Dziewczyny wojenne

Ciekawe historie, w większości spisane z talentem, wciągające, tylko... nihil novi. Z wyjątkiem tych, których akcja toczy się na Wileńszczyźnie, bo o tych terenach wiem niewiele, nie czytałam za dużo o wojennych losach ludzi tam mieszkających - te były dla mnie czymś nowym i czytałam je z zaciekawieniem. Szczególnie opowieść Wandy Cejkówny Kałki zafascynowała mnie, ponieważ jest najciekawsza i pokazuje losy zesłanych na Syberię. Pozostałe, te które mówią o Warszawie czy innych miastach i miejscowościach okupowanych przez Niemców, są wtórne, takie opowieści lub podobne już były w innych książkach. Nie umniejsza to zasług bohaterskich dziewcząt, które przeżywały nieprawdopodobne historie, którym wielokrotnie cudem udało się przeżyć. Ile takich jak one nie miało tyle szczęścia, nie mogło opowiedzieć po latach o swoich przeżyciach... Największe rozczarowanie to krótka opowieść córki Piłsudskiego, Jadwigi, która nic tak naprawdę wspaniałego nie zrobiła, była o tyle oryginalna na tle innych, że interesowała się lotnictwem i była pilotem - cóż, byłoby dziewcząt-pilotów zapewne więcej, ale to był wtedy zawód drogi, dla elit. Jagoda na początku wojny została wywieziona rządowym samolotem do Szwecji, potem przerzucona do Anglii, gdzie przewoziła pilotów z lotniska na lotnisko i dostarczała im samoloty. Nic bohaterskiego nie zrobiła, była bezpieczna, chroniona, na tle innych dziewcząt z tej książki wypada bardzo blado. http://...

Trudno oceniać książkę taką jak ta, bo to tak jakby próbować ocenić czyjeś życie. „Dziewczyny wojenne” to zbiór wspomnień 11 kobiet, które wbrew swojej woli zostały wciągnięte w tragiczny nurt historii. Młode, ładne, pochodzące z różnych warstw społecznych dziewczęta wchodziły w dorosłość z głowami pełnymi marzeń. We wrześniu 1939 r. ich uporządkowany świat legł w gruzach. Każda z nich podjęła walkę w obronie ojczyzny. Ich niezwykłe losy zostały zebrane i opisane przez Łukasza Modelskiego. Mimo dramatycznych wydarzeń zawartych na kartach książki i niewyobrażalnej odwagi dziewcząt, to jednak tak mniej więcej w połowie lektura zaczyna nużyć. Tom trzeba odłożyć na polkę i odczekać jakiś czas. Wiem, że każda z tych niezwykłych kobiet zasługuje na najwyższy szacunek, a ich opowieści wręcz nie mieszczą się głowie współczesnemu czytelnikowi, jednak czegoś mi w tej książce zabrakło i nie bardzo potrafię powiedzieć czego. Dodatkowo uwagi odautorskie w opowiadaniach dziewczyn wojennych powinny być w innej formie (może przypisów?), gdyż tego typu wtrącenia są dla mnie wyjątkowo irytujące, ponieważ sprawiają wrażenie jak gdyby autor wchodził w słowo swoim bohaterkom.

Dobra, chociaż mam wrażenie, ze opowiadania są nierówne - jedne napisane z werwa, inne jakby ciągnięte na sile. Chociaż pomysł, aby ukazać wojnę z perspektywy kobiecej, jest świetny. Prawdopodobnie nie jest to najlepszy przykład literatury tego gatunku, ale mimo to warto; osobiście, największe wrażenie zrobiły na mnie historie Magdy Rusinek, Wandy Cejkowny i Alicji Wnorowskiej.