Mała Syberia

Podobało mi się. Wartka akcja. Zimowa sceneria. I te dylematy.
Walka pastora ze swoimi "brzydkimi" uczuciami wydała mi się trochę nieludzka, w sensie za dużo spokoju ducha w sytuacji, w jakiej się znalazł. A może to chodzi o to, że ja w takiej sytuacji byłabym bardziej nerwowa?
Biorę pod uwagę również mentalność Finów i z chęcią poznam kolejne książki pana Tuomainena.
Widzę, że zaczęłam od najnowszej. Co polecicie równie ciekawego?

"Mała Syberia" to totalnie nie moje rejony czytelnicze. Książka nie była dla mnie ani śmieszna, ani straszna, a czarny humor był jakiś taki mało czarny. Niby na siłę mogłabym znaleźć jakieś plusy w postaci samego pomysłu na fabułę (meteoryt) czy narastającego poczucia osaczenia głównego bohatera, ale ja dostrzegam tu tylko nielogiczne rozwiązania i akcję w stylu "zabili go i uciekł".

"Próbuję wyglądać, jakbym był sobą, a to wymaga pracy"

Chwalony przez czytelników (prawie wszystkich) Antti Tuomainen, pod postacią "Małej Syberii" trafił w końcu i w moje czytelnicze łapki. I ja tym razem uplasuję się w tej większości, którym ta książka się podobała. Nie będę się rozpisywać o fabule, bo to już zrobili przede mną inni czytelnicy, powiem tylko, że scena początkowa, czyli ta szalona jazda wręcz wbiła mnie w fotel, miałam wrażenie, że jestem tam w tym samochodzie, nawet spojrzałam w dół, niemal pewna, że ujrzę butelkę, z której pociągał kierowca 😉

W sumie można by powiedzieć, że poza dość niecodziennym zdarzeniem (meteoryt), reszta jest dość znamienna i pospolita. Jest coś, co jest wart milion euro i ludzie z biednej wioski gdzieś na końcu świata. Nic więc dziwnego w tym, że fakt ten rodzi pewne, powiedzmy zapędy i plany tych ludzi. Smaczku dodaje również wmieszanie się w sprawę "obcych" znaczy rosyjskich gangsterów, którzy też mają chętkę wcale nie małą na ów "drobiazg". I temu wszystkiemu ma sprostać samotny sprawiedliwy strażnik Teks...tfu... strażnik meteorytu, pastor Joel Huhta, który w dodatku ma swoje osobiste kłopoty i swoje osobiste.. za uszami.

To wszystko razem cuzamen do kupen tworzy koktajl piorunujący i niesamowicie ciekawy. Nie sposób też nie wspomnieć o języku opowieści i o świetnym tłumaczeniu, co sprawia, że książka jest dynamiczna, a jednocześnie bardzo szczegółowa i uporządkowana. Każde słowo ma swoje miejsce. ...

„Mała Syberia” Antti Tuomainen finlandzka głęboka prowincja, mała miejscowość, niedaleko granicy fińsko-rosyjskiej. Senna wieś pośrodku niczego, zamknięta społeczność, gdzie wszyscy się znają. Dni są krótkie a noce długie, ciemnie i przeraźliwie mroźne. Wszystko się zmienia, gdy pewnej nocy w pobliżu spada meteoryt, który staje się nie tylko atrakcją, ale też niesamowitą pokusą: „jeśli podzieliłoby się go na kawałki, można by za niego zgarnąć milion euro”. Kwota, po którą najchętniej sięgnęliby wszyscy, fortuna, która rozpala wyobraźnie i zmysły, która przyciąganie nie tylko miejscowych, ale także różnych ciemnych typków.

Cała fabularna toczy się wokół muzeum i meteorytu, który był w nim przechowywany. Mieszkańcy na zmianę pełnili przy nim wartę, jednak pewnej nocy podczas dyżuru pastora doszło do włamania. To właśnie on jest główną postacią całej tej historii, to z jego opowieści dowiadujemy się szczegółów o życiu każdego mieszkańca wioski. Odkrywa także przed nami tajemnice dotyczące swego życia prywatnego, o których nawet jego żona nie wie.

„Mała Syberia” to okazja, żeby zapoznać się ze skandynawskim kryminałem, dla mnie była to miła odmiana, odskocznia, bo takich kryminałów nigdy za wiele. Satyryczna, dowcipna, pełna czarnego humoru, przewrotnie inteligentna lektura, która prowadzi do zaskakującego zakończenia. Polecam.

Finlandia. Małe, zapomniane miasteczko niedaleko granicy fińsko-rosyjskiej. To tam żyje zamknięta społeczność, gdzie wszyscy się znają. Wydawać by się mogło, że nic nie zakłuci spokoju mieszkańców. Jednak wszystko się zmienia, gdy pewnej nocy w pobliżu miasta spada meteoryt, który okazuje się być nie tylko atrakcją, ale i pokusą. Przecież „jeśli podzieliłoby się go na kawałki, można by za niego zgarnąć milion euro”. Powoduje to, że do miasteczka zaczynają ściągać ciemne typki…

„Mała Syberia” to książka, której fabuła tak naprawdę kręci się wokół meteorytu i muzeum. Mieszkańcy pełnili przy nim wartę, aby nikt mu nie zagroził. Jednak pewnej nocy, podczas wary pastora i tak doszło do włamania. Kto się na to odważył?

Muszę przyznać, że kryminał ten odbiega od innych kryminałów skandynawskich do których przywykłam. Zabrakło mi tutaj troszeczkę tego specyficznego stylu, ale i tak całość wypadła całkiem nieźle. Tym bardziej, że nie brakuje tutaj czarnego humoru. Wszystkie wydarzenia poznajemy, dzięki narracji prowadzonej przez pastora i początkowo wydawać by się mogło, że cała historia jest dość prosta. Jednak wcale taka nie jest przez co wciąga w swoje sidła i nie chce z nich wypuścić.

Bohaterowie zostali tutaj wykreowani na dość ciekawe i przede wszystkim barwne postaci. Autor kpi z nich, manewruje nimi uczuciami… Poznajemy wiele ciekawych faktów z ich życia. a przede wszystkim jesteśmy świadkami zabawnych scen wśród mroźnej i cie...

Piekielnie zimna wieś tonąca w zaspach śniegu, odludzie, gdzie diabeł mówi dobranoc, trupy i Rosjanie - niczym miniaturowa Kamczatka. Nigdy nie wiadomo co może się tutaj wydarzyć, a już na pewno nie ma tu bezpiecznych miejsc. Opowieść o meteorycie, który mocno skomplikuje życie mieszkańców zaliczyć mogę w szeregi kryminalnej literatury rozrywkowej. Jeśli myśleliście, że o duchownych wiece już wszystko, to jesteście w dużym błędzie. Tutejszy pastor to istna mieszkanka sługi bożego i strażnika Teksasu, przy czym bliżej mu do tego drugiego.
Mamy tu niejednego trupa, całą galerię ciekawych postaci ukazanych iście satyrycznie i historię, która być może trąci myszką, ale na swój sposób jest zabawna. Nie liczyłabym tu na inteligentną zagadkę kryminalną i jej błyskotliwe zakończenie -Anti Toumainen ma swoim czytelnikom do zaproponowania coś znacznie innego, a mianowicie osobliwy styl i humor. To książka w sam raz na jesienny wieczór. Jest zabawnie, nieco absurdalnie i być może wielbicielką kryminałów nie jestem, ale prozą tego autora nigdy nie pogardzę.