Bywają takie dni bądź jeden dzień, kiedy...

   No, właśnie, co kiedy?  Kiedy nie wiemy, jak się odnaleźć. Nie wiemy, co mamy zrobić? Kiedy kumulują się w naszej głowie myśli, jak szalone. A my czujemy wtedy, jakbyśmy stali w samym środku chaosu nie wiedząc, jak poruszyć ręką czy nogą.

   Wiecie o czym myślę? O bezsilności. Bywają dni, bądź sytuacje, w których nie potrafimy się odnaleźć/poradzić sobie. Nie wiemy za co się zabrać.

  Kumulują się w nas przeróżne emocje, które często nie potrafią znaleźć swojego ujścia. Tłumimy je w sobie, przez co stajemy się albo coraz bardziej zamknięci, jak w skorupie bądź z kolei poirytowani.

  W końcu następuje eksplozja. A może ona przybrać różne formy. Od wybuchu, który okażemy na zewnątrz ( krzycząc, tupiąc itp.) bądź wewnątrz ( płacz, gdy nikt na nas nie patrzy). 

  Często szukamy w sobie błędów, nazywam to w ten sposób, gdyż zachowujemy się jakbyśmy byli nie do końca tacy, jak uważamy,

że powinniśmy, bo przecież ktoś radzi sobie perfekcyjnie a jest w podobnej sytuacji.

  Czujemy się oceniani ciągle przez innych, chociaż nie zawsze tak jest.

  Co chcę przez to powiedzieć? Chcę powiedzieć, że jesteśmy tylko ludźmi, którzy mają prawo do gorszego dnia, poczucia bezsilności, nie uśmiechania, płaczu. Pamiętać jednak należy, że często jest to w naszej głowie, wiem również, że niekiedy bywa tak, że ktoś się przyczyni do różnego samopoczucia. Ile razy słyszymy słynne  "przesadzasz" lub "nie przesadzaj"?

  Aczkolwiek musimy pamiętać, że jesteśmy w pełni wartościowymi ludźmi, takimi jakimi jesteśmy w każdej chwili naszego życia. Nie jesteśmy gorsi. 

  Dla tych co potrzebują odkryć nieco siebie, odetchnąć i wprowadzić zmiany przez czynne działanie polecam książkę ,, Mówili, że jestem zbyt wrażliwa..."  Federica Bosco.

Pozdrawiam Was cieplutko