1,1 mld złotych na czytelnictwo w latach 2021-2025

Przeżyłam program rządowy Książki Naszych Marzeń (łącznie z dwoma projektami filmowymi), przeżyłam też pierwszą wersję NPRC. W sumie tylko jeszcze chęć jego zrealizowania trzymała mnie w szkole. Oba uważam za wielce pomocne. Dzięki nim mogłam zaszaleć jeśli chodzi o zakup książek. Ten pierwszy co prawda oficjalnie zabraniał zakupu lektur, których w wielu polskich małych i mniejszych bibliotekach szkolnych po prostu brakowało, ale i tak wielu bibliotekarzy obeszło ten zapis. I wcale tego nie krytykuję, bo wiem jak słabo (lub zupełnie) bywają dofinansowane takie placówki.
NPRC zrealizowałam niemal co do grosza- zostało mi na koncie 18 gr (dofinansowanie zależne było od ilości uczniów w szkole) kupując ponad 900 książek.
Zakupy głównie oparte były o konsultacje z dziećmi i rodzicami, choć gdybym miała liczyć tylko na nich, to na półkach stałoby 300 sztuk Pottera i 200 Dzieci z Bullerbyn. Potrzebnych tytułów szukałam też na listach książek nagradzanych przez IBBY i w innych ważnych polskich konkursach. Przeczytałam setki recenzji na blogach i portalach czytelniczych. Dostałam też listy ewentualnych tytułów od nauczycieli.
Listę książek, które „musimy i pragniemy mieć”, tworzyłam dobrych kilka lat (zaczęłam w 2013 gdy trafiłam na LC), bo liczyłam na to, że kiedyś będzie okazja je zdobyć (program zamknęłam w grudniu 2018).
Poświęciłam dwa miesiące wakacji na przeglądanie ofert księgarni, zamawianie, magazynowanie, opisywanie i wpisywanie książek do inwentarza. Kolejne miesiące to oprawianie tych książek i wprowadzanie do komputera. Potem doszły jeszcze realizacje wymogów programu z klasami i takie tam podobne aktywności i na koniec pisanie sprawozdań.
I nigdy nie żałowałam, że się tego podjęłam, bo widziałam jak dużo świetnych książek udało mi się pozyskać i ile radości mają z nich dzieciaki.

Czy były minusy? Oczywiście, mnóstwo. U mnie trochę mniej (prócz zarwanych wakacji i nadgodzin od września- by ze wszystkim zdążyć- do grudnia, gdy trzeba było zamknąć program) niż u innych.
Ja dostałam wolną rękę, ale wielu moim koleżankom odgórnie narzucono tytuły które mają zakupić (tytuły wybierała np. pani dyrektor, która nie miała pojęcia o literaturze dziecięcej).
Wiele urzędów sprawujących nadzór nad szkołami kazało ogłaszać przetargi na oferty od księgarń. A w takich przypadkach nie zawsze było tak, że najtańsza księgarnia oferowała to, co chciał bibliotekarz. Owszem, w niektórych można było dowolnie wybierać tytuły z ich oferty, ale też wiele z nich miało gotowe pakiety wśród których „ukryto” badziewie, które zalegało w magazynach.
Wielu bibliotekarzy robiło na dwa etaty, dodatkowo ucząc i nie miało pomocy przy programie (pisanie wniosków i realizacja).

Były też szkoły, które do niego nie przystąpiły. Dlaczego, skoro tyle można było zyskać? Bo wielu lokalnych radnych tnąc koszty utrzymania szkół polikwidowało w nich biblioteki lub ograniczyło ich pracę do 1/3 etatu. Nikt przy takim wymiarze godzin nie byłby w stanie podjąć się próby ogarnięcia rządowych wymagań.

Poza tym zawaleni i wciąż zawalani rządowymi podręcznikami bibliotekarze nie mają czasu na nic innego niż ogarnianie dotacji, zamawianie, katalogowanie, liczenie (łącznie z rozliczaniem faktur), wydawanie, odbieranie, sprawdzanie (i tak co roku) tych podręczników. Bo na kogo można to scedować jak nie na bibliotekarza, który (wg wielu) i tak nic pożytecznego nie robi.

Uważam, że ten program jest wart tego, by go realizować i wspierać i mówić o nim głośno i zachęcać wszystkich, żeby brali w nim udział, ale też jeszcze wiele musi się zmienić w sposobie prowadzenia i funkcjonowania szkolnych bibliotek. Nie tylko na poziomie samej szkoły, ale również w podejściu władz samorządowych.
Bo tak jak są nauczyciele z pasją, tak samo istnieją bibliotekarze, którzy się znają, wiedzą, czytają, organizują, zachęcają i walczą.
Tylko gdy walka jest bezowocna, gdy nie mają warunków (ja miałam doskonałe, nie mówię tu o sobie) kiedyś i oni się poddadzą. A to będzie tylko ze stratą dla ich małych czytelników.

Już się cieszę na pisanie wniosku. :-/

Czytam te komentarze i jestem pełna podziwu dla pracy pań i panów z bibliotek. W mojej małej miejscowości jest biblioteka tzw. publiczna w filii domu kultury(brzmi to jak w czasach PRLu) oraz w szkole podstawowej. W obu pracują kobiety z pasją. Babka z "Publicznej" staje wręcz na głowie, by otrzymać dotacje na zakup nowości, co jej się udaje. Czytelnictwo zaś niestety kuleje, ludzie wolą gapić się w ekrany telewizorów i komputerów niż przeczytać książkę, co jest dla mnie "zwykłego zjadaczy chleba" ale jednocześnie mola książkowego straszne. Dlatego drodzyBibliotekarze podziwiam Was i dziękuję za zaangażowanie i prace jaką wykonujecie dla zwykłych ludzi..💕

Ja jako użytkownik bibliotek cieszę się, że będzie więcej nowości. Problemem nie jest brak nowości w bibliotekach, tylko jak przekonać ludzi, żeby wzięli książkę do ręki.

Dobra nie chce mi się czytać TD;DR, kupią mi książki? Więcej książek? Gdzie podpisać? Wg. niektórych ludzi u mnie w pracy mam w chałupie infrastrukturę biblioteczną.

Od momentu, kiedy rozpoczęłam, czytanie to bardzo często korzystałam z bibliotek szkolnych i lubiłam sięgać do starszych wydań. Pomagałam również Paniom w bibliotece i to sprawiało mi wiele radości, gdyż wówczas w początkach lat 90 spędzało w bibliotece po zakończonych lekcjach. Obecnie mało się zachęca do czytania i organizowania spotkań autorskich. Nie ukrywam, że tego brakuje. Chętnie wzięłabym udział w takich spotkaniach. Wydawnictwa również bardzo mało promują pisarza i myślę, że on chciałby, aby spotkać się ze swoim odbiorcą i zapytać go o wiele rzeczy dotyczących co czuł, gdy czytał jego książkę i czy chciałby, aby jego bohater coś wniósł do kolejnej tworzonej przez niego nowej części.

Jak to pięknie brzmi: 1,1mld PLN rozłożonych na cztery lata, przeznaczonych na rozwój czytelnictwa w Polsce. WOW! Ale to brzmi...!

To będzie jakieś... 275 melonów z ogryzkiem na rok? Imponujące.
Ale taka myśl mnie naszła: Jak to się ma do wielokrotności tej kwoty przekazywanej z rządowych dotacji np. do Torunia?
Jestem mendą.

przede wszystkim to niech przestaną straszyć wizją, jak z horroru: zamknięciem tej, czy innej biblioteki. Tak jak pojawiła się groźba zamknięcia filii biblioteki pedagogicznej w woj. łódzkim. A wiadomo, jak zaczną od jednego województwa pójdzie to dalej.

Zawsze to stanowi dla nich owszem dodatkowy zarobek. Takie spotkania jednoczą ludzi i uczą ich, aby nie bali się zadawać pytań pisarzowi.

Ostatnio odkryłam wolnelektury.pl , które prawdopodobnie podchodzą pod projekt Ministerstwa Kultury. Wydaje mi się, że ten portal jest słabo rozpromowany, a szkoda.

A ja się zastanawiam, czemu biblioteki publiczne nie mogą przyjmować książek od czytelników. Kiedyś zaproponowałam pani bibliotekarce kilka "prawie nowości", raz przeczytanych, co do których miałam pewność, że już po nie nie sięgnę i okazało się, że nic z tego. Niech mi ktoś wyjaśni, dlaczego tak się dzieje. I nie chodzi tu o jakieś sfatygowane egzemplarze, tylko takie z ubiegłorocznych premier.