Salome recenzja

„Salome” to dla mnie przede wszystkim obraz zdrady. Siłą tej książki są portrety psychologiczne bohaterów i to one zachwycają tutaj najbardziej. Jestem pod ogromnym wrażeniem tego, jak autorka oddała to, co się działo w głowach postaci. Ukazała wnętrze rozdarcie, wahania, wątpliwości, cele i pragnienia. Pokazała to, co się dzieje z człowiekiem i w człowieku, gdy ulegnie słodkiej pokusie, niepohamowanej namiętności i pożądaniu. Gdy wpadnie w taki marazm, ale będzie próbował żyć na nowo. Gdy złamie swoje zasady i zrobi coś szalonego. Gdy dla miłości posunie się do wielu budzących wątpliwości moralne działań. Gdy będzie chciał wymierzyć sprawiedliwość. Gdy wpadnie w siatkę kłamstw, półprawd i lęku. Gdy będzie po prostu człowiekiem, którego opanują żądze.

Całą historię poznajemy z trzech perspektyw, które przeplatają się ze sobą. Poznajemy Dorotę, która nie do końca pogodziła się ze stratą ukochanego dziecka. Przedszkolankę i kobietę, która żyje w cieniu męża. Przemka, który podniósł się po tragedii, jest szanowanym profesorem, karmiącym ego uwielbieniem innych. I jest też ona, słodka Salome, femme fatale tej historii – Sandra. Młoda i ambitna studentka, która nie miała w życiu łatwo, a zakochała się w swoim wykładowcy. Każda z postaci jest osamotniona i na swój sposób silna.

Autorka nie narzuca czytelnikowi zdania o żadnym z nich. Przemka nie ukazuje tylko jako tego złego. Czytając, sami wyrabiamy sobie opinię o Dorocie, Sandrze i Przemysławie. Zastanawiamy się nad słusznością ich decyzji i wyborów, które mogą przekreślić wszystko. Zastanawiamy się nad moralnym aspektem tej sytuacji.

Akcja tej historii nie pędzi, a toczy się powoli, ale nie można się od niej oderwać. Z każdą stroną chciałam więcej i więcej. Z każdą kolejną stroną moje zaciekawienie rosło, a pod koniec pojawiło się nawet nieco napięcia.

Jaki był finał? Zaskakujący. Gdzieś z tyłu głowy miałam myśl, że to może ten bohater…Ale nigdy nie domyśliłabym się tego, jakie ma powiązanie.

Oczywiście „Salome” ma swoje gorsze momenty. Chwilami wałkowane jest ciągle to samo, np. że Dorota ma nadprogramowe kilogramy, albo jest taka i taka. Jestem w stanie przymknąć na to oko, bo dla mnie ta książka jest niesamowita pod względem psychologicznych portretów.

Na koniec wspomnę jeszcze, że jest naprawdę dobrze napisana. Lekko i pięknym językiem, a to cenię.

Ja jestem na tak i bardzo wam polecam!