Wyszukiwarka

“Świat nie potrzebuje mojego umysłu. mojej głowie wciąż tli się iskierka nadziei, że kiedyś znów zapragnie go mój przyjaciel. Tak jak czasami jeszcze pragnie mojego ciała.”

“Giovanni nie był bohaterem. To zły charakter i należy o tym pamiętać, jednak stał się moim złoczyńcą. Moim grzechem. Moim nieczystym pragnieniem. Moją złą stroną.”

“Mogłaś zagrozić mojemu spokojnemu, ułożonemu życiu, do którego byłem już przyzwyczajony. Ale wznieciłaś iskrę w moim sercu, a ta zmieniła się w płomień, który rósł, aż wreszcie przestałem pragnąć spokoju. Teraz pragnę ognia. Chcę z Tobą płonąć”

“Duch mój, wewnątrz spokojny i zimny, niczego nie żałuje, niczego nie pragnie i niczego się nie spodziewa.”

“Po tym dniu byłem uzależniony, a moim narkotykiem było pragnienie. A właściwie żądza poznania granicy tego, co dozwolone. Jak daleko mogą się posunąć. Pragnienie wiedzy, czy posuną się dalej.”

“Nigdy nie pomyślałbym jednak, że w moim życiu pojawi się coś, co zastąpi pragnienie wolności, a już na pewno nie, że to będzie ktoś, a nie coś.”

“Nie zawsze możesz dostać to czego pragniesz. Ale nie bój się zapytać. ”

“Dlaczego nie mogę tak po prostu się zakochać i cieszyć własnym szczęściem? czy naprawdę miłość w moim wieku jest niepotrzebna i głupia? Ja tak nie uważam. Pragnę jej, pragnę Gabriela i nie czuję, żebym popełniała błąd.”

“Moim przeciwnikiem od początku był wyłącznie strach przed życiem. Każdy, kto pragnie umrzeć, w najmniejszym stopniu nie zasługuje, by żyć.”

“„Staczam mentalną walkę z moimi fizycznymi pragnieniami, bo naprawdę nie chcę, żebyśmy zrobili coś, czego nie da się już cofnąć.” ”

“Bezwiednie, całkowicie okręciła sobie mnie wokół palca, nieświadoma tego, że jej strach puka do drzwi moich ukrytych pragnień, a jej słodycz roztapia lód w moim sercu i ucisza głosy w głowie.”

“Wstrząsnęło mną, gdy zdałem sobie sprawę, jak bardzo tego chciałem. Pragnąłem być jej skałą. Być osobą, na której może polegać. Wiedziałem, że ja polegam na niej — w wielu sprawach w moim życiu.”

“Wniósł do mojego życia mały ułamek czegoś wielkiego. Kawałek tego, czego moje serce tak bardzo pragnęło - troskę, bezpieczeństwo. Miłość.”

“Mój umysł to gmatwanina myśli. Niczego więcej nie pragnę, jak wyłączyć myślenie i tę głupią obsesję nadgorliwego analizowania każdej rzeczy. Jednak nie potrafię tego zrobić.”

“[...] rozejrzałam się i ponownie popatrzyłam na wiernych - mężczyzn i kobiety, którzy prosili o zmiłowanie, a jednocześnie pragnęli mojej krwi. Jak to możliwe, że w ich sercach jest miejsce na obie te rzeczy?”

“Był moim porywaczem, ale jednocześnie słodkim koszmarem. Moje ciało go pragnęło, jednak umysł z tym walczył. Nie chciał, żebym go do siebie dopuściła. I dla własnego dobra nie powinnam tego robić.”

“Życie nie polega na perfekcji. Polega na znalezieniu swojego miejsca i własnej drogi. Nie chciałem kobiety, która byłaby ideałem każdego faceta. Pragnąłem kobiety, która byłaby moim ideałem. ”

“Czasami miałam wrażenie, że moja matka nie ma własnych pragnień, a jej seksualność to słabo widoczna leśna ścieżka, wydeptana przez zaledwie jedną parę butów ...Buty te należały do mojego ojca.”

“Zachowałem dystans, patrząc, jak kobieta, którą pokochałem, rozpada się na moich oczach. Może nigdy nie powiedzieliśmy sobie tych dwóch prostych słów, ale byłem pewien, że czuła do mnie to samo, co ja do niej. A przynajmniej tak bardzo pragnąłem w to wierzyć.”

“Odkąd pamiętam, zawsze marzyłam o tym, żeby nastąpiło coś, co sprawi, że wszystko się zmieni. Że zajdzie zmiana w moim życiu i na świecie, dzięki czemu wszystkim będzie lepiej. Ja przede wszystkim pragnęłam – zaraz po tym, by mieć rodziców – doświadczyć wiosny. ”

“Jego pytanie rozdrapało rany. W oczach chłopaka widziałam empatię, ale także determinację: pragnął zrozumieć, co się ze mną działo. Wewnętrzna walka o to, czy otworzyć się przed nim, czy pozostać w ukryciu, rozpoczęła burzę emocji, które szarpały teraz moim wnętrzem.”

“Zawsze szukam metod osiągnięcia celu nie wymagających jednocześnie wciskania na siłę czytelnikom mojego przesłania czy oddawania za nie duszy. Weźcie sobie wszystkie morały i znaczenia i wsadźcie tam, gdzie słońce nie dochodzi, dobra? Ja pragnę oddźwięku.”

“Mogę otworzyć na nią serce i przyjąć ją taką, jaka jest, ale przede wszystkim pragnę oddać jej swoje. Złożyć na jej dłoniach całą swoją duszę i rdzeń wszystkich moich uczuć, które przepełniają mnie od palców u stóp aż po koniuszki włosów.”

“Szukałam, pragnęłam oraz marzyłam, że kiedyś jej zaznam, niestety bezustannie znajdowała się poza moim zasięgiem. Nieuchwytna i nierealna do czasu, aż spotkałam Kiliana. Wówczas odkryłam miłość. Uczucie tak burzliwe, imponujące, obezwładniające, niepohamowane i przerażające, że chwilami myślałam, że spłonę od intensywności, z jaką wypełniało mój świat. Uczucie tak bezgraniczne, że nie zniszczyła go nawet śmierć.”

“Czy wszystko pozostanie tak samo, kiedy mnie już nie będzie? Czy książki odwykną od dotyku moich rąk, czy suknie zapomną o zapachu mojego ciała? A ludzie? Przez chwilę będą mówić o mnie, będą dziwić się mojej śmierci - zapomną. Nie łudźmy się, przyjacielu, ludzie pogrzebią nas w pamięci równie szybko, jak pogrzebią w ziemi nasze ciała. Nasz ból, nasza miłość, wszystkie nasze pragnienia odejdą razem z nami i nie zostanie po nich nawet puste miejsce. Na ziemi nie ma pustych miejsc.”

“Tak naprawdę to wszystko się dzieje w ułamkach sekund – gdy przytomnieję, w mojej głowie jest tylko jedno jedyne pragnienie: żeby udało się wyhamować! Próbuję ten cholerny czekan wbić… Nic z tego. Próbuję znowu – tylko zgrzyta o lód. Udaje się za trzecim razem. Uff, żyję!”

“Jakby rzucił na mnie jakieś zaklęcie. Patrzę prosto w jego oczy, a przecież nie zdarza mi się to często. Nie z powodu braku pewności siebie.[…] Wydaje mi się, że z moich oczu można wyczytać wszystko, czego nie chcę powiedzieć, czego się boję lub czego pragnę.”

“„Moje serce zaraz eksploduje, ale ja niespiesznie zapamiętuję dotyk jego ust, miękkość jego włosów, gdy zatapiam w nich swoje palce, i jego smak. Desperacko pragnę jego pocałunków, dotyku jego dłoni na moim ciele i przyspieszonego bicia jego serca tuż obok swojego.””

“Domek w lesie był moim azylem od pięciu lat. Gdybym pragnęła uciec, dawno bym to zrobiła. Już chciałam jej odpowiedzieć, że strach jest tylko w naszych głowach, ale kiedy zobaczyłam uśmiech Nory, przypomniałam sobie, że znała mnie jak nikt inny. Doskonale wiedziała, co zaraz usłyszy.”

“Istota rozumna pomyślałaby zapewne, że on i ja moglibyśmy znaleźć jakiś wspólny mianownik; napić się kawy i porównać naszych Pasażerów, wymienić fachowe uwagi i pogawędzić o technikach ćwiartowania. Ale nie; Doaked pragnął mojej śmierci. Trudno mi było więc podzielać jego pogląd.”