Dawca

“Nie spo­sób było nie za­uwa­żyć pew­nej ana­lo­gii: pięk­ne, ulot­ne rze­czy ist­nie­ją tylko przez mo­ment, a potem więd­ną i umie­ra­ją. Tak urzą­dzo­ny jest świat.”

“Lu­bi­ła uczyć, zwłasz­cza w szko­le pod­sta­wo­wej. Było dla niej coś ma­gicz­ne­go we wpro­wa­dza­niu dzie­ci w nie­zna­ną kra­inę od­kryć. Jej zda­niem, na tym po­le­ga­ła edu­ka­cja. Swoje obo­wiąz­ki trak­to­wa­ła bar­dzo po­waż­nie. Czuła się od­po­wie­dzial­na za swo­ich pod­opiecz­nych. Nie tra­fia­ła jej do prze­ko­na­nia teo­ria gło­szo­na przez cy­ni­ków, że ma­lu­chy i tak staną się wkrót­ce ko­lej­nym stra­co­nym po­ko­le­niem na­sto­lat­ków. Chu­li­ga­na­mi żło­pią­cy­mi piwo i de­mo­lu­ją­cy­mi przy­stan­ki au­to­bu­so­we, bar­dziej ze­psu­ty­mi od po­przed­niej ge­ne­ra­cji mło­dych ludzi. Kate nie wi­dzia­ła przed sobą ni­cze­go poza ma­ły­mi, nie­win­ny­mi twa­rzycz­ka­mi pra­gną­cy­mi zwró­cić na sie­bie jej uwagę.”

“– Ty­po­wo szkoc­kie ga­da­nie. – Bo je­ste­śmy prze­cież ty­po­wy­mi Szko­ta­mi – od­rze­kła Kate. – Co nie zna­czy, że mu­si­my wy­zna­wać fi­lo­zo­fię, we­dług któ­rej za wszyst­ko, co się w życiu udaje, trze­ba ko­niecz­nie od­po­ku­to­wać.”

“Nigdy nie są­dzi­łem, że trwa­ją­ce przez dłuż­szy czas zmar­twie­nie może być tak wy­czer­pu­ją­ce. Czuję się jak prze­krę­co­na sprę­ży­na.”

“Lu­dzie bez sprze­ci­wu godzą się z ist­nie­niem pię­cio­gwiazd­ko­wych ho­te­li, luk­su­so­wych aut i mnó­stwa in­nych rze­czy do­stęp­nych tylko dla naj­za­moż­niej­szych. Lecz gdy cho­dzi o opie­kę zdro­wot­ną, za­czy­na­ją do­ma­gać się re­spek­to­wa­nia zasad rów­no­ści.”