Wyszukiwarka

Czy chodziło Ci o: rodzajerozdajerodzacerodzierok ale ?
Wyniki wyszukiwania dla frazy "rodale", znaleziono 96

Co jednak najciekawsze, to fakt, że tych, których śmierci przygrywała karuzela, pośmiertnie określa się jako "rodaków".
Wiosno, wiosenko
Wiśnio, wisienko
Nabrzmiała, soczysta
A w środku pestka i robal biały
Życzenie klasie rządzącej, by los oszczędził jej nieszczęść, jakie dotknęły resztę rodaków, wydawało się niemoralne.
Dziś chcemy wybrać osobę, aby naszym rodakom żyło się lepiej. Każdy Polak zasługuje, aby prawdziwy Polak patriota piastował ten urząd.
Wspomnienia z tego okresu wiążą się z przykładami lojalności i odwagi okazywanych przez przyjaciół i nieznajomych. Jeśli coś nie pasowało do tego idealnego obrazu moich rodaków, nie przyjmowałam tego do wiadomości.
Miejscowi kibice złaknieni zwycięstwa rodaków nie mają wielkiego pojęcia o Polsce, toteż nasi zawodnicy robią, co mogą, żeby dać łupnia pysznym Angolom.
Wśród moich rodaków mało jest ludzi zwyczajnie radosnych. Więc traktuje się ich jak odmieńców. W Polsce po prostu nie wypada być szczęśliwym, a przynajmniej nie powinno się tego okazywać. To w złym guście.
Mój kuzyn nazywa siebie królem, lecz zawłaszczył Lodową Koronę dzięki roveńskiej armii, przelewając krew rodaków. Ta sama armia gwarantuje teraz jego posłuszeństwo wobec Radowana.
Słowiańska dusza, "dyżurna Ukrainka w Polsce" od lat przybliża Ukrainę Polakom, a rodakom na Wschodzie - Polskę. Urodzona w Kijowie, mieszka od 30 lat w Warszawie. Z sercem na dłoni wspiera dwie ojczyzny, choć to z Polską właśnie łączy ją najwięcej.
Pięk­na dziew­czy­na Be­stię po­ślu­bi­ła, Nie wie jed­nak, że błąd po­peł­ni­ła. Oca­lić bo­wiem ni­ko­go nie zdoła, Bo Po­twór wciąż czyha, czeka i woła.
Miał rację, nieczystość ciągała jak niespodziewanie napotkane bagno. Człowiek stał w nim po kostki i myślał, że jest bezpieczny, tymczasem nie wiadomo kiedy wpadał w nie po kolana, uda i pas. A później po szyję. I tonął, pragnąc wciąż więcej doznań.
Mikroświat, w którym żyła, był tak piękny, że czasem ze szczęścia brakowało jej w piersiach tchu.
Patrząc na wchodzących, próbował przypomnieć sobie imię i nazwisko policjantki. Monika Gniewosz, uświadomił sobie po chwili. Jak niejadowity wąż zwany miedzianką, który swoją zdobycz najpierw oplata i obezwładnia ciałem, a następnie połyka ją martwą lub żywą. Ciekawe, w jakiej postaci mnie skonsumuje?
Pociąg wciąż stał na stacji, jedni pasażerowie jadący dalej wyglądali przez okna, inni wychodzili na zewnątrz i pytali co się stało. Zerwał się wiatr, zaczął siąpić deszcz.
- Słuchaj, Lila, przez wzgląd na przeszłość... - zawiesił na dwie sekundy głos - oraz fakt, że jesteśmy rodziną, chciałbym zakopać topór wojenny.
- Jesteś mordercą mojego męża - wybuchnęła Liliana.
Zdała sobie sprawę, że być może wtedy przez sekundę lub dwie widziała zabójcę dziewczyny, o której mówiono w wieczornym serwisie informacyjnym. Tylko co z tego, skoro nie umiałaby go zidentyfikować?
Ja tu wszystkich znam, moje dziecko. Wiedziałam, że coś się wydarzy. Od kilku dni czułam coś w powietrzu.
- Bardzo mi przykro, pana żona skłamała.
- Ale z jakiego powodu?
- Ludzie zwykle kłamią. gdy chcą coś ukryć.
Sami wiecie, jak często ludzie słyszą to, co chcą usłyszeć, widzą to, co chcą zobaczyć, wątpliwości rozstrzygają na swoja korzyść. A jeśli ktoś ma nierówno pod sufitem, tym bardziej.
Śnieg przykryje ślady zbrodni, ale nie zasłoni nieczystości duszy.
[...] co dzieje się w mediach społecznościowych, ludzie wydaja wyroki i linczują bliźnich na podstawie plotek i przypuszczeń. Bardzo łatwo zrobić komuś krzywdę, opluć go, zwymyślać. A później nikt nie przeprasza, gdy obrzucona błotem osoba przeżywa dramat, targa się na swoje życie albo musi brać antydepresanty.
Ludzie nie potrzebują wojny, żeby pokazać swoje okrucieństwo.
Ojciec pokazał mu, jak traktować dziewczyny, żeby były posłuszne i uległe. Pamiętaj, ciamajdo, kobiety należy trzymać krótko, mówił do niego, gdy pobita matka płakała w kącie. Inaczej nie będą cię szanować. Nie wiem, co z ciebie wyrośnie, nieudaczniku. Jesteś taki sam, jak ta dziwka, twoja matka.
Miała dziewiętnaście lat, o trzy więcej niż on. Robiła wrażenie dorosłej i pewnej siebie. Na pewno wiedziała, co się robi z facetem i będzie miła.
Obserwował ją od kilku dni. Za każdym razem, gdy przechodziła obok niego, odgarniała włosy za ucho, a na jej twarzy zakwitał uśmiech. Potem mijała go i szła dalej, kołysząc biodrami. Dla niego.
Weronika ostatni raz spojrzała na tonący we mgle jesienny pejzaż: drzewa w połowie ogołocone z liści, pustą aleję, samotną ławkę. Nagie krzaki częściowo zasłaniały leżącą na ziemi postać. Całość sprawiała, że czuła niepokój.
Ze wszystkich zleceń najbardziej lubiła powieściowe okładki. Żaden plakat, folder czy wizytówka nie mogły się równać z tymi małymi dziełami sztuki tworzonymi z prawdziwą pasją i cenionymi przez zleceniodawców.
Ciepłe, bursztynowe spojrzenie Olgi współgrało z jej otwartą, przyjazną naturą. Stalowoszare tęczówki Weroniki mogły zamrozić wodę w upalny dzień.
- Ta konfitura jest boska. Musimy kupić duży pojemnik, bo mały wystarcza na dwa razy. - Weronika wyskrobała resztki owoców ze słoika.
- Jeśli pożera się je łyżką do zupy, to na pewno.
Ludzie mogą mieć różne zainteresowania, ale jeśli wyznają sprzeczne wartości, to nic z tego nie będzie na dłuższą metę.
© 2007 - 2024 nakanapie.pl