Czarne jak moje serce

Mam problem z napisaniem recenzji tej książki. Nie z jej oceną, bo ta będzie jednoznaczna. Ale z zebraniem w całość moich wrażeń po lekturze.
Ta książka to coś więcej niż powieść kryminalna. Więcej niż książka bardzo dobra. Autor zaś jest zdecydowanie kimś więcej niż tylko pisarzem.
Od samego początku jesteśmy bardzo blisko głównego bohatera i tego, co napędza go w życiu. Stoimy tuż za jego plecami. Towarzyszymy w myślach i działaniach. Pierwszoosobowa narracja jest bardzo sugestywna i sprawia wrażenie, jakby to sam Aleksi mówił do nas. Nie chcę używać słowa obsesja – jakoś mi ono nie pasuje ani do sytuacji, ani do osobowości Aleksiego. Odpowiedniejsze byłoby określenie misja. Jej realizacji Aleksi podporządkowuje wszystko i wszystko dla niej poświęca. Po drodze ma miejsce szereg zaskoczeń, ale ostatecznie syn zamordowanej matki poznaje prawdę na temat zbrodni.
I zostaje sam.
Każda czytana przeze mnie dobra powieść fińska, niezależnie od fabuły i tego, jak bardzo jest ona ciekawa, mówi w gruncie rzeczy o wielkiej, głębokiej samotności. I ta również. Świat przedstawiony jest prosty i skomplikowany zarazem. Życie bohaterów upływa na pozór spokojnie albo wręcz nijako, a w środku się kłębi. Gdy już wydarzy się to, co ma się wydarzyć, wcale nie jest lepiej. Stracone szanse i możliwości nie wracają, a nowe nie wydają się szansami i możliwościami. „Nie wiedziałem, dlaczego czułem to, co czułem” – to ostatnie zdanie wypowiedziane przez Aleksiego mówi o zagubieniu w s...