Dzienny patrol

Jak jest po ciemnej stronie mocy?

Alicja Donnikowa, młoda wiedźma, trafia do ośrodka, gdzie ma regenerować siły po wyczerpującej akcji Dziennego Patrolu. Na miejscu poznaje chłopaka, Igora. Między młodymi wybucha uczucie, jednak miłość szybko przeradza się w prawdziwy dramat, Igor bowiem nie jest zwykłym śmiertelnikiem. Czy ich spotkanie to przypadek, czy świadoma, zaplanowana ingerencja osób trzecich, która będzie miała wpływ na odwieczną walkę Światła i Ciemności?

Łukjanienko zgrabnie rozwinął historię i dodał nowe wątki. Równowaga sił jakoś jeszcze zipie, ale zarówno jedna, jak i druga strona robią co mogą, żeby ją wykończyć. Rola Swietłany i Antona zaczyna się powoli krystalizować. Poznajemy motywacje i racje Ciemnych, przez co lepiej jesteśmy w stanie zrozumieć ten niekończący się konflikt. Ogólnie na plus.

Odwieczna walka dobra ze złem w znakomitym podaniu. Nie wiem co jest w autorach rosyjskojęzycznych, że tak ich lubię. A Łukjanienkę zwłaszcza :-)
Dobrze, że są kolejne części, bo ciekawość mnie zżera, co też się teraz zadzieje...
I może uda się nieodwracalne...?

"Dzienny patrol" opowiada, jak wiele tego typu książek, o walce dobra ze złem. Z jednej strony więc są ci dobrzy, czyli Inni Jaśni, wchodzący w skład Nocnego Patrolu, z drugiej – ci źli, czyli Inni Ciemni, tworzący Dzienny Patrol. Patrole te od stuleci walczą ze sobą o dominację w świecie ludzi.

Postacie występujące w powieści to magowie, wiedźmy, czarodziejki i wampiry. Akcja jej zaś toczy się głównie w Moskwie pod koniec XX wieku i jest pełna intryg, a także zaskakujących oraz magicznych sytuacji. Mamy tu również do czynienia wątkiem romansowym między Inną Ciemną a Innym Jasnym, który niestety kończy się tragicznie dla obydwojga.

Muszę stwierdzić, że mimo uprzedzenia, jakie żywię do tego typu literatury, dobrze mi się czytało "Dzienny patrol", gdyż okazał się dobrze i interesująco napisany, a także trzymał do końca w napięciu, ale nie sięgnęłabym po pozostałe części. Chyba jestem już zbyt wiekowa, by tracić czas na takie książki.

"Подъезд не внушал уважения."

Nie wiem tego na pewno - przede mną jeszcze ostatnia część trylogii - ale już teraz wydaje się, że Łukjanienko zamierza przedstawić sprawy Światłości i Ciemności na sposób heglowski, czyli zaczynając od tezy, przechodząc do antytezy, by potem spróbować syntezy. A co może być syntezą bieli i czerni? Szarość... czyli zmrok. W "Dziennym patrolu" patrzymy na zmagania obu centrali, Światła i Ciemności - swego rodzaju policji dla Innych - z perspektywy tych drugich. Autor konsekwentnie stara się tym razem ukazać, że zło ma również rację bytu, przy czym u niego to nie tyle zło, co solipsyzm, egoizm, dbanie przede wszystkim o siebie i własną wolność, rozumianą jako wolność od wszystkiego, w tym wszelkich zobowiązań moralnych. Ciemni postrzegają altruizm i dążenie do dobra ludzkości jako fanatyzm, faryzeizm i zakłamanie Jasnych. Chęć wyważenia dobra i zła, Światłości i Ciemności oraz przyznawanie im jednakowej racji bytu stawia pytanie, czy ów manicheizm to wewnętrzne przekonanie autora, czy raczej obserwacja sił politycznych swego kraju i projektowanie ich na fantasmagoryczną rzeczywistość powieści, w której oddziałują siły sprzyjające demokracji i autorytarnego systemu oligarchicznego, powiązanego z mafią i tajnymi służbami. W akcji, choć wydaje się być przemyślaną w szczegółach (przy okazji dowiadujemy się więcej o rzeczywistości Zmroku oraz o instytucjach i rozwiązaniach stricte politycznych, jakie gwarantują obu stronom równowagę sił), ...