Dwuświat. Odnowa

Współpraca reklamowa z @wydawnictwoopener

"Dwuświat. Księga IV - Odnowa" W. & W. Gregory

Ocena - 4,5/5

"Była to łza słona i gorzka zarazem. Esencjonalna. W swych niewielkich rozmiarach ujmowała całą zgryzotę, wszystkie wyrzuty sumienia. Z uwagę na ich rozmiary mieściły się gdzieś w żołądku, a może pod sercem. Kto to wie?"

To już koniec?
Ale jak... Przecież dopiero zaczynałam przygodę z tą serią...

Ja znowu się troszeczkę pogubiłam podczas czytania finałowego tomu, ale znowu - to nie jest wina autora, tylko tego, że ja się gubię w fantastyce.
Czy to mi przeszkadzało w czytaniu?
Nie. Co się zaczynałam gubić, to cofałam się o kilka stron, ewentualnie nagle po kilkudziesięciu stronach doznawałam głębokiego oświecenia mówiąc sobie "ahaaaa, w ten sposób!".

Tę część przeczytałam najszybciej z całej serii.
Od pierwszego rozdziału właściwie czułam, że tu się wiele wydarzy, w końcu to ostatni tom serii, nie mogłoby być inaczej. Dreszcz niepokoju wspinał się po moim kręgosłupie podpowiadając mi, że nie będzie spokojnie.

Pan Gregory mnie nie zawiódł, o nie. Znów udowodnił mi, że potrafi zaskoczyć, trzymać w napięciu, że przelewając słowa na papier potrafi porwać mnie do innej krainy na długie godziny.

Więcej wam nie powiem - ciężko napisać coś więcej przy finałowym tomie serii w taki sposób, żeby nikomu nie zaspoilerować wydarzeń. Dlatego na tym poprzestanę.

Zdecydowanie polecam całą ser...

FINAŁOWY TOM DYSTOPIJNEJ TETRALOGII O PODZIELONYM, POZBAWIONYM IDEAŁÓW ŚWIECIE.

Cztery tomy, ponad dwa tysiące stron, przy których nie można było się nudzić. Każda księga lepsza od poprzedniej. Da się? Da się!

„Czas mija i leczy rany, a przynajmniej pozwala o nich zapomnieć. Dzieci dorastają, dorośli się starzeją. Nikt już nie chce zmian, wywracających ponownie do góry nogami życie, któremu z takim trudem udało się przywrócić jeśli nie normalność, to chociaż jej pozory. Ale zmiany zbliżają się nieuchronnie.”

Po tym, co autor zaserwował nam w poprzednich tomach mogłoby się wydawać, że już nic nas nie zaskoczy. A jednak… @w.w.gregory to człowiek z pełną głową pomysłów, który jest absolutnym mistrzem w tym, co robi.

„Władczyni Floris, kapłanka Ae, pogrąża się w szaleńczych rojeniach o swym boskim pochodzeniu, . Ster rządów coraz częściej przejmują od niej inni. W sąsiednim Inco społeczeństwo coraz mocniej odczuwa skutki kryzysu wywołanego kosztowną wojną. Absolutta zaś nie czuje się usatysfakcjonowana pokojem. Wierzy, że zdoła podbić Floris i objąć swym panowaniem cały świat. Atak przyjdzie z niespodziewanej strony i dotknie boleśnie obydwa skonfliktowane państwa. W cieniu gór, z dala od oczu ludzkich i mechanicznych szpiegów obu społeczeństwa wyrosła nowa potężna siła.

KTO BĘDZIE WŁADAŁ WSZECHZIEMIĄ? KTÓRA IDEOLOGIA PRZETRWA ZAWIERUCHĘ? CZY W TY...

No i mamy to. Czwarty i zarazem ostatni tom serii “Dwuświat”, której bardzo nie chciałam kończyć, a nie mam pojęcia, kiedy przewróciłam ostatnią stronę. Wiem tylko, że zrobiłam to z bólem serca.

Jest to jedna z lepszych serii, jakie było mi dane czytać. Fabuła niesamowicie angażuje i trzyma w ciągłym napięciu, a postacie, którym towarzyszymy na naprawdę różnych etapach życia w obu krainach, są tak uzależniające, że nie chcemy się z nimi rozstawać.

Wszystkie części tej serii są świetnie przedstawione, jednak to właśnie ta wciągnęła mnie w swoje macki najbardziej, gdyż to tutaj nieodwołalnie ważą się losy obu krain. Ten tom to trochę taki sąd ostateczny całej tej historii, który licznymi zwrotami akcji przyprawia o zawał.

Jestem przekonana, że każdy fan, nie tylko fantastyki pokocha całą tę historię. Jest genialna. Pióro autora jest niepowtarzalne i czuć, że miał pomysł na tę serię od samego początku do końca. Wszystko zostało dopracowane tak, jak należy i opisane w naprawdę świetny i rozbudowany sposób. Niby fantastyka, a tak wspaniale odzwierciedlająca to, co dzieje się na świecie i pozwalająca głębiej zastanowić się nad wieloma wartościami moralnymi, społecznymi czy ogólnie nad postępowaniem, jakim się kierujemy. Ja jestem całkowicie kupiona serią “Dwuświat” i na pewno kiedyś do niej wrócę.

Bardzo, bardzo polecam!

Czas mija. Rany się goją. Dzieci dorastają. Dorośli się starzeją. Zapomina się o tym co było, o tym co złe. Nastają zmiany. Bo życie cięgle się zmienia.

Ale mieszkańcy Wszechziemi zdecydowanie nie chcą zmian. Po wojnie która tak wiele ich kosztowała, pragną jedynie spokoju.

Jednak niestety często nie dostajemy tego czego pragniemy z tego na co zasługujemy. Los bywa okrutny i niesprawiedliwy.
Kapłanka Ae, będąca władczynią Floris, jest pewna swojego pochodzenia, pogrąża się w szaleństwie, a władze zaczynają przejmować inni.

Z kolei w Inco kryzys wywoływany wojna jest coraz bardziej odczuwalny.

Do tego Aboslutta nie jest zadowolona pokojem i chce podbić krainy.

Niespodziewany atak, szpiedzy, religia, kryzysy, wojny, ideologia, władza. Poruszane jest tutaj wiele wątków i każdy został ciekawie poprowadzony i szeroko rozbudowany. Z ciekawością śledzimy kolejne losy bohaterów. Nadal zdarzają się zaskoczenia i zwroty akcji, a do tego przemyślenia i wciągające historie.