Dziewczyna z Neapolu

"Dziewczyna z Neapolu" autorstwa Lucindy Riley to książka, którą zostawiłam sobie na koniec. Po śmierci autorki starannie dawkowałam sobie jej powieści, ponieważ każda z nich to prawdziwa uczta literacka. Uwielbiam te nietuzinkowe historie, pełne wspaniałych fabuł, które zawsze pozwalają mi wejś do świata wykreowanego przez autorkę. Czytając jej książki, na chwilę przenoszę się do życia bohaterów, uczestnicząc w ich losach, bez względu na to, jak realny jest ten świat.

"Dziewczyna z Neapolu" skierowała mnie najpierw do Włoch, a potem do Anglii. Poznałam ludzi, dla których muzyka, a zwłaszcza śpiew operowy, odgrywa niezwykle ważną rolę, ale czy jest ona najważniejsza? Spotkałam postacie, dla których miłość ma różne odcienie. To piękna i wzruszająca opowieść, która zyskała fanów na całym świecie. Jeśli lubisz literaturę obyczajową z nietuzinkową fabułą, ta książka jest dla Ciebie.

Powieści Lucindy Riley łączy to, że przenoszą nas w zupełnie inny świat. Trochę jak z baśni, ale nie pozbawiony życiowych zawirowań i tragedii. Tym razem autorka odkrywa przed nami nie tylko uroki Włoch, ale również pasjonujący świat muzyki operowej, którego ten kraj jest kołyską.

Z zainteresowaniem i sympatią śledziłam losy młodej utalentowanej dziewczyny, Rosanny Menici, która po wielu latach nauki zostaje podziwianą śpiewaczką operową. Żyje muzyką i tylko dla niej. Stroni od płci przeciwnej, bo już jako dziewczynka oddała serce mężczyźnie, który jako pierwszy dostrzegł jej talent. Czy jednak cieszący się złą sławą bawidamek jest odpowiednim kandydatem dla młodej i ufnej dziewczyny? Czy mężczyzna tak egoistyczny, zadufany w sobie może się zmienić pod wpływem miłości? I co w imię tej miłości można poświęcić?

Nie tylko muzyka, ale i rodzinne sekrety, intrygi i kłamstwa budują atmosferę powieści, by w najmniej oczekiwanym momencie wyjść na jaw zmieniając życie naszych bohaterów i determinując ich wybory.

Opowieść poznajemy w formie listu pisanego przez Rosannę do swego syna. Listu pełnego emocji, obsesyjnej wręcz miłości, smutku, rozpaczy, ale i radości.

Jak każda z książek autorki, tak i ta napisana jest w tak ciepłym, finezyjnym stylu, że momentalnie człowiekowi robi się lepiej na duszy. A tego po lekturze kilku horrorów, thrillerów i kryminałów było mi trzeba.

„Dziewczyna z Neapolu” Lucindy Riley na polskim rynku ukazała się dopiero pod koniec 2020, jednak jest jej oryginalną datą publikacji na rodzimym rynku autorki jest rok 1996, ledwo cztery lata po jej debiucie. Nie będę więc ukrywać – w książce widać, że jest to jedna z jej wcześniejszych książek. Zarówno kreacja postaci, jak i warstwa językowa są nieco uboższe, mniej sprawne niż w jej najnowszych powieściach. Mimo to i tak uważam, że jest to naprawdę dobra lektura. Fabuła powieści rozłożona jest na przestrzeni 30 lat, czytelnik główną bohaterkę poznaje kiedy jeszcze była ledwo nastolatką i obserwuje jej dojrzewanie, naukę i jej kolejne sukcesy operowe. Ale przede wszystkim uczucie do starszego mężczyzny, z którym raz walczy, raz mu się poddaje. Uczucie tak obezwładniające, że nakłada jej klapki na oczy, przez które nie widzi nic, poza jedną osobą. Czy można kogoś kochać za mocno? Czy to właśnie jest toksyczna relacja? Przed bohaterką stoi wiele trudnych decyzji, wyborów, które mogą ją zaprowadzić w mocno nieszczęśliwe miejsca…. Poza trudnym, ale dobrze i ciekawie ujętym tematem toksycznej relacji oczywiście nie można zapomnieć o połączeniu historii z muzyką i sztuką. To jedne z moich ulubionych tematów w literaturze! Dodajmy do tego jeszcze klimatyczne, pachnące dobrym jedzeniem i pełne głośnych, żywiołowych ludzi Włochy i otrzymujemy naprawdę fajną lekturę! Jestem z niej zadowolona, czytało mi się ją bardzo dobrze i trudno było się od niej oderwać. Fajnie było też porów...

Rzadko zdarza mi się czytać książki do późna w nocy, jednak tym razem trafiło mi się odstępstwo od reguły. Zanim ocknęłam się z książkowego "letargu", była godzina 2.30 w nocy. Zastanawiałam się, jak to możliwe, że nie zauważyłam upływu mijającego czasu. I to jest właśnie to, za co uwielbiam książki L.Riley - fabuła mistrzowsko dopracowana w najmniejszych szczegółach wciąga bez reszty, ale "Dziewczyna z Neapolu" jest pierwszą pozycją autorki, przy której całkowicie straciłam głowę i ledwo mogłam wydostać się spomiędzy kartek.

Połknięte na jednym wdechu.

"Dziewczyna z Neapolu" to kolejna książka autorki, którą oczywiście polecam, niezwykle klimatyczna lektura!

Główna bohaterka, Rosanna Menici, jest jedną z najbardziej znanych śpiewaczek operowych La Scali. Śledzimy jej rozwój od dziecka, kiedy to znany śpiewak operowy, Robert Rossini, miał okazję usłyszeć jej śpiew, w czasie rodzinnej uroczystości. Zachęcił do nauki śpiewu u znanego profesora. Pochodząca z niezbyt bogatej rodziny, zaczęła brać lekcje muzyki, w tajemnicy przed rodzicami, pomagał jej w tym brat - Luca. Od tego momentu żyje tylko muzyką. Dzięki niemu spełniło się jej wielkie marzenie - mogła śpiewać w najważniejszych operach świata!. Wtedy po raz drugi spotyka Roberta - między nimi rodzi się burzliwe uczucie. Swoje życie opisuje w liście do syna.

Jeśli jeszcze nie czytaliście książek tej autorki - to gorąco polecam! Zachwycająca fabuła! Poznajcie piękną historię Rosanny! Na pewno polubicie styl autorki!

Zastanawiałam się dlaczego najnowsza książka Lucindy tak mocno różni się od poprzednich. Sprawdziłam daty, i okazuje się, że jest to jej pierwsza wydana powieść, ale u nas opublikowana dopiero teraz. Zapytacie dlaczego się różni?

Książka opowiada historię dziewczynki z Neapolu, która dzięki swojemu ogromnemu talentowi, niespotykanemu głosowi, mogła występować w mediolańskiej La Scali. Jest to historia jej drogi do sławy, bogactwa, namiętności do mężczyzny, miłości do opery, ale też smutny zapis poświęcenia, toksycznego uczucia i rodzinnego dramatu. Bohaterkę poznajemy na przestrzeni lat, towarzyszymy jej w drodze do popularności, obserwujemy jej przemianę i to jak mocny wpływ miał na nią nieodpowiedni mężczyzna. Czasami nie rozumiałam zachowania Rosanny, wydawało mi się dziwne, a momentami nawet mnie denerwowało. Dziewczyna była ślepa na otaczające ją fakty, chociaż wydawało się, że kieruje się rozumem, to za dużo razy do głosu dochodziło serce.

Powieść toczy się jednostajnym rytmem, nie mamy tutaj dwutorowej akcji jak w późniejszych dziełach autorki, jest to po prostu romans osadzony w latach 70. we Włoszech. Niby nic odkrywczego, ale nawet jeśli sam pomysł na fabułę szwankował (albo odbiegał od dużych oczekiwań) to wykonanie nadrabiało. Stył autorki jest lekki, a zarazem trochę poetycki, powieść czyta się bardzo dobrze, chociaż nie ma tu spektakularynych wydarzeń. Nie jest to może najlepsza powieść spod pióra Lucindy, jednak ma w sobie klimat i potraf...

Uwielbiam książki Lucindy Riley!

"Dziewczyna z Neapolu" to kolejna historia autorki po którą miałam przyjemność sięgnąć. Autorka ponownie wprowadziła mnie w niezwykły świat i niebanalną historię, która oczarowała mnie od pierwszych stron lektury. Lucinda ma w sobie to coś, co sprawia, że kiedy zaczynam czytać jej książki przepadam, i nikt ani nic nie jest w stanie oderwać mnie od książki.
Przepiękna, lekka, bardzo życiowa i przejmująca historia, która pokazuje jak bolesną drogę trzeba pokonać w chwili, kiedy umysł i serce rozdarte są między pasją a miłością. Autorka niesamowicie pociągnęła ten temat, a ja z ogromnym zapałem śledziłam całą historię. Zdecydowanie polecam!