Wroniec recenzja

Są takie książki, po które bardzo chcę sięgnąć i nikt mnie nie powstrzyma. Dorwę się do nich prędzej czy później. Tak jak do "Wrońca". Z tą książką było o tyle ciekawie, że czytałam sporo opinii na jej temat - zachwyty krytyków i znajomych nieco ode mnie starszych [30+] i raczej nieprzychylne opinie osób ode mnie młodszych - chciałam się więc przekonać sama czy jest w tej książce coś zachwycającego lub, wręcz przeciwnie, coś odpychającego.

Główny bohater Adaś to tylko pozornie zwykły chłopiec. Owszem, jak wiele innych dzieci ma rodziców, siostrę, wujka, babcię i mieszka w blokowisku. Wszystko układa się normalnie, aż do pewnego grudniowego dnia kiedy to mama nie pozwoliła Adasiowi wyjść na dwór. Wtedy też Wroniec porywa adasiową rodzinę, a chłopcem zajmuje się sąsiad - pan Beton, który wyrabia nawet dwieście procent normy na budowie. Od tego momentu Adaś ma jedną misję do wykonania - odnaleźć i odzyskać swoją rodzinę. Razem z panem Betonem wyrusza do miasta. Po drodze spotykają Milipantów, Członków, Momo, Złomot, Pozycjonistów i inne dziwne/ciekawe postacie. Zanim Adasiowi uda się odzyskać rodzinę, wydarzy się wiele - więcej złego niż dobrego.

Po przeczytaniu tej pozycji ciągle kołacze mi się po głowie sporo spostrzeżeń. Zacznę od pozytywów. Wielki, WIELKI plus dla Wydawnictwa Literackiego za tak pięknie wydaną książkę - twarda okładka, papier dobrej jakości, całkiem dobre ilustracje [chociaż trochę zbyt futurystyczne] - wspaniale czyta się tak wydane pozycje. Plus dla pana Dukaja za podjęcie się takiego tematu, umówmy się, że opowiedzenie o wprowadzeniu stanu wojennego tak, aby książkę mogły czytać dzieci, nie jest łatwe [i chyba nie do końca się udało]. Minusy: nie do końca wiem, do kogo kierowana była ta książka. Na pewno nie dla dzieci, zdecydowanie dla nich akcja mogła być zbyt szybka. Poza tym, jeśli ktoś miałby uznać "Wrońca" za książkę, przy pomocy której można swojemu dziecku przybliżyć "tamten" grudzień, to nie byłoby to łatwe zadanie. Na pewno nie jest to książka dla mojego pokolenia, urodzonego jeszcze w PRL-u, ale już po zniesieniu stanu wojennego. Zdarzyło mi się czytając, że nie wiedziałam o co chodzi. Zdarzyło się to jeden raz i ten jeden raz pomógł mi to zrozumieć starszy kolega, który czasy 'wrońcowe' dobrze pamięta. I tak sobie myślę, że to jego pokolenie - i może osoby nieco starsze - docenią w pełni tę książkę. Drugim minusem tej pozycji jest przewidywalność jej końca. Chyba się zgodzicie, że książki targetowane na dzieci kończą się dobrze. Nieco demotywowało mnie to do czytania do końca [chyba coś ze mną nie tak].
Zdecydowanie "Wroniec" jest książką, którą warto przeczytać, choćby po to, by móc się na jej temat wypowiadać, wyrobić sobie własną opinię. ;-)