Śladami Emmy recenzja

ŚLADAMI EMMY to książka bardzo dramatyczna, która główny swój wątek gubi w narcystycznym zaburzeniu jednej z bohaterek i skutkach spowodowane tym faktem.
Niewiele pisarek podejmuje się takiego wyzwania, by po kolei, krok po kroku wyjaśnić, na czym te zaburzenie psychiczne polega. Ale w tym całym „wyjaśnianiu”, miałam wrażenie, że pisarka pisała do odbiorców bezmózgich, którzy pierwszy raz by się z tym zetknęli.
Nie byłam więc zaskoczona, że 60% naszego społeczeństwa to narcyzy, w tym 6% mężczyzn.
Serio? W dzisiejszych czasach łatwo dostrzec, kto skupia na sobie uwagę, zakładając że cały świat robi to samo.
Więc, pani Walker, nie byłam tym zszokowana.

Czym jeszcze próbuje nas zaskoczyć pisarka?
Zakończeniem, które jednak nie okazało się takie wstrząsające. Przecież wiadomo było, że w zeznaniach Cass coś nie gra. Dziewczyna już na samym wstępie przyznaje, że wymyśla grę, by ukarać tych, co trzeba.
Zeznania odnalezionej kręcą się w kółko, powracając, by pisarka nam przeanalizowała na drobne czynniki psychologiczne. I wałkowanie od początku, i tak jeszcze raz i jeszcze, aż w końcu masz wielki znak zapytania nad głową i zastanawiasz się- czy pisarka nam nie mogła tego oszczędzić?
Wendy Walker opisuje nam chore relacje w rodzinie, która jest jak mina bombowa. Wszystko musi się kręcić wokół apodyktycznej i zakochanej w sobie matce, co za tym idzie jej brak wychowania wobec smarkatych, napuszonych dziewuch też będzie miał swoje owoce w skutkach (ale to już cicho-sza, nie zdradzę o co chodzi).

Sam pomysł powstania takiej historii nazwałabym świetnym. Sieć kłamstw, w której jest ukryta goła i brudna prawda. Relacje ludzi, którzy powinni być ze sobą blisko, a jednak we wspomnieniach bohaterki przekonujemy się, że to wszystko iluzja.