Wyszukiwarka

Wszystko to sprawia, że opowieść czyta się "jednym tchem"; lekko i przyjemnie, aż trudno się od niej oderwać.

Po raz setny czytała napis nagrobnej płyty: "Można odejść Na zawsze, by stale być blisko..."

Po raz setny czytała napis nagrobnej płyty: "Można odejść Na zawsze, by stale być blisko..."

Po raz setny czytała napis nagrobnej płyty: "Można odejść Na zawsze, by stale być blisko..."

Po raz setny czytała napis nagrobnej płyty: "Można odejść Na zawsze, by stale być blisko..."

Po raz setny czytała napis nagrobnej płyty: "Można odejść Na zawsze, by stale być blisko..."

Po raz setny czytała napis nagrobnej płyty: "Można odejść Na zawsze, by stale być blisko..."

Po raz setny czytała napis nagrobnej płyty: "Można odejść Na zawsze, by stale być blisko..."

Po raz setny czytała napis nagrobnej płyty: "Można odejść Na zawsze, by stale być blisko..."

Po raz setny czytała napis nagrobnej płyty: "Można odejść Na zawsze, by stale być blisko..."

Po raz setny czytała napis nagrobnej płyty: "Można odejść Na zawsze, by stale być blisko..."

Po raz setny czytała napis nagrobnej płyty: "Można odejść Na zawsze, by stale być blisko..."

@rybkajs: To wynik kompromisu z panią kostiumolog, która chciała ubrać Nikę w... trampki.

Nie będzie to tak ładna analiza jak w mojej pracy magisterskiej ale raczej tego nikomu by się czytać nie chciało.