Opinia na temat książki 12 opowieści żydowskich

„Ob­ra­zy za­mro­żo­ne wsło­wach. Lu­dzie widma ihi­sto­rie nie­ist­nie­ją­ce. Pa­mięć tych, któ­rzy opo­wia­da­ją, jest dla nich ijest dla nas. Im bu­du­je skom­pli­ko­wa­ną toż­sa­mość, nas łączy znimi. Te pol­skie opo­wie­ści ży­dow­skie są cią­gle jak opo­wie­ści afry­kań­skie: inne, obce, nie nasze. Przy­swa­ja­my je po­wo­li, wma­łych ka­wał­kach. Ichoć nie staną się już nigdy na­szy­mi opo­wie­ścia­mi, to może jako te cudze będą bar­dziej bli­skie, mniej inne imniej obce."

Tytuły tego typu mają ogromną wartość, ale gdy już się ich kilka przeczyta, to z czasami szuka się tych, które mają więcej detali lub tych, które mówią o obszarze historii, jakiego jeszcze się nie poznało. Dlatego „12 Opowieści Żydowskich" to dobra pozycja na początku poznawania losów Żydów w czasach około drugiej wojny światowej. Ludzie u Hanki Grupińskiej skupiają się na ogóle, nie detalach, ale pięknie kreślą opowieści codziennego życia. Szczególnie tego przed wybuchem wojny. Mówią o bliskich, swoim dzieciństwie i dorastaniu, ale też zaznaczają ból lat wojennych, które wywróciły ich świat do góry nogami. A jednak całość nie przygniata. Skupia się na wsiach, miasteczkach i miastach, gdzie życie toczy się powoli do przodu. Rodziny spotykamy tutaj różne — od tych biednych po te zamożne, od religijnych do ateistycznych; ale mają ze sobą wiele wspólnego. Tworzy to obraz dużej społeczności żydowskiej przed wybuchem wojny i obraz ten poznać warto. Nie kwestionuję, jak zwykle przy tytułach tego typu. Tyle że osobiście nie dowiedziałam się niczego nowego, a na to miałam nadzieję. Teoretycznie każda z opowiedzianych historii jest inna, a jednak słyszałam już podobne biografie i to wypełnione większą ilością szczegółów. Po prostu.