Bliźnięta z lodu

''Bliźnięta z lodu'' skończyłam czytać pod koniec kwietnia, jednak dopiero teraz znalazłam czas by przypomnieć sobie wrażenia po jej ukończeniu i je opisać. Przypomniałam sobie że pierwszą myślą jaka nawiedziła moją głowę wraz z zakończeniem czytania było słynne już zdanie wypowiedziane przez Bogusława Lindę w filmie ''Psy'', brzmiące ''Bo to zła kobieta była''.

Tak, wiem, to obrazoburcza ironia wypowiedziana pod adresem książki okrzykniętej szumnie bestsellerem, jednak ja do takich książek podchodzę z dystansem i bardzo ostrożnie. Nie przeczę, pomysł jest naprawdę ciekawy i interesujący. Zresztą, wszelkie zagadki dotyczące bliźniąt, zwłaszcza tych jednojajowych, które mają podobne nawet takie samo DNA, nie od dziś fascynują nie tylko naukowców.
Więc temat spasował mi jak najbardziej, jednak wykonanie...cóż autorowi nie udało się utrzymać mojego napięcia. Przyznaję było sporo miejsc i akcji które zaczynały podnosić poziom mojej adrenaliny i ciśnienia dość wysoko, ale pisarz zaraz je niwelował. Jakby celowo, jak ja zaczynałam się wczuwać, przygryzać z napięcia zakładkę a pan Tremayne wsadzał w tekst wstawkę, jaka to latarnia na wyspie jest piękna, przypominał któryś raz z kolei, jak to zapala się co dziewięć sekund, albo że zaraz będzie sztorm i tego typu przerywniki.

Moje napięcie w takich wypadkach pikowało w dół jak szalone i nawet jak później wydarzyło się coś naprawdę dramatycznego, nie robiło już na mnie właściwego wrażenia. Postać Sarahy Moorc...

Wstrząsające zakończenie historii...
Szczerze polecam dla fanów tego gatunku.

Sarah i Angus Moorcroft mieli udane życie: śliczne bliźniaczki, sympatycznego spaniela, stabilną sytuację finansową. W pewne wakacje w wyniku nieszczęśliwego wypadku jedna z dziewczynek ginie. Świat rodziny rozsypuje się, rozpada na milion kawałków. On – zdolny architekt – traci pracę i stacza się w alkoholizm, ona – z rozpaczy nie ma sił wstać z łóżka. Oboje na swój sposób przeżywają żałobę. Jest jeszcze druga córka – dziewczynka, która przeżyła. Prócz traumy spowodowanej przez stratę jednojajowej siostry odczuwa wyrzuty sumienia, typowe dla osób ocalonych z katastrofy. Osierocone dziecko nie potrafi sobie poradzić z tragedią, tak samo jak jej rodzice.

Nie sposób ustalić która z córek zginęła: Lidia czy Kirstie, wszak są identycznymi bliźniaczkami. Sama dziewczynka przechodzi kryzys tożsamości, wprawiając w konsternację rodziców i otoczenie.

Moorcroftowie podejmują decyzję o przeprowadzce w miejsce, z którym nie wiążą się przykre wspomnienia. Na samotnej wysepce, odizolowanej od świata, zamierzają zacząć na nowo, poskładać rodzinę z rozsypanych kawałków…

Jednak to w tym miejscu rozgrywa się kolejny dramat. Wielka połać skał, piasku i zdradliwych bagien dzieli dom od stałego lądu. Chata smagana zimowym sztormem stanowi tło dla toczącego się dramatu trójki ludzi i psa.

 Dobrze napisana, szybko przeczytana. Pewnie jeszcze wrócę do tej historii bo mam wrażenie, że kilka rzeczy mi umknęło.. Podoba mi się sposób pokazania tego, jak każde z członków rodziny inaczej przeżywa tragedię. Matka - od początku czuje się winna. Nie zapobiegła przecież tragedii. Ale czy można jej było zapobiec?!? Ojciec - opanowany. W końcu jedna córka mu została, więc życie toczy się dalej!! Ale czy na pewno życie?!? I nareszcie dziecko. Urocza bliźniaczka, która pozostała po stronie żywych. Chcąca swoją osobą wypełnić puste miejsce po siostrze. Tylko czy to miejsce na pewno nie jest już zajęte?!?
Autor w całkiem poprawnym stylu buduje akcję odpowiednio dawkując napięcie. Oczywiście "stare wygi", które zęby zjadły na horrorach będą czuły pismo nosem. I pewnie wyczują zakończenie. Ale czy to aby na pewno KONIEC?!? Myślę, że warto sięgnąć po tą pozycję. Choćby jako odskocznię od rzeczywistości.POLECAM 

Kto czytał? Nie należy do najnowszych pozycji. U mnie długo przeleżała na półce i obecny czas mocno sprzyja zmniejszaniu mojego stosu hańby. Thriller psychologiczny nie jest moim ulubionym gatunkiem. Jednak ten czytałam z zaciekawieniem. Małżeństwo i dwie córki bliźniaczki. Jedna z nich ginie. Tylko która? Są identyczne i zidentyfikowanie zwłok nie jest prostą sprawą. Jaką mają pewność, że pogrzebali to dziecko o którym myślą? Historia okaże się mocno zagmatwana. Kłamie i matka i ojciec. Jednak w dobrej wierze. Czy takie kłamstwo można usprawiedliwić? Uciekając od problemów, przeprowadzają się na wyspę. Czy okaże się dla nich azylem? Zakończenie jak zazwyczaj w tego typu książkach jest zaskakujące. I nie domyśliłam się go, choć powód zakończenia był dla mnie mało realny... Ogólnie oceniam na plus. Akcja była, bohaterowie dopracowani i każda strona potrafi namieszać w głowie...

Czy wiecie Państwo jak to jest być rodzicem bliźniąt? Jak kochać dwie urocze dziewczynki, podobne do siebie jak krople wody? Nie wiecie? Ja wiem.
Miłość do nich trzeba najpierw w sercu podwoić, a potem podzielić. Albo pokochać je jako całość niepodzielną. I teraz wyobraźmy sobie, że jeden bliźniak ginie. Śmierć dziecka to dla rodzica zawsze ogromny ból, ale tu dodatkowo musi się zmagać z cierpieniem pozostałego przy życiu dziecka, któremu wyrwano pół duszy. Dramat rodziców w „Bliźniętach z lodu” potęguje fakt, że mają wątpliwość, które dziecko pochowali, bo to pozostałe przy życiu, po roku od pogrzebu komunikuje nieoczekiwanie: pomyliliście się, dlaczego nazywacie mnie Kirstie, jestem Lydia. Dziecięca fantazja, wybryk, czy pomylili się rodzice? A może córka oszalała? Mała, smutna, samotna dziewczynka, czasem przerażająca, ale wszak i ona się bała.
Ta warstwa powieści zrobiła na mnie piorunujące wrażenie, reszta była dodatkiem, ale oddajmy książce sprawiedliwość - dodatkiem znakomitym. O tym, jak powoli dochodzi do rozpadu rodziny, o tajemnicach skrywanych przed sobą nawzajem i przed samym sobą, o radzeniu sobie ze stratą. Wszystko to w przyprawiającej o gęsią skórkę scenerii, na odizolowanej od świata odziedziczonej wyspie, na którą przeniosła się rodzina traktując to miejsce jako ostatnią deskę ratunku do posklejania życia. Dzika natura, stare kamienne domostwo, bagna, latarnia morska, nadciągający sztorm, duchy, głosy, poczucie zagrożenia.
Dla mnie był to e...

Wow! Tyle miałam do powiedzenia zaraz po przeczytaniu książki. Już w połowie czytania uważałam ją za rewelacyjną, nie zmieniłam zdania po jej zakończeniu.

To, jak ogromne emocje wzbudziły we mnie „Bliźnięta z lodu” jest niesamowite. Jest to pierwsza książką, po której bałam się przejść w nocy po własnym domu. Nigdy nie miałam problemu z tym, żeby odróżnić fikcję od rzeczywistości ani po przeczytaniu książki, ani po obejrzeniu filmu. Tutaj jednak było inaczej, bardzo historia wpłynęła na moją psychikę.

Zdania czytały się same, nie można było czytać jej w „międzyczasie” innych czynności, bo nie dało się od niej oderwać. Jeden czy dwa rozdziały nie wchodziły w grę, bo każdy kolejny kończył się w taki sposób, że nie można było historii odłożyć na potem.

To nie tylko thriller psychologiczny, to również dramat i horror. Autor zgrabnie manewruje pomiędzy tymi gatunkami oraz manipuluje podświadomością czytelnika. Jedna z ważniejszych zagadek jest wyjawiona już w połowie książki, ale cała reszta opisów sytuacji, wydarzeń i dialogów nie pozwala w to uwierzyć.
Kiedy ja myślałam, że znalazłam odpowiedź i kilka stron później przeczytałam o tym, byłam zadowolona, że udało mi się rozwiązać taką skomplikowaną zagadkę. To było celowe- umiejętne wprowadzenie czytelnika w błąd.

Pierwszy raz byłam zszokowana pod koniec pierwszego rozdziału (mimo tego, że przeczytałam opis książki i spodziewałam się takiego obrotu spraw).
Historia skończyła się rów...

Kiedy mija rok po tym, jak w wypadku ginie Lydia - jedna z bliźniaczek jednojajowych, Angus i Sarah Moorcroft przeprowadzają się na małą wyspę, żeby spróbować ułożyć życie na nowo.

Niestety nic nie jest takie jak być powinno...

Do ich "pięknego" małżeństwa zaczynają wkradać się zdrady, kłamstwa, wzajemne obwinianie, niezrozumienie siebie nawzajem...a nawet myśli zabójstwa... Ich małżeństwo nie umarło z dniem, kiedy to Lydia wypadła z balkonu...ten koszmar w ich rodzinie zaczął się już dużo wcześniej.

"Nie tyle moja własna śmierć jest nie do zniesienia, ile śmierć najbliższych. Bo ich kocham i część mnie umiera razem z nimi. Dlatego można by powiedzieć, że wszelka miłość jest formą samobójstwa."

Jeżeli chodzi o Kirstie to zaczyna mówić o sobie, że jest jej zmarłą siostrą - Lydią... Rodzice zaczynają podejrzewać, że rok wcześniej pomylili się i nie pochowali tej córki co trzeba... Dochodzi do tego, że dziewczynka dostaje ataków lęku i szału, a do tego dzieci w szkole nie chcą się z nią bawić...

Dlaczego Kirstie chciała być Lydią?

A może to była Lydia?

Dlaczego Sarah chciała, żeby to Kirstie umarła, a Lydia żyła?

Czemu Angus zaczął wmawiać swojej małej córeczce, że nie jest sobą?

I najważniejsze - myślicie że można mieć swoje "ulubione" dziecko? Czy rodzice powinni kochać swoje dzieci tak samo?

Widzicie ile tajemnic skrywa ta książka?

Polecam Wam ją z czystym sumieniem! Przez ...