Dwuświat. Księga II - Pokun

W pierwszej części poznałam młodą mężatkę Jasmin, mieszkankę Inco, która nosiła w sobie potrójną ciążę, a wszystkie jej dzieci okazały się płci żeńskiej. Nie było to powodem do radości i dumy, ponieważ za dziewczynki trzeba w Inco płacić wysokie podatki, natomiast potomek męski jest hojnie dofinansowywany przez państwo. Drugą bohaterką jest władcza kapłanka Ae, zamieszkująca Floris, osoba, przed którą nawet kapłani wyższego stopnia czują wielki respekt. Bezduszna, bezkompromisowa, okrutna.

Biorąc do ręki drugą część byłam pewna, że książka ta „zniewoli” mnie na kilka wieczorów, muszę jednak przyznać, że pierwsza część, czyli Księga I chyba bardziej mnie wciągnęła, chociaż nie twierdzę, że ta mnie nudziła.

W tej części autor wplótł w fabułę sporo wątków opisujących działania wojenne i myślę, że właśnie te wątki sprawiły, że momentami nie mogłam się skupić podczas czytania.

Podejrzewam, że winna jest temu obecna sytuacja i docierające zewsząd informacje odnoszące się do wojny w Ukrainie. I chociaż wojna przedstawiona w powieści ma więcej z fantastyki niż tych obecnych działań wojennych toczących się w Ukrainie, to jednak i to wojna i to wojna.

Przyznam jednak, że z przyjemnością i zaangażowaniem emocjonalnym śledziłam jednak wątki kobiet w rozdziałach dotyczących bezpośrednio tych postaci: Najwyższej Kapłanki Wszechziemi – Ae, uciekinierki z jednej krainy do drugiej – Jasmin, k...

Pierwszej części nie czytałam i powiem wam, że już żałuję. Totalnie nie spodziewałam się takiej treści! Tak naprawdę do końca nigdy nie wiedziałam co tutaj było prawdą, a co snem lub jakimś magicznym wytworem. Przez książkę przewija się ogrom postaci, które jednocześnie mogłyby być tymi przewodzącymi i jednocześnie nie. Nie jestem pewna, czy czasem to nie trzy kobiety miały być myślą przewodnią, a reszta to po prostu postacie ważne, ale drugoplanowe. Ich opisy poznajemy pobieżnie, gdyż bardziej chodzi o to co robią, a nie jak wyglądają. Ogólnie książka bardzo tajemnicza, gdyż jeśli już jakiś wątek jest rozpoczęty, to musi utrwać zanim zostanie dokończony. Kobiety są traktowane jako osobniki do rozpłodu niekoniecznie mające wpływ na to kto będzie dawcą nasienia. Najważniejsze to by w Instytucie się zgadzało dna obu płci. Jak tylko przeczytałam o tym facecie, który rozebrał się przed jedną z kobiet od razu się zaśmiałam. Tym bardziej, że sam autor podkreślił jego maleńki skarbek gotowy do akcji:-)))
Mamy przedstawione tutaj dwa światy w których są prowadzone walki między sobą. W jednym z nich oczekują przyjścia na świat niesamowitego zbawcy, który całkowicie pokona swoich wrogów, a w drugim istnieje bardziej nacisk na słuchanie i wykonywanie rozkazów swojego rządu. Gdybym miała wybierać pomiędzy dwoma światami, to chyba wolałabym się jednak nie urodzić;-)
Bardzo podobało mi się poprowadzenie całej scenerii, gdyż na każdym kroku nas czymś zaskakiwała. Nawet jeśli ju...

Uwielbiam fantastykę, a dla takiej, jaką przedstawia autor w serii “Dwuświat”, zatracam się bez pamięci. Drugi tom jest równie świetny, co pierwszy, albo nawet mogę powiedzieć, że lepszy. Przy seriach zazwyczaj mam tak, że obawiam się trochę, czy kolejna część utrzyma poziom, zwłaszcza jeśli pierwsza była świetna, ale tutaj było to całkowicie niepotrzebne. Pochłonęłam tego grubaska naprawdę szybciutko.

W “Pokunie” zawarte jest więcej akcji i to takiej, która powoduje szybsze bicie serca w czytelniku. Nadeszła wojna. Więc dzieje się tutaj naprawdę sporo. Nie mam pojęcia, jak autor to robi, ale momentami, przy niektórych scenach, moją skórę przebiegały dreszcze.

Niektórzy bohaterowie zostają bez zmian, inni są nowi i równie intrygujący czy budzący niepokój co wcześniej, jednak moje myśli chyba najbardziej uciekają do naszej Jasmin.

Wciąż świetnie ukazany jest motyw polityki. To, co wyzwala w ludziach brak moralności i jak potrafią iść po trupach do celu. Niby jest to fantastyka, ale momentami miałam wrażenie, że tak dzieje się w realnym świecie. Oczywiście nie chodzi mi dosłownie o całość, o nie, ale nachodziły mnie przemyślenia, że wiele z tego odnosi się do naszej rzeczywistości. Ta książka zawiera mnóstwo świetnych cytatów, nad którymi można się głębiej zastanowić i między innymi właśnie to tutaj uwielbiam.

Jeśli chodzi o fabułę, przy serii ciężko jest ująć coś więcej...

Księgę I czytałam dwa lata temu. Tak, dwa lata temu! I przez pierwsze kilkadziesiąt stron było mi ciężko wdrożyć się w fabułę kontynuacji przedstawionej przez autora, ale im dalej, tym lepiej. Nadszedł właściwy czas, aby podzielić się swoimi przemyśleniami na temat Pokuna. Będzie krótko, ponieważ jest tak wiele spojlerów, których należy unikać. Samo czytanie o tym, jak żyją na co dzień, może być czymś interesującym. Tak jak w poprzedniej części możemy zauważyć, że światy są dobrze rozbudowane. Poznajemy kulturę i śledzimy zmagania bohaterów. Jest ich całkiem sporo, a są to między innymi Jasmin, Eva Noovack, Najwyższa Kapłanka Wszechziemi, Claire Gibbondy i wielu innych. Obserwujemy zachowania mężczyzn i kobiet. Wojna jest blisko, intryga między Inco a Floris, ciągłe zagrażające życiu niebezpieczeństwo. Było też coś, co nie do końca mi podpasowało. Kobiety, które są bezduszne i wykorzystują mężczyzn w jednym celu, wszechobecne wyuzdanie. Jak to bywa w książkach, każda ma swoje wady i zalety, i to już od czytelnika zależy, jak do tego podejdzie oraz co będzie dla niego najlepsze.

Ogólnie rzecz biorąc, przyjemna książka!