Czy nadal kochamy życie?

Odważna pozycja, która udowadnia, poniekąd, że ludzie nie potrafią korzystać z życia i nie cieszą się jego urokiem. Śmiałe tezy, które nie jednego wybiją z rytmu, ponieważ autor wbija kij w mrowisko mocnymi literami zarzucając ludzkości bierność, anty-szczęście pod pozorem, że jesteśmy wspaniałomyślni, bo przecież, jak nie kochamy życia, skoro chodzimy na zakupy, uwielbiamy naszych znajomych, jesteśmy zadowoleni z pracy i w ogóle święto narodowe. Otóż padają tu mocne zarzuty pod kierownictwem społeczeństwa, które w wyniku zimnej wojny, czyli teorytycznego ataku nuklearnego, nikt się nie przejmował, co stanie się ze światem i nikt nie odważył się apelować o zaprzestanie aktu agresji (z jednej i drugiej strony między Związkiem Radzieckim, a Stanami Zjednoczonymi). Autor skrupulatnie zarzuca, i słusznie, brak aktywności, samolubstwo, niszczenie wszystkiego dookoła, bo ludzie, w rzeczywistości, nie kochają życia, tylko apatię i bezwolne przejście przez życie - bojąc się własnego głosu. Prawdopodobnie pozycja odrzuci zdeklarowanych maniaków, którzy uznają Fromma za wariata, który głosi ,,brednie''. Za bajania i oskarżanie społeczeństwa za brak odrobiny indywidualności. Jestem zdania, że skrajny konformizm odbiera ludziom rozum. I Fromm ładnie wypunktował, że za fasadą dobrotliwości jest moralna zgnilizna, niemoc, poczucie niespełnienia i absolutny brak autokrytycyzmu. Jak ludzie traktują przyrodę i środowisko - fatalnie z punktu globalnego! Jest to jeden z pierwszych punktów,...