Daleko, coraz bliżej

Bracia spotykają się po wielu latach, by rozsypać prochy swojej matki w miejscu, gdzie skończyło się ich dzieciństwo. Czy kiedykolwiek w ogóle je mieli?

Czy uda im się ponownie zbudować więzi, które rozpadły się pod wpływem tragicznych wydarzeń? Co tak naprawdę stało się tamtego upalnego lata przed dwudziestoma laty? Kim była Molly? Prawda okaże się szokująca!

Każdy z chłopców inaczej reaguje na sytuację w rodzinie, najstarszy Nils wybiera dystans i coraz bardziej oddala się od rodziny, średni Benjamin jest zawsze blisko, czujnie obserwując, by zawczasu podjąć jakieś działania, najmłodszy Pierre, z racji wieku jest egocentrykiem i myśli o własnych potrzebach.

Ojciec, zmuszając chłopców do ciągłej rywalizacji powoduje między nimi nieodwracalny rozłam. Nieczuła matka wiecznie porównująca swe dzieci. Oboje nadużywają alkoholu, choć pewnie nikt nie nazwałby ich alkoholikami. Żaden z braci nie wyszedł z tego okresu bez uszczerbku.

To powieść nabrzmiała od ciężkich i trudnych emocji. Dziecko - wieczny obserwator, ciągle na straży, niczym radar sejsmiczny zawczasu wyłapuje wszelkie drgania i napięcia między rodzicami. Takie dzieciństwo ma smak piołunu.

Myślę, że to nie książka dla każdego, ale na pewno docenią ją prawdziwi wrażliwcy i wielbiciele literatury pięknej.

Ja wyciągnęłam dwa wnioski:
1. Nigdy nie porównuj dzieci do innych!
2. Niektórzy ludzie nigdy nie powinni mieć dzieci...

Premiera 12 maja 2021

„Daleko, coraz bliżej” to jedna z tych książek, po których nie wiesz kompletnie czego się spodziewać.

Jeżeli ktoś spodziewa się starego dobrego skandynawskiego kryminału to na pewno nie ten gatunek.

Niby znałam zarys fabuły, ale to co dostałam w środku bardzo mnie zaskoczyło. Czekałam cały czas na jakieś drastyczne wydarzenie, przemoc, krew, obelgi, a dostałam coś zupełnie innego.

Schulmann opowiedział historię o tym jakim rodzicem nie należy być. Na przykładzie bohaterów książki pokazał wszystkie błędy wychowawcze jakie można popełnić, a co ważniejsze pokazał jakie oddziaływanie mają one na dzieci, z jakimi konsekwencjami dzieci wychowywane w dysfunkcyjnych rodzinach musiały mierzyć się w dorosłym życiu.

Co ciekawe autor żadnej z dysfunkcji rodziny nie pokazuje w sposób oczywisty, wielu rzeczy można się domyślać, ale nic nie jest powiedziane wprost. To pozwala czytelnikowi na wyrobienie sobie własnej opinii o bohaterach książki.

Narracja prowadzona w dwóch perspektywach czasowych pozwala odkrywać przyczyny teraźniejszych relacji braci, ale też prowadzi nieuchronnie do poznania ostatecznej prawdy o tym co wydarzyło się nad jeziorem wiele lat temu.

Końcówka, list matki do synów rozłożył mnie na łopatki, absolutnie nie spodziewałam się takiego zakończenia.

To nie jest łatwa i przyjemna ksiażka, to raczej lektura której trzeba poświęcić...

Trzej bracia spotykają się jako dorośli w rodzinnym domku letniskowym, którego nie odwiedzano od lat by rozsypać prochy swojej matki. Mężczyźni są zmuszeni by przebywać w swoim towarzystwie, co prowadzi do kłótni, otwarcia starych ran oraz próby poradzenia sobie z przeszłością i odkrycia tragedii, która się wydarzyła. Czytając żyjemy życiem rodziny, przeglądamy historie, pory roku, wspomnienia z dzieciństwa, sceny, doznania, zapachy oraz kolory, a przede wszystkim zbliżamy się do prawdy, tajemnicy którą każdy z nich głęboko skrywa. Spotkanie ma pozwolić im odbudować zerwane więzi. Ale czy uda się to zrobić?

Fabuła jest jak puzzle, które musimy ułożyć w całość. Nie jest to łatwe gdyż zdecydowanie brakuje tu chronologii. Widzimy fragmenty, które dopiero później tworzą spójną całość. Ale „Daleko, coraz bliżej” to książka pełna smutku o którym nikt nie mówi. Widzimy dzieci, które muszą walczyć o uwagę rodziców, o ich miłość choć oni zdecydowanie wolą spędzać czas we dwoje z butelką alkoholu. Książka aż kipi od emocji, a uczucie czegoś nieodwracalnie utraconego wyłania się z każdej strony, skrada się pod skórą, by tam pozostać na długo i nie opuszcza nas nawet po zamknięciu ostatniej strony. Autor nie tylko nie mówi o samotności, bólu i wyobcowaniu ale tłumaczy je. Pozornie prosta historia trójki rodzeństwa z dysfunkcyjnymi rodzicami staje się głęboką refleksją nad więzami rodzinnymi, wspomnieniami, uczuciami, poczuciem winy, wstydem, chęcią bycia akceptowanym, a z d...

Wciągnęło mnie od pierwszych stron. Wystarczyło pięć rozdziałów, a ja już wiedziałam, że ta książka nie będzie stratą czasu. I nie była. Otworzyłam ją i stałam się cichym obserwatorem. Wyruszyłam w podróż trudną… Oderwałam się od otaczających mnie rzeczywistości, smutków, złości, niepowodzeń, by wylądować w jeszcze gorszym świecie. Byłam… Tylko ja i ich trudne dzieciństwo. Tylko ja i rodzina, która nie działa tak, jak powinna. Tylko ja i trójka zagubionych braci. Tylko ja i niewypowiedziane słowa, nienazwane uczucia, ciężar tabu. Tylko ja i ta jedna kobieta w książce, której zachowanie sprawiło, że wszystko było takie, a nie inne. Tylko ja i moja samotna podróż. Tylko ja i moje zagubienie, bo dokąd to wszystko zmierza? Tylko ja i ostatni rozdział tej historii, który odkrył nieodkryte do tej pory karty. Tylko ja i historia, która dotyczy wielu rodzin…

Bardzo spodobało mi się pióro autora. Nie ma tutaj opisów braci, miejsc, trawy, nieba, ptaszków (chwała za to!). Trzeba uważnie śledzić i wychwytywać cechy bohaterów pojawiające się między wierszami. Ostatnią scenę poznajemy na początku, a potem z rozdziału na rozdział cofamy się w czasie i składamy w całość wszystkie wątki. Autor sprawia, że czytelnik zagłębia się w historię i tym samym zaczyna zastanawiać się nad własną rodziną, otoczeniem.

Podobała mi się ta książka, ale nie byłabym sobą, gdybyście czytali opinię bez żadnych uwag. Emocje. Czułam trochę smutku, trochę żalu, byłam trochę zagubiona… Ale tyl...

Przychodzę do Was z książką, której byłam bardzo ciekawa.
Jedni wspominają dzieciństwo z sentymentem. Inni najchętniej nie wracali by do niego we wspomnieniach.
Poznajemy trzech braci, którzy wypełniają ostatnio wolę matki i jadą rozsypać jej prochy nad jezioro gdzie spędzali wakacje.
Po pragedii jaka się tam wydarzyła od lat nie byli tam ani razu.
Benjamin, Nils i Pierre nie mieli dzieciństwa usłanego różami. Powrót w to miejsce przywołuje przykre wspomnienia.
Byli rodziną, ale na pokaz. Nie było uczucia miłości, uśmiechu na twarzy. Ciągle musieli zabiegać o względy rodziców, walczyć o coś co myśleli, że jest miłością.
Rodzice wychowywali ich twardą ręką z domieszką alkoholu. Matka wpadała w gniew z byle powodu. Ich dorastaniu towarzyszyła ciągła rywalizacja, która miała na celu zdobycie uwagi rodziców. To ich niszczyło, nie potrafili cieszyć się z bycia dzieckiem.
Autor pokazuje jak niszczącą siłę ma to co działo się w nich rodzinie. Jak bardzo zły wpływ na psychikę i późniejsze życie.
Psychologiczna książka, która powoduje kłucie gdzieś w środku. Ciężko jest przeczytać ją i iść dalej. Zostawia ślad i wewnętrzny ból. Zadajemy pytanie dlaczego? Dlaczego najbliżsi to robią swoim dzieciom. Oni powinni być oparciem, wspomagaczem, motywacją, a nie ściąganiem w dół.
Serdecznie polecam przeczytać. To coś wartego uwagi.
To moje pierwsze spotkanie z tym autorem i chętnie sięgnę po inne. Wiem, że opierają się na faktach z życia autora.

"Daleko, coraz bliżej" to historia trzech braci, którzy wracają do letniskowego domku nad jeziorem, gdzie zawsze spędzali wakacje z rodzicami, aby teraz rozsypać prochy swojej matki. Takie było jej życzenie.

Powrót nad jezioro, powoduje niemiłe wspomnienia, zdają sobie sprawę, że byli zaniedbywani przez rodziców, ich wzajemne relacje w dzieciństwie do najlepszych nie należały. Teraz wracają tamte wspomnienia, ich trudne relacje z matką, ale chyba nie dane im jest na nowo zbudować braterskie relacje. Rozłąka w późniejszych latach spowodowała, że bracia bardzo od siebie się oddalili.

Książka należy raczej do tych smutnych, autor pokazał życie braci w dysfunkcyjnej rodzinie.

Akcja toczy się w dwóch planach czasowych, teraźniejszość przeplata się ze wspomnieniami lat dzieciństwa, niezbyt dobrego. Lata rozłąki spowodowały oddalenie się chłopców od siebie.

Jeśli zainteresował Was temat książki, to przeczytajcie, jednak moim zdaniem, nie jest to łatwa lektura.