których dzieje się akcja. Nic poza firmę nie wychodzi. Plastycznie oddana rzeczywistość pozwala na wizualizowanie sobie wydarzeń.

Bardzo polecam i z chęcią przeczytałabym dla odmiany prawdziwy, krwawy kryminał tej autorki.