Dama jego serca

Jest rok 1071. Gilbert du Rospez nakazem Wilhelma Zdobywcy ma poślubić Sigrun Haxby.
Gilbert nie pali się do żeniaczki, Sigrun ma w odwłoku, wysyła więc Guilherma FitzLanniona, by jako on sprowadził mu pannę w domowe pielesze. To samo wykoncypowała sobie Aelfhild ze swoją panią.
I choć serce krwawi a przebierańcy cierpią katusze - Guilherm wiezie Gilbertowi jego narzeczoną, która nadobna na ciele, w obyciu jest zwykłą strzygą.
Jest miłośnie, ckliwie, ciekawie i całkiem z sensem. Od strony technicznej - jest współcześnie i odlotowo (panna poleciała do przodu, albo do tyłu, albo ostro poleciała z wypowiedzią). Jest rok 1071 przypominam. Szlachetnie urodzone panny nie latają, nie miewają chłopaka, nie zwala się winy na kogoś, panowie nie urządzają pokazówek. Hobbes, tłumacz i redaktor nie udają, że choćby silą się imitować średniowieczną manierę. Opracowanie redakcyjne "Damy jego serca" również trzyma poziom (m.in. omal nie został zgwałcona, obstawiał wygrana myszy, a je mówiłam panu) i w obfitości kiksów oraz niedoróbek nic się w tym względzie nie zmieniło. Ja również nie popiszę się oryginalnością:
"Dama jego serca" jako romans jest frapująca i całkiem atrakcyjna, lecz redakcja HRH HCP dokłada starań, by całe to dobre wrażenie zepsuć.

O jakaż to ładna szmira! Nie będę się wypowiadać na temat "historyczności romansu", bo gdyby szacowna autorka nie podała informacji kiedy akcja się dzieje i nie dodała kilku krolów i królików, to nikt by się nawet nie zorientował czy to wiek X, XI czy początek XX.
Od strony "tzw. literackiej" to jest to dramat. Totalny. W poniższej opinii znajdziecie przykłady na poziom językowy i realność wspomnianego XI wieku. Zależnie od stopnia wrażliwości czytelnika: albo popluje się ze śmiechu, albo załamie nad "tworami językowymi". Nie wiem, czy to kwestia tłumacza, czy autorki, ale obawiam się, że w tej wartstwie obie panie miały swój udział.
Ale czyta się przyjemnie, choć fabuła nie zniewala swoją oryginalnością.
Choć nie jest tu aż tak źle, bo przecież główny bohater nie jest ani bogaty, ani piękny. W końcu! chciałoby się rzec. W końcu romans oparty na uczuciu, a nie na bogactwie i urodzie. Główna bohaterka też nie należy do klasycznych piękności i nie grzeszy wielkim posagiem.
Być może to mi się spodobało, nie jestem pewna. Ale że mi się podobało, tego jestem pewna.
Po prostu bardzo ładna i fajna szmira :)