Dublińczycy

“Próbował zważyć swoją duszę, żeby zobaczyć, czy to dusza poety.”

“Nigdy z nią nie rozmawiałem, z wyjątkiem kilku przypadkowych słów, a jednak jej imię było jak wezwanie do całej mojej głupiej krwi.”

“Lepiej odważnie przejść do tego innego świata, w pełnej chwale jakiejś namiętności, niż zniknąć i więdnąć potwornie z wiekiem.”

“Szanowała swego męża tak samo, jak szanowała instytucję Poczty Państwowej, czyli jako coś potężnego, bezpiecznego i pewnego. I choć zdawała sobie sprawę z tego, że nie jest on człowiekiem wielu talentów, ceniła sobie jego abstrakcyjną wartość jako mężczyzny.”