Opinia na temat książki Asymetria

Mimo że cenię sobie ładne okładki, to raczej „okładkową sroką” nie jestem, ale „Asymetrię” wybrałam właśnie z powodu okładki – pomarańczowa, rzucająca się w oczy, niedająca się zignorować, zapadająca w pamięć. Do tego tajemniczy profil kobiety plus ciekawy blurb oraz intrygujący tytuł spowodowały, że książka trafiła w moje ręce. I jest to równocześnie moje pierwsze spotkanie z twórczością Bartosza Szczygielskiego.

Alicja – była policjantka – ma dar czytania ludzi tak, jak się czyta otwartą książkę. Mimika twarzy, drobne gesty – nie stanowią dla niej sekretu. Gdy po latach dostaje tajemniczą przesyłkę mającą ścisły związek z pierwszą prowadzoną przez nią sprawą kryminalną, wpada w stare tryby tego, przed czym uciekła z policji.

Początkowo miałam mieszane uczucia, z przewagą tych negatywnych. Pomimo fajnego początku bardzo szybko utknęłam w kwiecistym stylu autora. Opisy miejsc, pomieszczeń, wyglądu, rozbudowanych porównań, codziennych czynności (np. zmywanie makijażu przez Alicję) czy narracji niezwiązanych z tokiem fabularnym mocno mnie przytłaczały i sprawiały, że wątek kryminalny gubił się w gąszczu tego wszystkiego. A to on jest najbardziej interesujący i istotny, i na szczęście gdzieś tak w połowie nabiera tempa. Faktem jest, że udało się autorowi rozbudzić moją ciekawość tak bardzo, że skutecznie zatrzymał mnie przy swojej powieści. Nie tylko przy tej, ale również przy kolejnym tomie, bo zakończenie „Asymetrii” jest co najmniej denerwujące i nie zaspokaja mojej wiedzy w kilku kwestiach.

Mam jednak nadzieję, że autor trochę zredukuje te barwne, lecz nie zawsze potrzebne narracje poboczne i zaserwuje więcej kryminału w kryminale. Mniej przemyśleń Alicji na rzecz pracy dochodzeniowo-śledczej :) O „Asymetrii” powiedziałabym, że jest bardziej obyczajówką z rozbudowanym wątkiem kryminalnym, a chyba miało być odwrotnie…