Opinia na temat książki Błękitny Zamek

Romans wszechczasów, a przy okazji staromodna klasyczna historia o Kopciuszku, który szukając miłości wziął sprawy w swoje ręce. Udzielił przy okazji czytelnikowi lekcji asertywności oraz uwalniania się z więzów oraz od oczekiwań społecznych. Ku pokrzepieniu niezadowolonym z życia i uzmysłowieniu, że życie może być za krótkie, że nie ma na co czekać oraz, że o miłość trzeba zawalczyć.
Powstała 200 lat temu urocza historia niesie ponadczasowe przesłanie. Jest dowcipna, rozczulająca, pełno w niej poetyckich opisów przyrody, napisana pięknym językiem, choć w staroświeckim stylu.
A postaci? Barwne, nawet te drugoplanowe. Główni bohaterowie to Valancy i Barney. Ona - najpierw rozgoryczona stara panna, a potem urzekająca, pełna polotu osóbka. On - ach, co to był za facet! Marzenie!

Gdzie ja się uchowałam, że w młodości nawet nie słyszałam o „Błękitnym zamku”. Na tytuł natknęłam się w kilku powieściach, ciągle ktoś czytał albo wspominał „Błękitny zamek". Tak samo było z „Małymi kobietkami”, które przeczytałam z obowiązku i odebrałam jako przesłodzoną opowieść dla pensjonarek, jak na dzisiejsze czasy naiwną i nieciekawą, taki nudny staroświecki eksponat muzealny.
- No dobra - pomyślałam o lekturze „Błękitnego…”.
- Pewnie będzie tak samo. Książki powstały mniej więcej w tym samym okresie. Miejmy to za sobą.
Nie sądziłam, że książka mnie tak bardzo oczaruje i zostanie moim odkryciem roku.