Wypadłam z blogowego rytmu i trudno mi się teraz odnaleźć na moim pseudopisarskim szlaku. W zeszłym tygodniu coś (bo nadal nie wiadomo co) rozbolało mnie w brzuchu i ostatni tydzień minął mi głównie na leżeniu w łóżku i ew. bieganiu po lekarzach i na badania.
Czuję się teraz, jakbym chciała złapać za ogon kilka srok jednocześnie. Dokończyć rozpoczęte książki, napisać zaległe notki i przede wszystkim zabrać się na poważnie za tłumaczenie książki. Już teraz mam ok. 30 stron opóźnienia względem zakładanego planu.
Mając tyle czasu na przemyślenia, zauważyłam w sobie pewną zmianę. Wcześniej to, że w ogóle piszę, starałam się utrzymać w tajemnicy, jakby to było coś, czego trzeba się wstydzić, bo jest inne i nikt normalny tego nie robi. Bo normalni ludzie oglądają po pracy fakty i Netflixa. Że to głupie się tak uzewnętrzniać i wystawiać na krytykę. Ale, jak pisałam wcześniej na Facebook, trzeba się trochę powstydzić za swoje teksty.
Człowiek nie potrafi ocenić swoich błędów tak długo, jak opowiadanie leży w szufladzie biurka; trzeba je opublikować i zacząć wstydzić się za nie; to jest jedyna możliwość nauczenia się czegokolwiek na przyszłość.
- Marek Hłasko
Wyszłam nawet ze swojej strefy komfortu i zaprosiłam kilka osób do polajkowania mojego skrzętnie ukrywanego przed światem profilu. Zresztą konstruktywna krytyka może wyjść tylko na dobre.
Dzisiaj wydaje mi się, że pisanie to fajne hobby. Ciekawe, nietuzinkowe, rozwijające. Nawet jeśli moje teksty skończą w szufladzie (mam nadzieję, że tak nie będzie!), to sprawia mi to ogromną frajdę.
Poza kilkoma opowiadaniami, które mam w planie, to przede wszystkim chcę doprowadzić mój projekt YAF do końca.
Zdanie beta-readerów było bardzo budujące, a właśnie udało mi się znaleźć kolejną betę dla angielskiej wersji ❤️❤️❤️ ️️
Plan na czerwiec to dojść do 200 strony, a w lipcu dokończyć ostatnie 100.
Później już tylko query i będę mogła oddać się "beztroskim" oczekiwaniom... Trzymajcie kciuki!
