Finał Rosie recenzja

Żółta, słoneczna i pogodna okładka wydaje się być propozycją idealną a lato, jednak trzeci tom opisujący przygody zwariowanego profesora genetyki Dona Tillmana to lektura idealna na cały rok.

"Finał Rosie" jak podpowiada tytuł jest zakończeniem historii o tym, jak szalony indywidualista- naukowiec z zespołem asprgera, zostaje narzeczonym, mężem i finalnie ojcem, co razem przysparza wielu radości i trosk. "Finał Rosie", chociaż jest kontynuacją opisu życia Dona jest książką skupioną na innej postaci i pokazującą dużo więcej problemów społecznych, rodzinnych, szkolnych i psychologicznych niż "Projekt Rosie" i "Efekt Rosie".
Hudson, syn Rosie i Dona, jako jedenastolatek właśnie wkracza w wiek dorastania i problemy szkolne, jakie zaczynają dominować w życiu Tillmanów sprawiają, że temat zespołu asprgera powraca. Hudson jest chłopcem bardzo specyficznym. Boryka się z wieloma problemami, nie jest lubiany, bywa dziwaczny, a na dodatek w tym bardzo trudnym dla każdego nastolatka momencie- przeprowadza się z rodzicami w zupełnie obce miejsce i musi zmienić szkołę. Don niezwykle przejęty problemami syna (a przy okazji unikający bardzo napiętej sytuacji w pracy) postanawia postawić swoje życie na głowie żeby pomóc synowi dopasować się do społeczeństwa. Oczywiście jak to Don- podchodzi do sprawy w bardzo zorganizowany i naukowy sposób.

Chociaż główne skrzypce gra tu temat autyzmu i zespołu aspergera, w tym tomie autor porusza dużo więcej ważnych spraw, takich jak rasizm, przemoc domowa, przemoc psychiczna, znęcanie się nad kolegami w szkole, niezrozumienie, odtrącenie czy nałogi. Chociaż między kartkami tej opowieści skrywa się tak wiele poważnych i trudnych tematów, to dzięki lekkiemu stylowi pisania i zabawnym sytuacjom całość czyta się bardzo lekko i przyjemnie.

Historię Dona polecam poznać od samego początku, bo wydaję mi się, że tylko cała trylogia da czytelnikowi pełen obraz tego, jaką drogę musiał pokonać Don aby jako dorosły człowiek- mąż i ojciec znaleźć się tu i teraz i być szczęśliwym.