Rock

Cream mam tylko Best of i Fresh Cream z biedronki, który nie brzmi jak oryginał i niestety nie da się jej słuchać za bardzo. Czasami słucham ze spotify i mam w sumie całą dyskografię na wantliście. Ale za to Blind Faith często katujemy. 

Z Gallaghera chciałbym jeszcze koncertowy Irish Tour. 

Ponoć kiedyś jakiś dziennikarz zapytał Hendrixa:
- Jak to jest być najlepszym gitarzystą na świecie?
 A on na to: 
- Nie wiem, zapytaj Rorego Gallaghera.

Nie wiem dlaczego nie dodałem do listy ciężkiego rocka i metalu jak wszyscy.

Blind faith to już nie to samo, bo bez Brucea, a Rory to faktycznie był dzik, ponoć jak Ritchie Blackmore odszedł z Purpli, Gallagher miał go zastąpić, ale odmówił. Irish Tour katowałem na Deezerze, do tego na YouTube jest dokument nagrany do tej płyty, ciekawy całkiem. To dopisz metal, jestem bardzo ciekawy, ale ostrzegam, że jak zaczniesz od Dream Theater, to sobie odpuszczę ;) 

Gamma Ray?

A właśnie a Wishbone Ash? Argus jak dla mnie genialny album. 

Ja lubię ze starych rzeczy Keeper of the Seven keys Helloween 

Już uzupełniłem. Keeper I i II genialny a Walls of Jericho jeszcze lepsze.

Jak można nie lubić artystów z Niemiec? 

Kurczę jeśli chodzi o Scorpionsów, to przyznaję, że jestem ignorantem i kojarzę ich głównie z lat późniejszych, ale nadrobię. Druga sprawa, że większość z metalowych zespołów z twojej listy znam tylko nazwy albo pobieżnie, więc będę miał co nadrabiać, a ostatnio brakuje mi nowej muzyki :)

Z niemetalowych jeszcze:
Allman Brothers Band i z nowszych: The Sheepdogs (genialni są), Alabama Shakes (pierwsza płyta), Black Pistol Fire

Z tych co nie wymieniłem na liście to:
Testament - świetne pierwsze dwie płyty ale to nie jest poziom np. pierwszego Exodusa. Podobnie nie na poziomie dwójki Overkill... To taka duża mniej melodyjna, bardziej toporna (i w sumie nie tak szybka) Metallica. Brak melodii to największy problem tego zespołu.
Co do Allmanów to mam na razie tylko jedną płytę koncertową  At Fillmore East, ale wiem że jeszcze dwie studyjne mają świetne. Grają bardzo bluesowo, mnie akurat najbardziej się podoba ich najcięższy kawałek Whipping Post, chociaż mieli sporo kapitalnych kawałków jak Dreams czy In Memory Of Elizabeth Reed. 
Reszty nie słuchałem.

Ja właśnie nie przepadam za pierwszymi płytami trashowych zespołów w ogóle - jak słyszę Hatfielda na Kill'em All to nieodmiennie mi śmieszno :) At Fillmore to najlepsze co Allmani nagrali (jeszcze Gov't Mule z powiązanych bandów nagrywa spoko rzeczy).

To pewnie jak usłyszysz demo Hit the lights z 03.1982 roku to umrzesz ze śmiechu ;)

Hetfield śpiewał wysokim głosem do 1987 roku to powinieneś się śmiać też np. z Master of Puppets?

A tak serio, to może Kill’em All trochę się zestarzała i nie miała tak dobrej produkcji jak Ride the Lightning ale wg mnie brzmi świetnie, a w epoce genialnie. Nawet lepiej niż np. tytułowy na Ride the Lightning, który wyszedł zmulony, o Justice nie ma co mówić. Trzeba pamiętać, że w 83 nikt tak nie grał. 
Chronologia i umiejscowienie w czasie to rzecz niemal najważniejsza w ocenie muzyki rockowej. W 1983 każdy kwartał przynosił radykalne zmiany w brzmieniu. Wtedy nagrywało się płytę co roku a teraz co 4-5 lat.
Za każdym razem jak słucham tej płyty to trzeba mnie zdejmować z podłogi. 

Nie chodzi mi o wysokość jego głosu ale o jego barwę - stara się piać - na Ride the lighting brzmi już zupełnie inaczej. Wysoki głos miał, bo był młody nie widzę w tym nic dziwnego. A co do produkcji to oni często podejmowali jakieś dziwne wybory. 

Nie chce kłócić o chronologię, każdy ma inny słych muzyczny, ja debiutu nie trawię właśnie przez wokal. Nie twierdzę, że to złe numery,bo przy okazji promocji Hardwired grali sporo kawałków z jedynki i mi się podobało. (Lars to idiota - potwierdza wszystkie istniejące o perkusistach stereotypy, być może nawet jest ich źródłem :p)

Bałagan się wkradł w dyskusję więc tak:
- Kill'em All doceniam ale nie lubię;
- Co do Lasa mam wrażenie, że nie potrzebnie miesza się w produkcję i całe szczęście, że przy tworzeniu Hardwired Greg Fidelman zdołał utemperować jego zapędy;
- Lubię i cenię Metallicę, wiem co mi się u nich podoba, a co nie, jednak nie mam takiej wiedzy z zakresu historii zespołu aby dalej z wami polemizować, metalowi etnografowie, ale bez cienia ironii podziwiam waszą wiedzę :)  

Ja tam nie widzę zbytnio różnicy w wokalu na 1 i 2, dopiero po Justice zmienił, jak dla mnie to nie jest argument żeby jej nie lubić.

Chciałem tylko Cię przekonać do Kill ’Em. Usiadłem wczoraj i włączyłem jedna i drugą, pierwsze brytyjskie wydania, żebyś nie pomyślał, że porównuję z jakąś słabą wersją Ride the Lightning.



I teraz przez Ciebie, Kill ‘Em jeszcze bardziej mi się podoba, brzmi świetnie, lepiej niż pierwsze 2 kawałki na Ride, którą nagrywali przez 3 tygodnie z jednym z najlepszych metalowych producentów Rasmussenem. Nie wiem jak to możliwe, tym bardziej, że Curcio dobrej opinii nie miał - obiło mi się o uszy, że jakiś zespół metalowy (chyba Liege Lord, ale teraz nie mogę tego nigdzie znaleźć) pod wrażeniem Kill ‘Em zaprosił go do produkcji swojej płyty i okazało się, że gościu nic nie umiał. Tam się wydarzył jakiś cud ;) instrumenty są odseparowane, jest szybko i wyraźnie. 

Mój ulubiony okres to: od pierwszej płyty do koncertu Live Shit z Seattle w 89 roku (najlepszy ich koncert) na którym jeszcze byli głodni.

Największa zbrodnia Larsa i Hetfielda to wycięcie Jasona na Justice, co później kto zbroił to już się nie interesowałem, ale chyba Lars nie jest aż takim idiotą skoro ma 300 milionów $

Dodałem kolejne do listy: Astra, Blood Ceremony, Emmerson, Lake & Palmer, Grand Funk Railroad, Horisont, Witchfinder General

Zdania nie zmienię, różnica w wokalu według mnie jest i nośnik chyba nie ma znaczenia (w moim przypadku Deezer). Stan konta Urlicha też chyba nie ma tu znaczenia (oprócz wyciszenia Newsteda jest jeszcze blaszany bębenek na St. Anger czyli popis skrajnej megalomanii i samouwielbienia). 

To jak i brak solówek akurat mnie w St. Anger mnie nie denerwuje, ponieważ całkowicie pomijam ten album, nie słucham go. Wolę się skupić na dobrych stronach, a w zaoszczędzonym czasie słuchać świetnych albumów mniej znanych zespołów, których jest mnóstwo. Mało kto trzyma wysoki poziom przez tyle lat jak Iron Maiden.

To prawda, też nie wracam do St. Anger. Iron Maiden jestem psychofanem od maleńkości więc w pełni się zgadzam :) chociaż są albumy, które mniej lubię jak Matter of life and death czy Fear of the dark. 

Też moim zdaniem nie ma zbyt wielkiej różnicy w głosie między jedynką, a dwójką, a jeśli chodzi o jakość wokalu na 1, to James wyznał, że zaśpiewał wersje finalne nie tyle, co za pierwszym razem w studio, ale i był chory, kiedy to nagrywał - stąd niepoprawna technika. No, ale sam głos jest taki sam, jak na 2 i dalej. Zgadzam się tak czy siak z jbutton, co do Mety. A jak nie wiesz, to wina, że bas Jasona nie pojawił się na albumie wynika z kaprysu Larsa, który potem poparł także James. Na początku, w pierwszym roku działalności Jasona w Mecie, pozostali byli dla niego wredni i często robili mu chamskie żarty. Dlatego Jason niemal zawsze miał inną minę niż reszta na pozowanych zdjęciach, często spiętą, bo był traktowany dosyć przedmiotowo w zespole - za wiele nie wniósł do kompozycji na dalszych albumach poza tym albumem, który mu jego wkład prawie usunęli, najważniejszy głos przy kompozycjach zawsze mieli James i Lars. Potem sytuacja się nieco poprawiła z Larsem i Kirkiem, ale z Jamesem nigdy nie miał dobrych relacji. Pod koniec lat 90, chyba jeszcze w erze Loadów doszło do takiej absurdalnej sytuacji, że na koncert jechał osobnym pojazdem, bo ścierał się z Jamesem, o ile dobrze pamiętam. Rassmusen twierdzi, że album z basem Jasona brzmiał świetnie, i że bardzo się postarał przy nagrywaniu albumu, dlatego był bardzo zdziwiony, że Lars kazał wyciszyć jego część. To była czysta złośliwość. Chyba nie mogli pogodzić się ze śmiercią Cliffa i dowalanie Jasonowi było ich sposobem odreagowania napięcia, które panowało w zespole. Musieli wziąć kogoś nowego, choć nie chcieli, bo to był wypadek. Tak czy siak, było to wredne, to fakt. 

Ich sytuacja rodzinna mnie nie interesuje, po prostu uważam, że wokal na drugiej płycie jest lepszy, bardziej mi się podoba - słyszę różnicę. Mogę to stwierdzić sam i tyle, powody są nieważne :) Newsteda traktowali jak szmatę tyle czasu, że chłop chyba dostał syndromu sztokholmskiego tak swoją drogą (żart).

Tak, wokal na 2 jest lepszy niż na 1, ale to ten sam głos, tyle, że zaśpiewany bardziej czysto po prostu. ;) Tamten z 1 był niechlujny. Co do Jasona, mogę tylko napisać, że mi go szkoda. Może nawet i lepiej, że nie jest już w zespole, bo przynajmniej chłop robi, co chce, niemniej jednak wolałam już go niż Roba. Ale to chyba też po prostu kwestia osobowości - widać, że Newsted ma ją słabą, i oni też to zauważyli. Jakoś Robert jest w zespole za niego tyle lat, i nie słychać nic, by traktowali go tak, jak jego. No, ale też niestety nie ma zbyt wiele do gadania - i tak kompozycje nagrywa głównie ta złota trójca, nie on. Ale chwalą Roberta za to, że potrafi tyle zagrać na koncertach, i naprawdę kocha to robić. Szkoda, że tak Jasona nie traktowali, bo umiejętności instrumentalne miał podobne, co by nie mówić o słabym charakterze. No, ale i tak najlepszy był Cliff <wiadomo>.

Co do Hadfielda to wydaje mi się, że na jedynce starał się śpiewać jak ktoś inny - nienaturalnie, na dwójce śpiewa inaczej - "przestał się wygłupiać" i tak, głos jest ten sam, bo przecież nie jest brzuchomówcą, ani nagle się nie postarzał - o to mi chodziło :)  Co do Newsteda i teraz Trujillo, to to jest jak kompleks drugiej (trzeciej) żony, ciągłe porównywanie do Burtona, potem po odejściu Newsteda casting na basistę, z którego zrobili reality show. 
Co do Feara to czuć brak chemii między chłopakami, Harris trochę poluzował śrubę, więcej niemaidenowych rzeczy weszło na ten album - ta płyta to takie przymiarki do lat 90'. Z drugiej strony ostatnio wróciłem do Virtual XI i bardzo mi podeszła ta płyta - tak jak piszesz każdy ma swój gust :)

Nadal nie rozumiem o co Ci chodzi z tym wokalem, ale już nie dyskutujmy na ten temat bo to trash metal a nie opera i ważniejsze niż czysty wokal jest żeby testosteron spływał po ścianach  ;)

Iron Maiden
Dla mnie najlepszymi albumami są dwa pierwsze z Paulem DiAnno: Iron Maiden i Killers.

W zeszłym roku niemiecka telewizja udostępniła ich koncert z programu Beat-Club z tego okresu (64 minuty w dobrej jakości, a od zawsze krążyła wersja 30 minutowa w jakości VHS)


Bardzo chciałbym kiedyś zdobyć ich debiutancką EP "The Soundhouse Tapes" z 79 roku (nakład 5000 sztuk), ale jest poza moim zasięgiem, kosztuje 1000+ euro, ostatnio jak sprawdzałem to było 500 euro :|
Jak i wydanie wenezuelskie EPki Maiden Japan na którym Eddie trzyma odciętą głowę Paula:


Chciałem napisać, że może prędzej ją zdobędę - ale niestety teraz patrzę, że już chodzi w podobnych cenach co Soundhouse :(
Z tych kolekcjonerskich perełek, mam tylko wczesne wydanie maxi singla Sanctuary na którym Margaret Thatcher nie ma ocenzurowanej twarzy. Ale to o wiele łatwiej zdobyć.

Ostatnio słuchałem albumów z Blazem, bardzo się zdziwiłem że są takie dobre, nie rozumiem tej ówczesnej nienawiści fanów w jego kierunku (nie wiem jak jest teraz).

A Fear of the the Dark to ich najgorszy utwór, to takie metalowe disco polo: 
DO RE MI FA SOL SI DO, DO RE MI FA SOL SI DO ;D ;D :D 

@jbutton 
Po tym co piszesz wnioskuję, że chyba w wolisz bardziej korzenne, pierwotne granie. 
Bardzo lubię jedynkę i dwójkę mejdenów, ale zdecydowanie wolę, wyrobiony styl i to się tyczy też Metallicy - Hatfielda po mutacji i Ironów z Dickinsonem :) (co nie zmienia faktu, że koncert z YT dodany do obejrzenia na później). 

Przy 1000 Euro to chyba faktycznie YouTube zostaje, a Fear to taki mejdenowy śpiewaniec gorszego sortu ze schyłkowego okresu "imperium", cały album zresztą taki jest, co nie zmienia faktu, że daj panie Borze innym zespołom tak słabe płyty jak Fear :)

A dlaczego "gdy miałam..." i już nie? 

Jakbym teraz to puściła, to mój pies by chyba zwariował (o starym nawet nie wspomnę). Takiej muzy to jednak trzeba słuchać na full power.

Albo słuchawsony :) A możesz im delikatnie np. takie spokojne jak "Amour" czy "Ohne dich" :) 

Nie no, w słuchawkach to by mi chyba uszy popsuło. Poza tym do Rammsteina to najlepiej głową kiwać i rozwalać coś kijem. Słuchawki z głowy spadną.

Jak będę mógł znów oddychać (szok i niedowierzanie) po tych swiętokradztwach, bezeceństwach, potwarzach i kalumniach o R+ i Lindemannie to odpiszę...

Kłamstwa i to bezczelne. Wstyd. Byłem na koncercie ostatnim, nic tam z plejbeku nie było grane.

Co do regułek i definicji "so called" encyklopedii metalu się nie wypowiem, bo mnie interesuje muzyka, a nie definicje.

Ech, kiedyś marzyłam o wyjeździe na koncert Rammsteina. Ciekawe czasy.

2020 jest w Warszawie na Narodowym, można lecieć! Nie wiem jak z biletami.

Kiedyś, Johnson, kiedyś ;)

Nie robią się młodsi... I nie co chwilę są w PL :) Ludzie z Niemiec kupują u nas bilety, bo tamże się rozchodzą w kilka minut.

Jak przyjadą w Bieszczady, to chętnie też kupię :P

@Bestio, nie chciałbym Cię rozczarować, ale to jest... wiesz no tak... ale trzeba mieć nadzieję! :D 

No może jeszcze jakby w Rzeszowie zagrali... może, ale takie duże może.

No, mi też się podoba, wokalista ma świetny głos. Na moje ucho ;)

Mnie się podoba. I to nawet bardzo. Takie chropowate głosy są w moim klimacie. No i muzyka też wpada płynnie w ucho... o ile można w ten sposób ująć takie brzmienia ;P

A Liliac kojarzysz?
Rodzeństwo. Dość utalentowane.

Rainbow in the Dark

Przyznam, że się zaskoczyłam. Ta wokalistka ma dosyć młodą twarz, choć śpiewa zdecydowanie bardzo mocnym, poważnym głosem. Tak czy siak, na plus. ;)

I Clapton i Breakout. Mieszanki rockowobluesowe?

w ogóle rock to bardzo pojemny gatunek... :)

Dla mnie Clapton to płyty z Creamem, potem już hmmm, no nie miał on organizmu jak Keith Richards, oraz z piosenką Pogodna ;)

Pamiętajmy, że gdyby nie blues to nie byłoby rocka ;)

no wybaczcie, ale ja aż tak to się nie znam :)

O ile Keith Richards mówi prawdę w swojej biografii, to oni wzorowali się na czarnych muzykach z Delty (Elvis też) folkowa muzyka jak country, z tym że coutry było białe i stąd takie paździerze jak Bruce Springsteen :) 

Albo Ted Nugent :)

Ten wielkogabarytowy jagomość m nie dzisiaj rozwalił jak mówimy o bluesie 

Pierwsza płyta Nugenta jest całkiem niezła, ale potem, no to już kwestia gustu :)

Ja gdzieś słyszałem, że takie gabaryty mają dobry wpływ na głos. 

Nooo, on ma czym śpiewać, btw Fender ma całą serię takich teledysków na swoim kanale YouTube

A to znajesz?

Nie słyszałem, ale dobre, lepsze niż "oryginał" :)

Co do korzeni to nie będę się kłócił, powtarzam tylko o Richardsie :)

No, ok. ;)