Opinia na temat książki Błękitny Zamek

Lucy Maud Montgomery znałam tylko z opowieści o Ani z Zielonego Wzgórza, którą uwielbiałam i jako nastolatka wielokrotnie się w niej zaczytywałam. Nie wiedziałam jeszcze wtedy, że autorka ma w swoim dorobku jeszcze inne opowieści, na które wcześniej nie udało mi się trafić aż do momentu, w którym LC wyświetliło mi w aktywnościach "Błękitny zamek". Bez żadnego zastanowienia poszukałam książki na Legimi i od razu zaczęłam czytać...

Już po pierwszych kartach dało się rozpoznać charakterystyczne pióro Maud, które -o dziwo!- jeszcze pamiętam z serii o Ani - lekkie, radosne, pełne humoru, życiowej mądrości wywołujące sympatyczne odczucia i uśmiech na buzi. Zapunktowała także główna bohaterka (w tłumaczeniu z 1926 r. główna bohaterka nosi imię Joanna, w oryginale -Valancy), której po prostu nie da się nie lubić. Początkowo przedstawiona jako postać nieszczęśliwa i stłamszona przez histeryczną matkę i resztę swojej rodziny, gdzieś po "drodze" przeistacza się w krnąbrną i zadziorną osóbkę, realizującą swoje marzenia o Błękitnym Zamku, szydząc przy tym na całego ze sztywnych konwenansów swojej rodziny w sposób iście humorystyczny i doprawiony lekką dozą ironii. Przyznaję, że w niektórych sytuacjach ciężko było mi się nie roześmiać.

Powieść wydana przeszło 100 lat temu, ma bardzo dobre zadatki na warsztaty biblioterapeutyczne, ponieważ "zaciąga" niesamowicie pozytywnym klimatem i ponadczasowym mottem, mówiącym m.in o ocaleniu własnego "ja" i że nigdy nie jest za późno, żeby zawalczyć o własne szczęście. Każdy z nas powinien mieć swój własny Błękitny Zamek i z pewnością wielu z nas taki ma, tylko każdy po swojemu go nazwa....

Wydawałoby się, że to pozycja skierowana do młodszego czytelnika, ale ja myślę, że starszemu pokoleniu też by się spodobała.