Diuna

Książka jest rodzajem fantastyki, którą bardzo lubię i cenię. Napisana w latach 60-siątych, zaliczana do klasyki gatunku nic nie straciła ze swojej aktualności. Zawiera w sobie mądrość ponadczasową dotyczącą nas ludzi. Herbertowi udało się zbudować kompletne, wspaniałe uniwersum. Przypomina mi to uniwersum z „Fundacji” Isaaca Asimova. Pamiętam dodrze film, który oglądałam lata temu i czasami słuchając widziałam obrazy z filmu..
Z jakiegoś powodu ludzkość opuszcza Ziemię i zajmuje różne planety, tworząc nowe imperium. Ze sobą zbiera to, co dla nich najważniejsze: religię. Przez prawdopodobnie wieki religie występujące na Ziemi zlewają się w jedną religię. Na skraju tego nowego imperium znajduje się planeta Diuna lub Arrakis. Ze względu na zasoby naturalne zostaje skolonizowana, a jej rdzenni mieszkańcy podbici. Imperator osadza na niej władcę, ale nie wszystkim to się podoba. Następstwem jest walka o tron. Jak w takich wypadkach mamy knowania, spiski, układy i sojusze i wojny. Na to wszystko nakłada się wiara i mity rdzennej, podbitej ludności, że przybędzie mesjasz, który poprowadzi ich do zwycięstwa na kolonizatorami i rozkwitu planety.
Jest to świetne studium władzy i walki o władzę, wpływu religii na ludzi i społeczności, a jednocześnie studium człowieka zaplątanego we władzę, człowieka walczącego o wolność swojego ludu i dobro swej planety.
Jest to także świetna książka przygodowa, gdzie nastoletni główny bohater nagle musi stać się mężczyzną i walczyć. Z...

Próba numer 4. Przebrnięcie przez tą książkę mogę porównać do zrobienia salta z samolotu bez spadochronu i zabezpieczenia, chodzenia po piasku na pustyni (w południe!) w gołych stopach i z nagrzanymi węgielkami na plecach (!!!). Próba przeczytania dwudziestu stron bez westchnięcia jest niemożliwa dla kogoś, kto w literaturze wychwytuje impulsy pretensji, wydumania i sztywnej narracji (z kijem w pupie!). Co za męczące dzieło, za każdym razem, kiedy wmawiam sobie, że dam radę, wycisnę, jak kulturysta dwieście kilo na klatę w siłowni, przebiegnę maraton bez przerwy na drinka, że dam radę nie podniecać się kobietą, którą widzę na ulicy, a ona łapczywie dybie na mnie, żeby porwać do łoża i zrobić jej dziecko, choć nie zapytała o zdanie (!). Jest jak próba wyłonienia Titanica na dnie morza, kupowanie drogich perfumów, których nie potrzebuje, choć wstrętna, natarczywa sprzedawczyni podsyca afirmatywnie, że będę bardziej męski i pachnący. Jest jak próba przepłynięcia Kolorado, Dunaj i Nil bez łódki i prowiantu. Grzebie się z tą literaturą i mam dosyć! Za każdym razem to samo. Długie, męczące zdania, nieporywająca narracja, a ja im dłużej siedzę w tym patologicznym świecie, gdzie jedni drugich chcą wymordować - mam ochotę wziąć bilet na Rio i pokopać piłkę z Ronaldinho na emeryturze.

Ta książka opowiada o Dobrych, Szlachetnych Ludziach, którzy mordują miliony dla jakieś schizofrenii religijnej. Niby porusza poważne tematy o rasach, które zwariowały i szerzą rewolucję, kt...

"Diuna jest jedyną w swoim rodzaju powieścią prezentującą złożoność i bogactwo wykreowanego świata". Jest to cytat z Arthura C. Clarke'a, który został umieszczony na okładce tego wydania "Diuny", z którym zdecydowanie się zgadzam. W książce jest wiele nietuzinkowych elementów, które zrobiły na mnie wrażenie. Fabuła również jest bardzo złożona, czasami miałam wręcz wrażenie, że coś mi umyka. Powieść zwraca uwagę na to, jak ważna dla ludzi jest woda i myślę, że pod tym względem jest wizjonerska. Poza tym skłania do wielu innych przemyśleń. Jestem bardzo ciekawa jak to wszystko potoczy się w kolejnych tomach.

Powieść Diuna jest spełnieniem najbardziej rozmaitych snów z najbardziej urozmaiconą fabułą i najbardziej rozwiniętymi postaciami. Ich oczywiście nie poznajemy do razu, tylko w miarę jak czytamy pojawiają się niczym grom z jasnego nieba, ukazując nam swą wyjątkowość. Posiadają niezwykły rozum, choć nie wszyscy, wspaniałą postawę i charakter, którego w żaden sposób nie można przewidzieć. Czytałam już ją w formie graficznej, jednak największej wyjątkowości dodaje jej właśnie forma zwykłej powieści. Już nie wspominając o okładce, która bardzo mi się podoba. Sama książka jest dość gruba, bo spisana na 777 stronach, aczkolwiek druczek nie jest malutki. Wydrukowana na żółtych stronach jest przejrzysta i taka cenna. W środku zawiera mapę, dzięki czemu możemy śledzić podróż naszych postaci. Napisana została bardzo dawno temu, chyba na przełomie lat sześćdziesiątych, a cokolwiek w niej zawarte jest spisane nie tylko w sposób zrozumiały, ale i ponadczasowy. Jest mądra, pouczająca i ostrzegająca nas przed pewnymi zachowaniami. Jej bohaterzy są inteligentni, którzy potrafią grać na zawołanie i robią to bardzo autentycznie. Wspaniała fantastyka, która będzie trwała tak długo, póki ludzie pamiętać będą o Harrym Potterze.
Wspaniale skonstruowana fabuła, która nie tyle wciąga, co bardzo ciekawi. Zdania praktycznie nigdy nie kończą się w sposób oczywisty. Zawsze pozostaje jakieś ale, które będzie nas ciągnęło dalej i dalej. Czytając ją pobudzamy swoją wyobraźnię, rozbudzamy kreatywno...

Naprawdę ciężko uwierzyć, że książka została napisana napisana prawie 60 lat temu. Chyba nigdy nie czytałam science-fiction z tak zapartym tchem, a prawie 800 stron nie minęło mi tak gładko. Wiem, że niektórzy uważają Diunę za książkę trudną, albo niezrozumiałą, cieszę się więc, że mnie nie pokonała. ba, raczej w sobie rozkochała.

Przede wszystkim urzekł mnie wykreowany czas. Pomyślcie, że właśnie spędziliście tyle stron jedynie na pustyni, gdzie każda kropla wody jest warta tyle, co bogactwo niektórych innych planet. Bogato rozbudowana religia, polityka oraz ekologia sprawia, że człowiek zostaje otoczony światem Diuny. Nie jest to książka, gdzie akcja pędzi na łeb na szyję, wręcz stanowi przeciwieństwo, wgłębiając się w psychikę, jak i filozofię, rozciągle przedstawiając podstawowe prawdy, jak i "złote" myśli w poszukiwaniu człowieka w człowieku.