Opinia na temat książki Dygot

Ta książka to dla mnie nagroda za wszystkie gnioty i literackie rozczarowania, na które się ostatnio natknęłam. Spełnienie oczekiwań czytelnika (czyli mnie) na lekturę satysfakcjonującą, porywającą, z ponadczasowym przekazem, która atakuje umysł i serce, która długo siedzi w głowie i duszy. Jakby ktoś do jednego tygla wrzucił moje emocje ze „Stu lat samotności”, „Prawieka” i „Stulecia Winnych” i przepuścił to wszystko przez duszę i pióro Jakuba Małeckiego.

Choć czyta się łatwo, to nie jest lektura prosta i przyjemna, a opisywana polska prowincja i wieś ani spokojna, ani wesoła. Za to rozedrgana i roztrzęsiona, wywołująca ciarki, pełna bólu i magii. O codziennym życiu i losach dwóch rodzin, o ich perypetiach, tego, z czego składa się życie - szczęśliwych zdarzeniach i nieszczęśliwych chwilach, choć tych ostatnich jest zdecydowanie więcej. Z jednej strony bowiem autor funduje bohaterom życie w cierpieniu i inność, niezrozumienie i wykluczenie, a z drugiej nie brak i miłości, i szczęśliwych epizodów, realnie, jak to w życiu. Do tego krztyna magii - za grzechy ojców klątwą ukarane są kolejne pokolenia, a wiara społeczności i ich samych w przepowiednie i zabobony pieczętuje ich los.

Powieść napisana jest pięknym językiem, nie przegadana, trzymająca w napięciu i oczekiwaniu, bardzo realistyczna. Czuję się, jakbym włóczyła się z bohaterami po polach, podglądała mieszkańców przez okna, piła z nimi bimber, oglądała Polę Negri w czarno-białej telewizji. Może nawet gdzieś na torach spotkam Szymka z Budzikiem z „Rdzy”, której bohaterowie są jakby z tej samej bajki. A przede wszystkim kibicuję potomkom dwóch głównych bohaterów, żeby nie czuli się odtrąceni, wykluczeni, nieszczęśliwi i aby nie dopadła ich klątwa. Oby im się udało!

Dla mnie wszystkie powieści Małeckiego są świetne, a „Dygot” to proza wybitna.