Wyszukiwarka

“Muszę pomóc Sarze. Już wiem, czego doświadczyła. Nauczę ją, że ból nie jest rozwiązaniem problemów, a tylko chwilową pigułką, która działa przez krótki moment. Wkrótce moja maleńka dowie się, że nie jest celem samym w sobie, a elementem gry, który ma podsycić namiętność. Zadbam o jej zdrowie psychiczne, sprawię, że zacznie żyć.”

“Moje puste spojrzenie. Zupełnie, jakby mnie tam nie było. Bo może nie było? W końcu ciało to tylko skorupa, która staje się pusta, gdy opuszcza ją dusza. A ja w tamtym momencie nie mogłam mieć w sobie duszy.”

“Stałem się oficjalnie pośmiewiskiem. Kiepskim, żałosnym żartem.
Facetem, którego zostawiła żona, a on stoczył się na samo dno i kopie coraz głębiej, jakby było mu mało.”

“– Dlaczego nie mogłeś mnie kochać takiej, jaką byłam? – szepczę, a z oczu lecą mi kolejne łzy. – Dlaczego tak bardzo chciałeś mnie zmienić?”

“Rozwód to bardzo osobista sprawa i lepiej mieć po swojej stronie kogoś, kto dokładnie wie, na czym ci zależy.”

“Trzeba umieć stworzyć sobie własne małe niebo. Wewnętrzną salę balową, po której będzie się wirowało w szalonym tańcu z radości, że się w ogóle żyje. ”

“Byłam prze­ko­na­na, że osoba wy­po­wia­da­ją­ca słowo mi­łość po­dej­mo­wa­ła po­waż­ne zo­bo­wią­za­nie, skła­da­ła de­kla­ra­cję, z któ­rej wy­co­fać się nie­ła­two. Dziś wszyst­kie media za­chę­ca­ją nas do uży­wa­nia słowa mi­łość. (...) Z tego sza­sta­nia sło­wem nie wy­ni­ka­ło jed­nak nic do­bre­go. Stra­ci­ło całą magię i moc, nie zna­czy­ło wiele, cza­sa­mi w ogóle ozna­cza­ło tylko ja­kieś nie­okre­ślo­ne bli­żej, chwi­lo­we przy­wią­za­nie jed­nej osoby do dru­giej.”

“Kiedy wy­je­chał, zro­bi­ło mi się bar­dzo smut­no, bo zda­łam sobie spra­wę, że oto za­czął się pro­ces od­da­la­nia, nasze drogi już nigdy się nie zejdą. Za­czy­na­li­śmy swoje do­ro­słe życia, po­dą­ża­jąc w dwóch róż­nych kie­run­kach, innym kro­kiem mie­li­śmy iść przez świat, inne mieć tę­sk­no­ty i po­trze­by.”

“– Jak to jest, pani są­siad­ko – Jacek ode­zwał się nagle cał­kiem przy­tom­nie – że jedni sobie żyją w luk­su­sie, nie cho­ru­ją, szam­pa­na żło­pią, ładne dzie­ci pło­dzą, a inni mają prze­sra­ne od uro­dzin do śmier­ci? Bez dnia wy­tchnie­nia. Kto tym rzą­dzi?”

“Wszyst­ko, co do­sta­wa­łam od Poli, cho­mi­ko­wa­łam w rę­ka­wicz­ce, którą mi kie­dyś spre­zen­to­wa­ła. Do­mi­no­wa­ło my­śle­nie mojej mamy, że „czar­na go­dzi­na” może przyjść w każ­dej chwi­li, a prze­zor­ny czło­wiek musi być na nią go­to­wy.”

“Przy­pa­dek to jed­nak wiel­ki, silny stwór, jak mu po­trze­ba, cza­sem znów lekki jak mo­ty­lek, kiedy mu się o de­li­kat­ność roz­cho­dzi. Prze­bie­ra się, prze­miesz­cza, wszyst­ki­mi rzą­dzi, wodzi nas za nosy, od prawa do lewa.”

“– Teraz są inne czasy, pani Tosiu! – mówił jasno i rze­czo­wo. – Ja oso­bi­ście nie mam żad­nych uprze­dzeń ra­so­wych, wprost w gło­wie mi się nie mie­ści, jak ilość pig­men­tu w skó­rze może świad­czyć na nie­ko­rzyść czło­wie­ka.”

“Nie da się ani dzie­ci, ani wnu­ków ko­chać tak samo. Nie mówię, że jedno dziec­ko kocha się mniej, ale z pew­no­ścią kocha się je ina­czej wbrew temu, co twier­dzą wszyst­kie matki świa­ta. To samo do­ty­czy­ło wnu­cząt.”

“Bo ja bym przy­kla­snę­ła wszyst­kim mie­sza­nym mał­żeń­stwom, szcze­rze, bez mru­gnię­cia okiem, ale nie temu mojej wnucz­ki…”

“Za­mar­twia­nie się było jed­nym z naj­bar­dziej cza­so­chłon­nych oraz wy­cień­cza­ją­cych zajęć eme­ry­ta.”

“Wy­da­wa­nie dziec­ka na świat jest czymś pięk­nym w książ­kach czy roz­mo­wach, w rze­czy­wi­sto­ści to wiel­ka męka, ból, pot, łzy zmę­cze­nia, złość na matkę na­tu­rę, że nie pod­su­nę­ła in­ne­go roz­wią­za­nia. Wal­de­mar śmiał się gło­śno, kiedy py­ta­łam, dla­cze­go ko­bie­ta nie mo­gła­by wy­sia­dy­wać jaja jak kura za­miast nosić dziec­ka w brzu­chu.”

“Kiedy od­cho­dzą ro­dzi­ce, te­ścio­wie, po­ko­le­nie wyżej, nasz wła­sny pro­ces sta­rze­nia nagle przy­spie­sza. Za­czy­na bra­ko­wać tej po­dusz­ki bez­pie­czeń­stwa, war­stwy ochron­nej, z wolna rodzi się świa­do­mość zbli­ża­ją­cej się wła­snej śmier­ci, tego, że wszyst­ko, dobre czy złe, może czło­wie­ka w życiu minąć, tylko nie śmierć.”

“Jej te­ścio­wa, ze świe­żą on­du­la­cją na si­wych wło­sach, ro­bi­ła wra­że­nie osoby dawno zmar­łej, lecz dzi­siaj zmar­twych­wsta­łej. W opi­nii Poli miała sto lat, ob­no­si­ła dum­nie twarz po­kry­tą pa­ję­czy­ną. Gdyby miała wnuki, stra­szy­ła­by je przed snem samym tylko wy­glą­dem.”

“Coś było nie­po­ko­ją­ce­go w tym po­śpie­chu, z jakim dzia­ła­ła, zda­wa­ło mi się, że ten cały oże­nek to ra­czej uciecz­ka od cze­goś niż po­dróż do­kądś.”

“Świa­tło świec sprzy­ja­ło ko­bie­tom, bez­li­to­sna ja­sność po­ran­ka ujaw­nia­ła ich praw­dzi­wy wiek, za­smu­ca­jąc mi­lio­ny pań na całym świe­cie.”

“Coś się koń­czy, coś się za­czy­na, stru­mie­nie czasu płyną – po­wie­dzia­ła z no­stal­gią w gło­sie. – Śmierć z ży­ciem za­wsze mija się w drzwiach.”

“Pola w wieku czter­dzie­stu ośmiu lat czas za­li­cza­ła do naj­cen­niej­szych to­wa­rów, miała pełną świa­do­mość jego prze­mi­ja­nia.”

“Jak lu­dzie nie umie­ją ko­chać po równo swo­ich dzie­ci, to niech­by po­prze­sta­li na jed­nym!”

“Po­mył­kę można po­peł­nić, ale nie można w niej tkwić, po­ucza­ła mnie w li­ście.”

“Dałam sobie spo­kój, nie ma nic gor­sze­go od sy­tu­acji, kiedy dobre in­ten­cje od­czy­ta­ne są jako wtrą­ca­nie się lub, co gor­sza, pod­ju­dza­nie. Nie mia­łam nic złego na myśli, chcia­łam tylko, żeby oboj­gu moim dzie­ciom le­piej się żyło.”

“– Trum­na nie ma kie­sze­ni – ko­men­to­wa­ła ko­lej­ne trans­ak­cje brata. – Po co jed­ne­mu czło­wie­ko­wi tyle pie­nię­dzy? Cią­gle mu mało i mało, po­dob­no SPA ma otwie­rać w Ci­snej.”

“Jakie to dziw­ne, że wyraz twa­rzy, śmie­ją­ce się oczy, drga­ją­ce mię­śnie mogą ująć lat. Kiedy twarz za­sty­ga w ja­kimś za­my­śle­niu lub za­trwo­że­niu, lat na­tych­miast przy­by­wa.”

“Za­zdrość lu­dziom wy­cho­dzi­ła naj­le­piej, ani się jej nie mu­sie­li uczyć, ani mieć spe­cjal­ne­go ta­len­tu, żeby ją przy­swo­ić.”

“Na roz­sta­ju dróg końca ścież­ki nie widać, trze­ba przez nią przejść, żeby się prze­ko­nać albo przy­naj­mniej ujść po­ło­wę.”

“Dzi­siaj wszy­scy książ­ki piszą, do­brze po­wie­dzia­ła Do­rot­ka Wel­l­man, pie­przą o ni­czym!”