Dekameron

Niegrzeczne opowieści, wersja starodawna, zaiste.

Dawno, dawno temu, kiedy jeszcze nie było prądu, więc telewizor oglądano przy świeczkach, grupa młodych florentyńczyków postanowiła razem spędzić lockdown DŻUMA-XIV i umilić sobie czas różnymi opowieściami. Harcerzami to oni nie byli, więc opowiadane historie często były z pieprzykiem. Przy większości ubawiłam się świetnie (może z kilkoma wyjątkami). Uwielbiam to zestawienie dość frywolnej tematyki ze starociowym językiem. Występne białogłowy – czy to nie brzmi pięknie?

Pomysły na poszczególne nowele zaskakujące – mnie osobiście rozłożyła na łopatki opowieść o mężczyźnie, któremu wmówiono, że jest w stanie błogosławionym i chłopina przeraził się, którędy na świat dziecię wyda. A skoro kobiety, chociaż do rodzenia przez naturę przystosowane, krzyczą podczas porodu tak przeraźliwie z bólu, to on na pewno skona. A wszystkiemu winna była żona, która wbrew naturze podczas aktów upierała się być na górze i z powodu tych bezeceństw mąż zaciążył. Prawie się przy niej popłakałam ze śmiechu :P

Po skończeniu lektury naszła mnie myśl: tyle lat upłynęło, a te historie są nadal aktualne. Ta uniwersalność jest niesamowita. Ludzie tak niewiele się zmienili na przestrzeni lat.

Tytuł znany mi od zawsze, a dopiero teraz przeczytałam. I bardzo się z tego cieszę. Książka jest niesamowita; i jak to mój mąż skomentował, kiedy opowiadałam mu niektóre fragmenty - XIV-wieczna pornografia ;)
Są to przypowieści z morałem. Na miarę tamtych czasów. Jaki wniosek? Ludzie zawsze byli... ludźmi. Byliśmy, jesteśmy i będziemy wciąż tacy sami. I kobiety, i mężczyźni, i księża. Skojarzyły mi się z "Bajkami" Krasickiego.
Jednak około połowy zaczęły mnie nużyć te opowieści, czytanie ich należy chyba rozłożyć na dłużej, bardziej wtedy będą bawić.

Mieliście kiedyś książkę, która kiedyś była lub jest zakazana? Według opisu wydawcy „Dekameron” w XVI w. trafia do kościelnego indeksu ksiąg zakazanych. Jak tylko to przeczytałam, wiedziałam, że będę chciała to przeczytać. Co mogłoby zbulwersować duchownych do ostateczności, czyli zakazu wydania czy czytania? Jak tylko otworzyłam paczkę w moje ręce trafiła niezła cegła, czyli cykl 100 słynnych nowel Giovanniego Boccaccia. Muszę być szczera, bo początki nie były łatwe, a to za sprawą języka używanego w XIV w. z pomocą przyszła wersja w postaci audiobooka.

Zawsze jak siedzę w domu wolę wersje papierową, lecz niestety czynności zawodowo-rodzinne ograniczają mój czas i bardzo się cieszę, że powstał audiobook, bo dzięki temu szybko można nadrobić. „Dekameron” to nic innego jak krótkie opowiadania o tym, co aktualnie miało miejsce, a o czym nie można było mówić, czyli: doznania miłosne i wszystko to, co było nieprzyzwoite, ludzka natura jej wady i zalety. Masa bohaterów i ich historii w co warto zainwestować swój czas. Nie wiem, czy ktoś to poprze, ale według mnie książka jest bardzo na czasie przez te wszystkie tematy, jakie skrywa w sobie.

Niektóre opowiadania będą rozmieszać przez to w jakim świetle stawia nas człowieka, lecz inne będą odzwierciedlać smutną prawdę i jestem przekonana, że jakby autor żył teraz swoją popularność zdobyłby tylko poprzez kontakt cyfrowy, bo państwo, czyli ówczesna władza polityczna starałaby się go mocno o...