Dziewczę ze Słonecznego Wzgórza

„Dziewczę ze Słonecznego Wzgórza” to opowiadanie, które przyszłemu norweskiemu nobliście i autorowi słów norweskiego hymnu narodowego przyniosło sławę. To opowieść o trudnej miłości porywczego chłopaka i bardzo poukładanej dziewczyny, jedynej córki bardzo religijnych rodziców (właścicieli farmy znajdującej się na wyidealizowanym przez innych bohaterów Solbakken, czyli „Słonecznym Wzgórzu”). Tłem tej historii jest piękna norweska przyroda i obyczajowość norweskiej wsi połowy XIX wieku. Nie brak tu rodzinnych wspomnień, snów, przywidzeń.

Czuć w tym opowiadaniu poetę. I duch romantyzmu. Czyta się je, niczym wolno snującą się baśń, przepełnioną poezją i romantyzmem. Tylko kilka fragmentów (scena okrutnego bicia konia, bójki głównego bohatera z wiejskim zabijaką oraz bicie, jako metoda wychowawcza), zakłóca sielskość odbioru. Zastanawiam się, jak odbierali te sceny dawniejsi czytelnicy, na ile ten odbiór zmienił się wraz ze zmianą naszej mentalności (wrażliwości) w kwestii stosowania przemocy wobec ludzi i zwierząt?