Czynnik królika

Henri ma 40 lat, jest aktuariuszem, lubi porządek, w życiu kieruje się logiką i rachunkiem prawdopodobeństwa. Henri zaodowo oblicza prawdopodobieństwo zdarzeń, w wyniku których ubezpieczyciel będzie musiał wypłacić odszkodowanie i ustalić taką wysokość składki, żeby zoptymalizować ewentualne koszty, czyli zawodowo zajmuje się ludzkimi dramatami zredukowanymi do rzędów cyferek i liczb wyświetlanych na monitorze komputera. Wszystko jednak zmienia się, gdy nasz ułożony i do bólu nudny bohater traci pracę i dziedziczy po niedawno zmarłym bracie Park przygody (nie mylić z parkiem rozrywki!) z całym dobrodziejstwem inwentarza.

Jak na Anttiego Tuomainena to była bardzo pogodna i optymistyczna książka. Fakt, trup ściele się tu gęsto, a życie ludzkie zasadniczo nie ma sensu i jest pasmem bólu i prób zaspokojenia potrzeb nie do zaspokojenia (nie na darmo kot Henriego nosi imię Schopenchauer), ale jest nadzieja, że tuż za rogiem czeka nas coś co ten parszywy los odmieni - nie koniecznie na lepsze - ale na pewno na ciekawsze. Takim czymś w przypadku matematyka, może być na przykład miłość i zachwyt nad czymś równie niepoliczalnym, jak sztuka i Antti nam obie te rzeczy pięknie w swojej nowej książce opisał. Oczywiście nadal jest to czarna, absurdalna komedia, ale jakoś tak cieplej zrobiło mi się na sercu, gdy skończyłem czytać, bo bardzo polubiłem bandę oryginałów z tuomainenowego parku przygody.

"Miałem wrażenie, że nagle zepsuł się wielki mechanizm utrzymujący porządek świata"
"Otaczało mnie za dużo hałasu, za dużo szczegółów rozpraszających uwagę, za dużo banałów."

To była prawdziwa literacka uczta, jaka rzadko trafia mi się ostatnio. Henri Koskinen aktuariusz ubezpieczeniowy nagle traci pracę. Właściwie, nawet go z niej nie wyrzucają, odchodzi sam, gdyż dostaje tak zwany wybór bez wyboru. Niemal równocześnie z tym faktem, dzieje się drugi, oto umiera na serce brat Henriego, zostawiając mu w spadku, Park przygody, nie Park rozrywki, bo to różnica i to bardzo ważna różnica, a jaka to już musicie sami sobie przeczytać 😉

Niestety, spadki bywają różne, ten akurat nie należy do tych najlepszych. Park przygody bowiem ma ogromne długi, mimo że przynosi zyski... co tu się u licha dzieje ?, zastanawia się nowy właściciel i jeszcze nie wie, że to raczej jeden z tych mniejszych jego problemów. Jednak to właśnie z nim postanawia sobie poradzić najpierw, bo przecież wśród liczb czuje się najlepiej. Ponieważ jak sam mówi "Ludzie nas zawodzą, liczby, nigdy".

Ta książka mnie zachwyciła. Dawno nie czytałam niczego tak oszczędnego w słowach, a jednocześnie tak czytelnie przejrzystego, że niemal przezroczystego. Nie widzę w niej też nic śmiesznego i to, w przeciwieństwie do niektórych czytelników, uważam za wielką zaletę tej pozycji, nie zaś za wadę. Widzimy, jak bohater radzi sobie z zaistniałą sytuacją, robi to oczywiście zgodnie z wyliczeniami ...

Zwariowana komedia kryminalna prosto z Finlandii, w której głównym bohaterem jest matematyk, a narzędziem zbrodni trzymetrowy plastikowy królik. To się nazywa oryginalność!

Henri, zakochany w liczbach introwertyczny aktuariusz, czyli specjalista od wyceny ryzyka ubezpieczeniowego, po właśnie zmarłym bracie dziedziczy park przygody. Jest to wesołe miasteczko w gigantycznej hali wypełnione tłumem rozdokazywanych dzieci i ich rodziców, nie wiadomo które z nich bardziej na skraju załamania nerwowego.

Gdy pierwszego dnia nowy właściciel dociera wreszcie do swojego biura na końcu hali, po drodze starając się zachować równowagę umysłową oraz nie rozdeptać żadnego z klientów, co jest dla niego bardzo ważne, gdyż świadczy o profesjonalizmie i poważnym traktowaniu obowiązków, z wizyty dwóch brutalnych panów dowiaduje się, że brat-hazardzista był winien gangsterom niemal ćwierć miliona euro, do zwrotu za dwa tygodnie, a najlepiej od ręki.

Jeśli lubicie kino Tarantino, śmieszą was gagi Braci Marx, a do poduszki czytacie Janinę Bąk, to ubawicie się jak norki. Pozostałych może zmęczyć, znudzić, zaszokować albo wszystkie trzy na raz.

Cytat przybliżający meandry statystyki, wart zapamiętania:
"Wła­śnie dla­te­go nigdy nie upra­wia­łem ha­zar­du w żad­nej po­sta­ci. Moim zda­niem ha­zard można po­rów­nać z pły­wa­niem w ba­se­nie wy­peł­nio­nym w po­ło­wie re­ki­na­mi, bo mimo że re­ki­ny zaj­mo­wa­ły tylko po­ło­wę ba­se­nu, i tak cały na­le­...