Człowiek, który wiedział za dużo

Bywam bezkompromisowa, ale akurat autorom zawsze staram się dać drugą szansę i ta książka jest najbardziej jaskrawym dowodem na to, że warto. Po rozczarowującym "Miasteczku zbrodni" miałam spore obawy przed kolejnym reportażem Moniki Góry, jednak okazało się, że tym razem postawiła na fakty a nie przedziwne teorie tworzone na siłę.
"Człowiek, który wiedział za dużo" to kolejna sprawa z lat 90., przy której zrobiono więcej, by jej nie rozwiązać niż by skazać winnych. Logiczne wydawałoby się to, że po brutalnym zabójstwie byłego premiera policja postawi sobie za punkt honoru jak najdokładniejsze przeprowadzenie śledztwa, że wszystkie siły będą skupione wokół niego, a przede wszystkim, że żmudna praca przyniesie oczekiwane efekty. Paradoksalnie po trzydziestu latach nadal nie znamy odpowiedzi na najważniejsze pytania.
Przyznam się, że o zabójstwie Jaroszewiczów dowiedziałam się stosunkowo niedawno, dopiero po tym jak zainteresowałam się bliżej true crime'm. Zaskoczyło mnie to, że nie był to temat poruszany na lekcjach historii czy wiedzy o społeczeństwie, bo przecież wałkuje się na nich o wiele mniej znaczące wydarzenia. Jednak przystępując do lektury, wiedziałam już całkiem sporo, więc nic odkrywczego w tej książce nie znalazłam. To bardziej taki utwór, w którym znane powszechnie wątki zostały zebrane i usystematyzowane, ale czytało się to znacznie lepiej niż "Miasteczko zbroni", bo własny research, jaki robiła autorka do tamtego tytułu, ograniczył się do teorii, k...

On uduszony w fotelu. Ona zastrzelona. Tak zginęli premier Jaroszewicz i jego żona.

Monika Góra jest wybitnie dobrą dziennikarką śledczą. Jako jedna z niewielu wie na czym polega dziennikarstwo i nie jest stronnicza. Ona po prostu przedstawia fakty, a wnioski niech czytelnik wyciąga sam. I za to kłaniam się nisko.

Ten reportaż mnie rozłożył na łopatki. Czasem ogląda się amerykańskie kino i człowiek sobie myśli, że „omatkoboskocotusięwyprawia”. A potem łapie za reportaż o zbrodni z lat 90. w Polsce i okazuje się, że to kino to nic, bo rzeczywistość potrafi być dużo bardziej brutalna.

Nie będę spoilerować tutaj, powiem tylko tyle: czytajcie, bo to otwiera oczy. Nie ma rzeczy niemożliwych. Wystarczy mieć zasobny portfel i można robić co się chce. Przerażające.

Mam nadzieję, że sprawa śmierci Jaroszewiczów zostanie kiedyś rozwiązania.