Chemik

Po średnio udanej "Winie", kolejna odsłona cyklu "Metropolia" wypadła już dużo lepiej. Autor nabrał wiatru w żagle i porządnym dmuchnięciem nadał opisywanej akcji całkiem niezłego rozpędu. Nie jest to kryminał na miarę słynnych "skandynawów", ale jak na polskie realia, to i tak jest całkiem niezły. Brakło mi tu tylko komisarza Góralczyka, którego zastąpiła inna para śledczych, bo ten w niezbyt sprzyjających dla siebie okolicznościach w pierwszej części, został przymusowo oddelegowany w pewne miejsce i jakoś nie w smak była mi ta zmiana. Liczę na jego powrót w trzeciej i ostatniej części serii, za którą zaraz zamierzam się zabrać....

Komisarz Sabina Trzmiel i komisarz Andrzej Świerczewski z Komendy Wojewódzkiej w Katowicach wyjaśniają sprawę samobójstwa studenta chemii, który rzekomo wyskoczył z 10 piętra.

Okazuje się, że młodemu człowiekowi, ktoś pomógł przenieść się na tamten świat. W tle mamy porachunki gangsterskie i handel narkotykami, wiceprezydent miasta zamieszaną w katastrofę budowlaną sprzed lat, w wyniku której zginęli rodzice ofiary oraz dom dziecka, w którym nie wszystko jest tak, jak powinno być.

„Chemik” jest drugą książką Piotra Wójcika z serii Metropolia. Nie jest to powieść, którą czyta się z wypiekami na twarzy, ale jest to dobry kryminał.

Autor dobrze pokazał kobietę - polityka w dojrzałym wieku, panią wiceprezydent, która mobbinguje podległych jej urzędników oraz bez skrupułów robi karierę wraz z mężem panem posłem. Duet komisarzy mógłby być bardziej wyrazisty, ale to są już subiektywne odczucia czytelnika.

Intryga kryminalna dobrze oddaje nasze realia, a jej zakończenie jest zaskakujące.

Całości dopełnia świetna okładka książki wg projektu Macieja Piedy, prosta, ale mająca swój klimat. Polecam.

W Katowicach dochodzi do wypadku, student popełnia samobójstwo, ale czy na pewno? Do sprawy zostaje przydzielona Sabina Trzmiel, która nie stroni od alkoholu. Po przeszukaniu domu denata śledczy znajdują dziwne tabletki, okazuje się, że jest to narkotyk słynący w śląskich klubach, nosi on nazwę lamborghini. 💓
💓
Już od samego początku powiem, że coś tu nie zagrało. Czytając tę książkę zastanawiałam się gdzie są dialogi? Większą część to myśli, wspomnienia bohaterów, które po pewnym czasie robią się nudnawe, a kiedy się pojawiały dialogi to były w moim odczuciu zwykłe, które zazwyczaj się stosuje. Metafory w tej książce, no nie pasowały mi. Koniec to tam tak naprawdę coś się działo. Jakieś porachunki, palce ucięte, no i wyjaśnienie kto i co zrobił. Język bardzo luzacki, widać, że autor starał się oddać klimat świata przestępczego. Mamy tu też polityków, którzy jak coś nie idzie po ich myśli potrafią uprzykrzyć człowiekowi życie. Pomysł fajny, bo i świat narkotyków, chemicy, którym w życiu nie wyszło oraz politycy w tle, dom dziecka to mogłoby być dobre. Brakowało mi tu napięcia i takiego wiecie Wow. Kiedy czytałam czułam się ciągle na jednym poziomie a przecież moje zaciekawienie powinno wzrastać z każdą przekręcaną kartką. Całość jest podzielona na dni i rozdziały oraz imiona i nazwiska bohaterów, którego dany tekst dotyczył. To jest plus, gdyż bohaterów w tej książce jest sporo i szybko możemy zobaczyć o kim mowa. Mam nadzieję, że kolejna książka Pana Piotra będz...